Co to jest Językowe Poradnictwo
Co oznacza PORADNICTWO JĘZYKOWE:
współczesne p.j. w Polsce wyrasta z tradycji upowszechnienia zasad poprawności jęz.
(2. poł. XIX w.) i utrwalonej w międzywojniu (1918-1939) popularyzacji zagadnień jęz., która sprowadzała się do informacji o błędach i konieczności ich unikania (na przykład A.A. Kryńskiego Jak nie należy mówić i pisać po polsku i na łamach czasopism językoznawczych: "Poradnika Językowego" i "j. polskiego"). Najpełniejszą kodyfikację normy języka ogólnego dokonał S. Szober w Słowniku ortoepicznym (1937), po wojnie wydanym jako Leksykon poprawnej polszczyzny (1958), pojawiły się także autorytety językoznawcze: W. Doroszewski kierujący radiowy "Poradnik językowy" (od 1935) i Z. Klemensiewicz, autor "Pogadanek o języku". Po wojnie główne dla kultury języka stały się dwa problemy: upowszechnienie norm jęz. ogólnego w środowisku ludzi, których pierwszym językiem była gwara, i nowy opis jęz. ogólnego, przyjrzenie się jego odmianom funkcjonalnym i socjalnym i na tej podstawie sformułowanie zasad posługiwania się zróżnicowaną polszczyzną (na przykład problem nazw miejscowych na Ziemiach Odzyskanych). Powstały programy radiowe, telewizyjne, wydawnictwa, instytucje: Tow. Miłośników J. polskiego (z siedzibą w Krakowie, wydaje "j. polski") i Tow. Kultury Języka (z siedzibą w Warszawie, wydaje "Poradnik Językowy"), Komisja Kultury Języka Komitetu Językoznawczego PAN, Komisja Kultury Słowa Tow. Naukowego Warszawskiego (od 1990). Kulturę jęz. upowszechniają także telefoniczne poradnie jęz. (pierwsza w Łodzi, 1964), tv audycja Ojczyzna-polszczyzna wrocławskiego językoznawcy
J. Miodka, radiowy poradnik "Czy mówisz po polsku?" warszawskiego językoznawcy A. Markowskiego, wydawnictwa książkowe, na przykład Zasady pisowni polskiej i interpunkcji ze słownikiem ortograficznym S. Jodłowskiego i W. Taszyckiego, Leksykon ortograficzny j. polskiego PWN pod red. M. Szymczaka, Leksykon j. polskiego pod red. W. Doroszewskiego; kąciki porad językowych na łamach prasy regionalnej i ogólnopolskiej, działania lingwistów w środowisku dziennikarskim, telewizyjnym, radiowym, na przykład W. Poetka, J. Bralczyka, konkursy ortograficzne
(2. poł. XIX w.) i utrwalonej w międzywojniu (1918-1939) popularyzacji zagadnień jęz., która sprowadzała się do informacji o błędach i konieczności ich unikania (na przykład A.A. Kryńskiego Jak nie należy mówić i pisać po polsku i na łamach czasopism językoznawczych: "Poradnika Językowego" i "j. polskiego"). Najpełniejszą kodyfikację normy języka ogólnego dokonał S. Szober w Słowniku ortoepicznym (1937), po wojnie wydanym jako Leksykon poprawnej polszczyzny (1958), pojawiły się także autorytety językoznawcze: W. Doroszewski kierujący radiowy "Poradnik językowy" (od 1935) i Z. Klemensiewicz, autor "Pogadanek o języku". Po wojnie główne dla kultury języka stały się dwa problemy: upowszechnienie norm jęz. ogólnego w środowisku ludzi, których pierwszym językiem była gwara, i nowy opis jęz. ogólnego, przyjrzenie się jego odmianom funkcjonalnym i socjalnym i na tej podstawie sformułowanie zasad posługiwania się zróżnicowaną polszczyzną (na przykład problem nazw miejscowych na Ziemiach Odzyskanych). Powstały programy radiowe, telewizyjne, wydawnictwa, instytucje: Tow. Miłośników J. polskiego (z siedzibą w Krakowie, wydaje "j. polski") i Tow. Kultury Języka (z siedzibą w Warszawie, wydaje "Poradnik Językowy"), Komisja Kultury Języka Komitetu Językoznawczego PAN, Komisja Kultury Słowa Tow. Naukowego Warszawskiego (od 1990). Kulturę jęz. upowszechniają także telefoniczne poradnie jęz. (pierwsza w Łodzi, 1964), tv audycja Ojczyzna-polszczyzna wrocławskiego językoznawcy
J. Miodka, radiowy poradnik "Czy mówisz po polsku?" warszawskiego językoznawcy A. Markowskiego, wydawnictwa książkowe, na przykład Zasady pisowni polskiej i interpunkcji ze słownikiem ortograficznym S. Jodłowskiego i W. Taszyckiego, Leksykon ortograficzny j. polskiego PWN pod red. M. Szymczaka, Leksykon j. polskiego pod red. W. Doroszewskiego; kąciki porad językowych na łamach prasy regionalnej i ogólnopolskiej, działania lingwistów w środowisku dziennikarskim, telewizyjnym, radiowym, na przykład W. Poetka, J. Bralczyka, konkursy ortograficzne
- Wyraz Porazińska Janina:
- Co znaczy autorka książek i czasopism dla dzieci i młodzieży (między innymi współzałożycielka Płomyka i Płomyczka ); w twórczości nawiązywała do M. Konopnickiej, najchętniej pisała kołysanki, bajki liryczne i poradnictwo językowe co znaczy.
- Wyraz Pinakoteka:
- Co znaczy prywatnych ipublicznych obrazów, początkowo wotywnych, przechowywanych igromadzonych wstarożytności od V w. przed naszą erą na Akropolu wAtenach, potem także winnych miastach; 2) współcześnie muzeum poradnictwo językowe krzyżówka.
- Wyraz Platonizm:
- Co znaczy Platona, który przyjmuje intuicję intelektualną jako schemat doskonałego poznania, istnienie bytu wiecznego iniezmiennego, świata idei poznawalnych dzięki rozumu, pośród których najwyższą jest idea poradnictwo językowe co to jest.
- Wyraz Podkowiński Władysław:
- Co znaczy ilustrator w Tygodniku Ilustrowanym , Wędrowcu , Kłosach , malarz; uczeń W. Gersona. W1889 r. zJ. Pankiewiczem przebywał wParyżu, poznał malarstwo impresjonistyczne, co wpłynęło na dalszą jego poradnictwo językowe słownik.
- Wyraz Powieść:
- Co znaczy prozy epickiej (w okolicy noweli i opowiadania); w tradycyjnym rozumieniu utwór narracyjny, fabularny, wielowątkowy, wszechstronnie prezentujący bohaterów na rozległym tle społ.-obyczajowym albo hist poradnictwo językowe czym jest.
Czym jest poradnictwo językowe znaczenie w Słownik pisownia P .
- Dodano:
- Autor:
Omnibus