Definicja Pisarza Motyw

Co to jest Motyw pisarza:
Poezja:
Biblia
Mitologia
Literatura dla nie znającej Literaturze - Safona
Exegi monumentum aere parennius, Non ustitata - Horacy
Boska komedia - Dante Alighieri
Ku muzom, Psałterz Dawidów, Muza - J. Kochanowski
O sobie samym do potomności - K. Janicki
Chudy literat - A. Naruszewicz
Konrad Wallenrod, Dziady cz. III - A. Mickiewicz
Nie-boska komedia - Z. Krasiński
Stara baśń - J.I. Kraszewski
Quo vadis - H. Sienkiewicz
Grób Agamemnona - Juliusz Słowacki
Wesele - S. Wyspiański
Mistrz i Małgorzata - M. Bułhakow
Literatura, Do krytyków, Rzecz Czarnoleska - J. Tuwim
Pisarz, Ars poetica - L. Staff
W Warszawie - Cz. Miłosz
Video:
Imię róży U. Eco - reż. J.J. Annauda
Quo vadis - J. Kawalerowicz
Opracowanie motywu pisarza:
Pisarze, jako ekipa zawodowa, pojawili się w Europie dopiero w XVIII wieku, przedtem nie można było utrzymywać się wyłącznie z pisania. Upowszechnię- ł nie obiegu książek, gwałtowny postęp czasopiśmiennictwa, ukształtowanie rynku czytelniczego i wydawniczego i inne powody doprowadziły do wykształcenia się zawodu pisarza. Zawodu z reguły obarczanego poprzez samych twórców (niekiedy czytelników) przeróżnymi obowiązkami: od dostarczania nie zawsze wyszukanej rozrywki po pełnienie funkcji inżynierów dusz. Jedni pisarze chcieli być przewodnikami i sumieniem narodów, wieszczyć, ostrzegać i pouczać, inni zamierzali tylko dawać wierne świadectwo kształtu otaczającego ich świata, lecz nigdy nie brak i takich, którzy wierzą, iż przez pisarstwo zmienią rzeczywistość. Między narodowym wieszczem i pismakiem rozciąga się ogromna przestrzeń, gdzie znajdzie się miejsce dla każdego dobrego i złego pisarza.
Exegi monumentum aere perennius (Wzniosłem sobie pomnik trwalszy od spiżu) - Horacy
Tematem utworu jest twórczość, powołanie poety Wiersz to słowo dumy z dokonanego dzieła, które na pewno okaże się trwalsze od materialnych pomników. O randze literaturze i posłannictwie jakie mają spełnić poeci Horacy niejednokrotnie wspominał także w innych pieśniach. Muzy obdarowują poetów talentem, podobnie jak zsyłają dar władzy ludziom rządzącym narodami. Do tej pieśni bezpośrednio odwoływał się Jan Kochanowski, twórca świetnych przekładów i swobodnych przeróbek utworów Horacego, w wierszu Exegi monumentum.
Dziady cz. III - Adam Mickiewicz
Konrad, najwyższy z czujących na ziemi padole, genialny pisarz romantyczny, uważa, iż może równać się jedynie z Bogiem. Buntuje się przeciw uznanym mistrzom, ma ich wręcz za nic: Depcę was, wszyscy poeci. Wszyscy mędrce i proroki l Których wielbił świat szeroki. Pisarz ma być władcą, przewodnikiem, literatura zawłaszcza funkcje tradycyjnie pełnione poprzez kraj i politykę, naukę, filozofię, nawet religię - podobne złudzenia podzielało wielu romantyków. Pisarz - powtarzali - stale kontaktuje się z wymiarem poza rzeczywistym, z bytami duchowymi (na przykład diabłami, aniołami).Dokonuje tego dzięki nadludzkiemu wysiłkowi ducha, na jawie wychodzi poza ziemską rzeczywistość - to tzw. furor poeticus (twórczy szał, natchnienie).
Grób Agamemnona - Juliusz Słowacki
Poecie nie wolno schlebiać czytelnikom, tym bardziej nie może w trudnej sytuacji historycznej ograniczać się do równie błahych, co wygodnych tematów. Musi mówić rzeczy przykre, stale krytycznie weryfikować narodowe mity, złudzenia, bacznie przyglądać się wyobrażeniom funkcjonującym w zbiorowej świadomości, powszechnie uznawanym za narodowe świętości, których nie należy poddawać w niepewność. Innymi słowami, niezmiennie pozostawać sumieniem narodu. Temu programowi poetyckiemu towarzyszą rozważania na temat sytuacji samego podmiotu lirycznego - będącego pisarzem, w zasadzie tożsamego z autorem. Pisarz z Grobu Agamemnona poniekąd traci wiarę w sedno uprawiania literatury ze względu braku czytelników albo przemawiania do słuchaczów głuchych (a więc niezdolnych do zrozumienia jego literaturze, zatem ją odrzucających). Pozostaje mu rozpamiętywanie dawnej świetności ojczyzny, bohaterstwa jej ogromnych synów, jakich próżno szukać pośród współczesnych ludzi. Apele poety pozostają bez echa, nikt nie zamierza wcielać w życie narodowowyzwoleńczych ha-set wpisanych w jego twórczość.
Nie-Boska komedia - Zygmunt Krasiński
Dramat jest ogromną, konsekwentnie przeprowadzoną polemiką z romantycznym przypisywaniem poecie atrybutów niemal boskości. Z pozoru pisarzem w Nie-Boskiej komedii jest raczej hrabia Henryk. Żyje on w świecie marzeń, iluzji, ciągle poszukuje nowych doznań, źródeł inspiracji. Które są dla niego znacząco ważniejsze niż wymagania wobec rodziny. Romantyczne literackie konstrukcje chce uważać za rzeczywistość, w pogoni za owymi złudzeniami porzuca dom, tęskniąc do wartości urojonych, przekreśla autentyczne, na przykład szczęście rodzinne. Okazuje się, iż idzie tropem fałszywym, poetyzacja realnego życia przynosi tylko zniszczenie. Narrator w części l zwraca uwagę na fałsz romantycznych mitów, gdzie zaplątał się hrabia Henryk, tracąc rozeznanie, gdzie kończy się poezja a rozpoczyna rzeczywistość. Henryk, mający wyraźne cechy neurotyczne, przeklina małżeństwo, syna, potencjalną zdradę, jest stale nękany poprzez demony, kuszące go ziemską sławą, pięknem i miłością. Nie umie wyplątać się z konfliktu między romantycznym modelem poety, a ludzkimi, codziennymi obowiązkami. Ten konflikt obniża wartość tworzonej poprzez niego literaturze - jako nieszczerej i odległej od ewangelicznych wskazań moralnych. W przeciwieństwie od Henryka, "poeci prawdziwi" to Maria i Orcio. Literatura w ich przypadku jest darem otrzymanym od Boga. Ma źródło nie w pozach, naśladownictwach, ale autentycznych wartościach. Jej fundamentem w razie Marii była miłość do męża, u Orcia zaś dziecięca niewinność. Obie te postaci są skazane na samotność, niezrozumienie, gdyż zbyt sporo czują i przeżywają. Dramatyczny wymiar przybiera literatura, a raczej samo bycie pisarzem, uprawianie literaturze - rozumiane w równym.stopniu jako pisanie wierszy i postawa wobec świata. Nie ma pozytywnego rozwiązania, recepty na osiągnięcie ładu. Życie poety musi być tragiczne. Jeśli wybierze świat iluzji, piękna, wizji - wejdzie w konflikt z najbliższym otoczeniem, pozostając tylko pisarzem fałszywym, zniszczy moralny porządek, którego nie można niczym zastąpić. Będzie poprzez całe życie splatał sobie grobowy wieniec i zwiędłymi się bawił kwiatami. Jeżeli stanie się pisarzem prawdziwym, mającym autentyczny kontakt ze sferą ideałów, zostanie unicestwiony jako indywidualność o mocy kreacyjnej. Krasiński zdecydowanie odrzucił typ poety zbuntowanego przeciwko całemu światu, typ naśladujący Byrona. Uznał, iż pisarz musi być w pierwszej kolejności zwyczajnie człowiekiem, a nie może nim stać się bez miłości, Bez niej nie jest możliwa prawdziwa sztuka, pozostaje tylko grobowa próżnia w sercu, co dla poety znaczy koniec twórczości