Definicja Szkoły Motyw

Co to jest Motyw szkoły:
Poezja:
Testament mój - Juliusz Słowacki
Z pamiętnika poznańskiego nauczyciela - Henryk Sienkiewicz
Eliza Orzeszkowa A... b... c...
Syzyfowe prace - Stefan Żeromski
Ferdydurke - Witold Gombrowicz
Z pamiętnika poznańskiego nauczyciela - Henryk Sienkiewicz
Stowarzyszenie Umarłych Poetów - Nancy Kleinbaum
Noce i dnie - Maria Dąbrowska
Emancypantki - Bolesław Prus
Opracowanie motywy szkoły:
Szkoła z reguły stanowi jeden z głownych przedmiotów kształtujących obraz świata i charakter człowieka, powraca zatem we wspomnieniach dzieciństwa, wczesnej młodości. Wielu piszących o szkole odwoływało się do własnych doświadczeń: pozytywnych albo negatywnych. Jedni z sympatią wspominali ulubionych nauczycieli, kolegów, szkolne oby-czaję, wskazywali, jak sporo szkole zawdzięczają. Innym szkoła jawiła się jako koszmar, organizacja skostniała, niszcząca osobowość i indywidualność uczniów, wroga wychowankom, represyjna, zatem wymagająca pilnego zreformowania - również w imię przyszłości państwie. Jak wspomniano, lata szkolne to moment dojrzewania, formowania się psychiki i mechanizmów wartości, pierwszych miłości i fascynacji, właśnie w tym okresie ludzkiego życia poezja regularnie poszukuje przyczyn sukcesów i porażek ludzi dorosłych.
Z pamiętnika poznańskiego nauczyciela - Henryk Sienkiewicz
Zapewne głównym zagadnieniem w tej noweli jest ocena mechanizmu dydaktyczno-wychowawczego w zaborze pruskim. Szkota, gdzie uczył się Michaś, żywo przypominała koszary, odbierała uczniom zdrowie, wręcz chęć do życia. Bez reszty panowało w niej pamięciowe opanowywanie zadanych lekcji, regularnie przyswajanie informacje praktycznie nieprzydatnych. Towarzyszył temu rygor, niemal wojskowa dyscyplina, nauczyciele nigdy nie liczyli się z oczekiwaniami, zainteresowaniami uczniów, niszczyli ich charaktery. Ci ostatni żyli w ciągłym strachu, od decyzji nauczycieli nie byto żadnego odwołania. Uczniów stale śledzono, surowo, niemal sadystycznie karano za nawet najdrobniejsze przewinienia. Taka pruska szkoła była szczególnie nieprzyjazna polskim uczniom: tępiła wszelakie przejawy polskości, wyłącznie negatywnie przedstawiała naszą narodową historię, ośmieszała wszystko, co polskie, starała się pozbawić dzieci narodowej tożsamości. To właśnie nieludzka szkoła stała się bezpośrednią powodem zgonu Michasia, jedenastoletniego bohatera noweli.
Eliza Orzeszkowa A... b... c...
Joannie Lipskiej (jej tata został wyrzucony z pracy w szkole, gdyż nie chciał brać udziału w rusyfikacji; umarł w nędzy) nie powiodło się zostać nauczycielką, choćby korepetytorką w zamożnym domu, lecz w maleńkiej kuchence swego mieszkania uczyła kilkoro dzieci w różnym wieku, uczyła czytać, pisać, liczyć. Obwiniona o prowadzenie szkoły bez zezwolenia władzy, stanęła przed sądem i została skazana na bardzo wysoką grzywnę. Mimo to, nie przerwała nauczania w j. polskim, zajmowała się uczniami z biednych rodzin, w ten sposób przeciwstawiała się rusyfikacji i dawała dzieciom szansę zdobycia jednakże elementarnego wykształcenia. Nieustępliwe pokonywanie poprzez carskie władze tego typu działalności było świadectwem dostrzegania, jak ogromne niebezpieczeństwo dla zaborców stanowi narodowa nauka i kierujący ją nauczyciele.
Syzyfowe prace - Stefan Żeromski
Ta powieść to w znacznej mierze utwór o samej szkole, ewidentnie przywodzącej na myśl koszary dla rekrutów, z tępą dyscypliną i wszechobecną indoktrynacją, kontrolą wszystkich uczniów. Nie było tu mowy o żadnym partnerstwie, liczyło się wyłącznie ślepe posłuszeństwo. Tego ostatniego rosyjskie, zaborcze władze szkolne wymagały również od nauczycieli, mniejszą rolę odgrywała ich wiedza czy zdolności pedagogiczne. Taka szkoła odbierała radość życia, uczyła donosicielstwa, skłaniała do bezwolności. Na wszelakie metody próbowała rusyfikować uczniów, jednak, pomimo największych wysiłków i najskuteczniejszych metod, nie mogła ostatecznie przeciwstawić się wpływowi domu, otoczenia, narodowej tradycji, religii katolickiej i innym ostojom polskości. Zarazem w gimnazjum w Klerykowie potajemnie czytano polską literaturę, wspominano narodowe zrywy, działały nielegalne kółka samokształceniowe. Powieść Żeromskiego przynosi portrety wielu uczniów i nauczycieli: bez pośpiechu wewnętrznie dojrzewającego Marcina Borowicza, Jędrzeja Radka, chłopskiego syna, który wbrew wszystkiemu zdobywał wykształcenie, Bernarda Siegera mającego odwagę recytować w trakcie lekcji Redutę Ordona. Nauczyciele to na przykład zastraszony poprzez władze prof. Sztetler, donosiciel i łapówkarz Majewski, dyrektor Jaczmiejew, bezduszny rusyfikator. Żenująco niski poziom reprezentowała wiejska, państwowa szkoła w Owczarach, gdzie Marcin Borowicz rozpoczynał edukację. Mieściła się w zaniedbanej wiejskiej chałupie, w jednej klasie uczyły się dzieci w różnym wieku. Nauczyciel Wiechowski uczył je czytać po rosyjsku, śpiewać rosyjskie pieśni, przekazywał podstawy ortografii, gramatyki i rachunków. Byt gorliwym rusyfikatorem, jednakże jako człowiek ograniczony, czynił to nieudolnie, panicznie bał się straty swej marnej posady