Co to jest Muzyce W Barok
Co oznacza BAROK W MUZYCE:
zaczął się we
Włoszech z końcem XVI w., trwał do końca 1730 r.; w innych państwach rozwinął się około 20 lat potem. W b. nastąpił jeden z największych przełomów w dziejach muzyki. Najpierw było to ostre przeciwstawienie się muzyce renesansu. Camerata Florencka dążyła do wskrzeszenia dramatu antycznego, postulując sztukę opartą na supremacji tekstu (monoda akompaniowana). W ten sposób powstał nowy gatunek - opera. Dla zabezpieczenia wyrazistości słowa wykształcił się rodzaj współdziałania sylabicznego muzyki i słowa noszący nazwę recytatywu. Dalszych zmian dokonała twórczość kompozytorów szkoły weneckiej, zwł. C. Monteverdiego. Drugą metodą reprezentatywną dla b. była kantata (A. Grandi, A. Stradelli, A. Scarlatti), przeobrażona potem poprzez J.S. Bacha, który rozbudował w niej partie chóralne i wprowadził środki polifoniczne. Środkowy moment b. obejmuje tak zwany styl bel canto, którego reprezentantami byli L. Rossi i F. Cavalli. Zapoczątkowano wtedy w operze tak zwany szkołę neapolitańską, której kluczową właściwością były partie popisowe z charakterystyczną koloraturą wokalną.
W b. powstał także nowy gatunek muzyki rel. - oratorium (G. Carissimi,
H. Schtz, G.F. Hndel, J.S. Bach). Z kancony powstała sonata. Z kolei forma kontrapunktyczna fuga najdoskonalszą postać dostała w twórczości Hndla i Bacha. Z praktyk improwizacyjnych powstała toccata. Szczególny typ form wariacyjnych reprezentują chaconne, passacaglia i wariacje chorałowe; na gruncie tych form powstała zasada kształtowania formy zwana ewolucjonizmem, polegająca na rozwijaniu melodyki opartej na motywie czołowym. Wykształciły się ważne zmiany strukturalne dzieł muzycznych, między innymi powstało basso continuo, które przyczyniło się do wyodrębnienia głosu basowego jako podstawy harmonicznej, i sopranu realizującego linię melodyczną, również do podziału instrumentów na tak zwany podstawowe (instrumenty klawiszowe) i ornamentalne (instrumenty prowadzące melodię). Zmiany w dziedzinie rytmiki doprowadziły do swobody rytmicznej (na przykład C. Monteverdi). Znakomitymi przedstawicielami muzyki b. w Polsce byli: M. Zieliński, J. Różycki, S.S. Szarzyński
Włoszech z końcem XVI w., trwał do końca 1730 r.; w innych państwach rozwinął się około 20 lat potem. W b. nastąpił jeden z największych przełomów w dziejach muzyki. Najpierw było to ostre przeciwstawienie się muzyce renesansu. Camerata Florencka dążyła do wskrzeszenia dramatu antycznego, postulując sztukę opartą na supremacji tekstu (monoda akompaniowana). W ten sposób powstał nowy gatunek - opera. Dla zabezpieczenia wyrazistości słowa wykształcił się rodzaj współdziałania sylabicznego muzyki i słowa noszący nazwę recytatywu. Dalszych zmian dokonała twórczość kompozytorów szkoły weneckiej, zwł. C. Monteverdiego. Drugą metodą reprezentatywną dla b. była kantata (A. Grandi, A. Stradelli, A. Scarlatti), przeobrażona potem poprzez J.S. Bacha, który rozbudował w niej partie chóralne i wprowadził środki polifoniczne. Środkowy moment b. obejmuje tak zwany styl bel canto, którego reprezentantami byli L. Rossi i F. Cavalli. Zapoczątkowano wtedy w operze tak zwany szkołę neapolitańską, której kluczową właściwością były partie popisowe z charakterystyczną koloraturą wokalną.
W b. powstał także nowy gatunek muzyki rel. - oratorium (G. Carissimi,
H. Schtz, G.F. Hndel, J.S. Bach). Z kancony powstała sonata. Z kolei forma kontrapunktyczna fuga najdoskonalszą postać dostała w twórczości Hndla i Bacha. Z praktyk improwizacyjnych powstała toccata. Szczególny typ form wariacyjnych reprezentują chaconne, passacaglia i wariacje chorałowe; na gruncie tych form powstała zasada kształtowania formy zwana ewolucjonizmem, polegająca na rozwijaniu melodyki opartej na motywie czołowym. Wykształciły się ważne zmiany strukturalne dzieł muzycznych, między innymi powstało basso continuo, które przyczyniło się do wyodrębnienia głosu basowego jako podstawy harmonicznej, i sopranu realizującego linię melodyczną, również do podziału instrumentów na tak zwany podstawowe (instrumenty klawiszowe) i ornamentalne (instrumenty prowadzące melodię). Zmiany w dziedzinie rytmiki doprowadziły do swobody rytmicznej (na przykład C. Monteverdi). Znakomitymi przedstawicielami muzyki b. w Polsce byli: M. Zieliński, J. Różycki, S.S. Szarzyński
- Wyraz Beethoven Ludwig Van:
- Co znaczy flamandzkiego pochodzenia, pochodził z rodz. o tradycjach muzycznych, dostał staranne wykształcenie. Występował jako pianista wirtuoz między innymi u swojego protektora księcia K. Lichnowskiego barok w muzyce co znaczy.
- Wyraz Boccaccio Giovanni:
- Co znaczy nowelistyki, zaprzyjaźniony z F. Petrarką. W jego dorobku znajdują się poematy Filostrato (1338) i Nimfa z Fiesole (1345), powieść Filocolo (1336), romans psychol. Madonna Fiammetta (1343-44), satyra barok w muzyce krzyżówka.
- Wyraz Boznańska Olga:
- Co znaczy związana z Monachium; realistyczne portrety przyniosły jej podziw odbiorców, wysokie oceny i odznaczenia jury za granicą. W Polsce początkowo nie zdobyła uznania. Od 1898 r. tworzyła w Paryżu; uczyła barok w muzyce co to jest.
- Wyraz Biografistyka:
- Co znaczy lit., twórców, naukowców, postaci hist., ujęte w formę powieściową, zakładające ze strony biografisty zainteresowanie bohaterem, swobodne w doborze faktów, wykorzystujące również wydarzenia barok w muzyce słownik.
- Wyraz Biblioteka:
- Co znaczy powołana do gromadzenia, opracowywania, przechowywania i udostępniania książek, czasopism, druków ulotnych, rękopisów. Zakładane od III tysiąclecia przed naszą erą (Egipt, Chiny, Asyria, Babilonia barok w muzyce czym jest.
Czym jest barok w muzyce znaczenie w Słownik pisownia B .
- Dodano:
- Autor:
Omnibus