Co to jest dwudziestolecie międzywojenne w lit. polskiej

Co oznacza DWUDZIESTOLECIE MIĘDZYWOJENNE W LIT. POLSKIEJ: odrodzenie państwa miało znaczny wpływ na postęp kultury, artysty poczuli się zwolnieni z obowiązku rozważania problemów narodowych (na przykład J. Lechoń, Herostrates). W 1918 r. zaistniała publicznie poetycka ekipa Skamander, w 1919 r. futurystów, od 1922 r. "Zwrotnica" skupiała Awangardę Krakowską. Prozę charakteryzowała różnorodność tematów i form wyrazu: początkowo pojawiły się obrazy Polaków walczących w rewolucji albo w Legionach (między innymi A. Strug, J. Kaden Bandrowski, J. Wittlin); konfrontowano mit wolnej Polski z zastaną rzeczywistością (między innymi S. Żeromski, Z. Nałkowska, J. Kaden Bandrowski, A. Strug); modyfikacje formy polegały na operowaniu groteską (J. Kaden Bandrowski, A. Strug), fantastyką (S. Grabiński), parabolą ( A. Wat, S. I. Witkiewicz), sięganiu po przedmioty techniki filmowej ( J. Kurek), wykorzystanie lirycznego pamiętnika ( E. Zegadłowicz). Popularność zdobył reportaż jako autonomiczny gat. lit., na przykład M. Wańkowicz, K. Pruszyński, Janta Połczyński. W dramacie w okolicy ekspresjonistycznego ( K. H. Rostworowski) funkcjonowała odmiana realistycznego (S. Żeromski) niekiedy wzbogaconego nastrojowością ( J. Szaniawski). Oryginalnością wyróżniała się twórczość S. I. Witkiewicza, której ważnym elementem była teoria Czystej Formy. Nareszcie lat 20. w literaturze nastąpił powrót do tematów socjalnych ( W. Broniewski, L. Szenwald), ujawniło się także zainteresowanie tradycją klasyczną ( J. Tuwim, J. Iwaszkiewicz). W następnych latach istotne stały się także problemy egzystencjalne ( J. Liebert, M. Pawlikowska-Jasnorzewska), polit.-społ. ( K. Wierzyński, J. Tuwim), nowym kierunkiem art. określono autentyzm. Sformułowany program Drugiej Awangardy tylko w niektórych elementach był bliski Awangardzie Krakowskiej, jej artysty zapisywali wieloznaczne obrazy o baśniowej albo onirycznej strukturze, regularnie o zabarwieniu katastroficznym ( J. Czechowicz, Cz. Miłosz) albo fantastycznym ( K. I. Gałczyński). Lata 30. w prozie to wyraźnie zarysowany nurt środowiskowy ( H. Worcell, Z. Uniłowski, H. Boguszewska, P. Gojawiczyńska), lecz także i próby zdystansowania się od realizmu (J. Kurek, S. Piętak, M. Choromański, B. Schulz), budowanie rzeczywistości umownej ( W. Gombrowicz), pogłębienie się psychologizmu ( J. Andrzejewski, T. Breza, Z. Nałkowska, M. Kuncewiczowa, M. Dąbrowska, J. Iwaszkiewicz), ożywienie tematyki historycznej ( Z. Kossak-Szczucka, T. Parnicki, J. Iwaszkiewicz). Rozwijająca się krytyka lit. w okolicy opinii operowała szkicem eseistycznym (między innymi L. Fryde, B. Miciński, I. Fik), znaczną pozycję miały wystąpienia i opracowania
K. Irzykowskiego i T. Żeleńskiego