Definicja Literatury Motyw

Co to jest Motyw literatury:
Poezja:
Rozmowa mistrza Polikarpa ze Śmiercią
Dziady cz. III - Adam Mickiewicz
Krzak dzikiej róży w Ciemnych Smreczynach - Jan Kasprowicz
Tango - Sławomir Mrożek
Opracowanie motywu literatury:
Poezja dostarcza tematów, wyobrażeń sztukom plastycznym (odpowiednikiem może być literackie malarstwo Jana Matejko, który w drugiej połowie XIX wieku wręcz przejmował od pisarzy rząd dusz), sama także parafrazuje albo opisuje obrazy, rzeźby grafiki, wykorzystuje techniki stworzone na gruncie innych sztuk (na przykład impresjonizm). Zwykło się mówić o muzyczność albo malarskości literaturze, nawet prozy. W romantyzmie powtarzano, iż malarstwo winno wręcz stopić się z literaturą, Słowacki traktował pisanie wierszy jako działanie podobne do malowania, muzykę uważano wtedy za mowę serca. Twórcy wielu epok marzyli o powstaniu syntezy sztuk. Terenem ich poszukiwań stawał się w pierwszej kolejności teatr (szczególnie opera), który umożliwiał połączenie w jednym widowisku słowa, literatury i przedmiotów plastycznych, ruchu, muzyki.
Rozmowa mistrza Polikarpa ze Śmiercią
zgon z tego średniowiecznego utworu była przerażającą, odrażającą, chudą, bladą kobietą bez przerwy nosa, z jej oczu płynęła krwawa rosa, postać żywo przypominająca rozkładające się zwłoki. W ręce trzymała kosę - to powszechne w średniowieczu wyobrażenie zgonu (na przykład w malarstwie ściennym, drzeworytach i innych grafikach), szczególnie w tak zwanych "tańcach zgonu" (danse macabre) symbolizujących jej nieograniczoną potęgę, władzę nad wszystkimi ludźmi i żyjącymi stworzeniami.
Dziady cz. III - Adam Mickiewicz
W III części Dziadów została wpisana całościowa koncepcja romantycznej literaturze i roli poety narodu, który utracił wolność. Negatywnym punktem odniesienia stały się przy tej konstrukcji dokonania klasyków i sentymentalistów. Ich wyobrażenia ironicznie przedstawiono w scenie "Salon warszawski".
Wczorajsza literatura, odpowiednio z uwagami z "Dziadów", była błaha, nie podejmowała obecnych tematów, kierowała się groteskowo rozumianym "dobrym smakiem", lubowała w sielankowych obrazach. Poglądy starszych (i zarazem w pewnym sensie dworskich, związanych z ówczesną władzą, elitami) pisarzy zostają skompromitowane przez skonfrontowanie ich z prawdziwą, wstrząsającą tragedią Cichowskiego (scena w salonie). Nowa, postulowana koncepcja literaturze jest kompletnie odmienna. Źródło twórczości stanowi w niej natchnienie ("nadczucie"), wrażliwość pisarza na ludzką krzywdę, szczególnie cierpienia narodu. Pisarz ma niebywałą moc kreacyjną, wręcz cechy boskie, z tych racji jest predysponowany do przewodzenia narodowi, może poznać przyszłość, a dzięki twórczości zyskać nieśmiertelność, a literatura to sposób kontaktowania się z Bogiem, kreowania, powoływania do życia zupełnie nowych światów, ogarnięcia istoty Wszechświata. Istotą literaturze jest ekspresja duszy poety z której można wydobyć każdą tajemnicę ukrytą we wnętrzu wybitnej jednostki. Literatura ma z jednej strony docierać do tajemnic ludzkiej egzystencji, z drugiej zaś wyrażać duszę narodu, jego lęki i nadzieje, objawiać przyszłość, użytek, nie unikając przy tym podejmowania spraw nawet najtrudniejszych, najboleśniejszych, także bezpośrednio obecnych. Trudno o program bardziej ambitny, o większe ubóstwienie i absolutyzację literaturze.
Krzak dzikiej róży w Ciemnych Smreczynach - Jan Kasprowicz
Konstrukcja "Sonetu l" została oparta na zasadzie kontrastu barw: od szarości tatrzańskich skał, ciemnych smreków zdecydowanie odróżnia się jaskrawa czerwień różanych kwiatów. W wierszu grają, znaczą impresjonistycznie ujmowane barwy. W pierwszej części sonetu został zasugerowany ruch, zmienność pejzażu, jego dynamika - nawet krzak róży jest w niej odważnym zdobywcą, który nie obawia się nieprzychylności scenerii, otoczenia, staje się w nim barwnym akcentem: "W ciemnosmreczyńskich skał zwaliska, / Gdzie pawiookie drzemią stawy, / Krzak dzikiej róży pąs swój krwawy / Na plamy szarych złomów ciska". Wszystkie cztery sonety utrzymane są w poetyce łączącej w sobie przedmioty symbolizmu i impresjonizmu. O symbolizmie wierszy pozwala mówić w pierwszej kolejności kolekcja dwu roślin: krzewu dzikiej róży i górskiej sosny (limby). Sonety wyraźnie sugerują, iż obie rośliny i samo ich kontrastowe kolekcja mają ukryty sedno, są znakami pewnych pojęć, wrażeń i napięć między nimi. Impresjonizm to w omawianych utworach operowanie zmiennym światłem (w pierwszym sonecie porannym, w ostatnim już wieczornym), barwnymi plamami, akcentami tworzącymi opisywany pejzaż i malarskie organizowanie przestrzeni.
Tango - Sławomir Mrożek
Poprzez postać Stomila Mrożek krytykuje awangardę formalną, uprawiającą tak zwaną sztukę dla sztuki. Nieważne, czy ktoś jest w stanie zrozumieć eksperyment teatralny oparty na dynamice faktu sensualnego. Jak mówi Eleonora: Nie zniechęcaj się, Stomilu. Jeżeli ty nie będziesz eksperymentował, to kto będzie? Innymi słowy przedstawienie musi trwać. Nieistotne to jest, czy widzowie cokolwiek z niego wyniosą w sensie duchowym, emocjonalnym i poznawczym