Definicja Miłości Motyw

Co to jest Motyw miłości:
Poezja:
Biblia: Miłość boga do człowieka - Księga rodzaju (bóg tworzy dla człowieka najlepszy świat) i Księga Psalmów, Psalm 8  (przymierze boga z Abrahamem); Miłość Chrystus do Kościoła i kobiety i mężczyzny - Pieśń nad pieśniami; Miłość ojcowska - Przypowieść o synu marnotrawnym; Miłość Chrystusa do rodzaju ludzkiego - Hymn św. Pawła, przypowieści ewangeliczna
Mitologia (miłość kobiety i mężczyzny - Ariadna i Tezeusz) (miłość macierzyńska - Reja, Niobe)
Iliada, Odyseja - Homer (miłość ojcowska - Priam, Hektor) (miłość kobiety i mężczyzny - Parys i Helena)
Antygona - Sofokles (miłość siostrzana - Antygona i Ismena)
Dzieje Tristana i Izoldy
Kwiatki świętego Franciszka
Boska komedia - Dante Aligheri
Sonety do Laury - F. Petrarka
Dekameron - G. Boccacio
Romeo i Julia, Hamlet - W. Szekspir
Treny, Czego chcesz od nas Panie ... - J. Kochanowski
Cyd - P. Corneillea
Skąpiec, Świętoszek - Moliera
Cuda miłości, Do trupa - J.A. Morsztyn
Do Anny - D. Naborowski
Laura i Filon - F. Karpiński
Cierpienia młodego Wertera, Faust - J. W. Goethe
Giaur - G.G. Byron
Dziady, Konrad Wallenrod, Grażyna, Pan Tadeusz - A. Mickiewicz
Kordian, Balladyna, Beniowski - J. Słowacki
Śluby panieńskie, Zemsta - A. Fredro
Tata goriot - H. Balzak
Pani Bovary - G. Flaubert
Anna Kareina - L. Tołstoj
Zbrodnia i kara - F. Dostojewski
Lalka, Faraon - B. Prus
Nad Niemnem - E. Orzeszkowa
Trylogia, Quo vadis, Krzyżacy - H. Sienkiewicz
Miłosć - M. Pawlikowska - Jasnorzewska
Trzy siostry - A. Czechow
Wiśniowy sad, Granica - Z. Nałkowska
Przedwiośnie, Ludzie bezdomni, Dzieje grzechu - S. Żeromski
Noce i dnie - M. Dąbrowska
Mistrz i Małgorzata - M. Bułhakow
Prośba o wyspy szczęśliwe - K. I. Gałczyński
Ten czas, Biała magia, Piosenka - K.K. Baczyński
Pożegnanie z Marią - T. Borowski
Inny świat - G. Herling - Grudziński
Dolina Issy - Cz. Miłosz
Przeminęło z wiatrem - M. Mitchell
Video:
Awatar, Titanic - reż. J. Cameron
Pretty Woman - G. Marshall
Noce i dnie M. Dąbrowskiej - reż. J. Antczak
Przydatne cytaty:
Nie mów nic. Kocha się za nic. Nie istnieje żaden przyczyna do miłości. - Paulo Coelho
Ci, których kochamy nie umierają, ponieważ miłość jest nieśmiertelna. - Emily Dickinson
Mów szeptem, jeżeli mówisz o miłości. - William Szekspir
Opracowanie motywu miłości:
Miłość bywa skierowana do najbliższej osoby (miłość pomiędzy kobietą i mężczyzną, matką i dzieckiem, braterska -i tak dalej), lecz również Boga, ojczyzny, nawet idei, elementów. Znamy definicja tak zwany miłości własnej. Miłość, jako bezinteresowna służba dla innych, synonim egoizmu, jest najpiękniejszym z ludzkich uczuć (stanowi jeden z centralnych wątków nauczania Chrystusa). Zarazem miłość może być ogromną, pozytywną sita i równie silnym elementem zniszczenia, raz zapewnia szczęście, innym wspólnie prowadzi do cierpienia. Może być spełniona albo nie, duchowa i fizyczna, zmysłowa, być porywem serca, rodzajem zaślepienia, gwałtowną namiętnością albo uczuciem trwalszym od pożądania. Trudno sobie wyobrazić literaturę bez nieprzeliczonych motywów miłości - ujęcia tego tematu zawsze odzwierciedlają charakterystyczne dla poszczególnych epok idee, modele uczuciowości i zachowań, mówimy na przykład o miłości romantycznej.
Odyseja - Homer
Żoną Odysa, króla Itaki, była Penelopa, którą uznano za wzór, ideał, odwieczny znak (regularnie przywoływany w sztuce różnych epok) najtrwalszej małżeńskiej miłości, bezwzględnej wierności mężowi. Poprzez dwadzieścia lat, pomimo natarczywości licznych zalotników okupujących królewski dwór, była niezmiennie wierna przebywającemu poza domem Odysowi - ten ostatni odrzucił względy bogini. Jedynie Odyseusz byt wymarzonym mężczyzną tej mądrej, ostrożnej kobiety, wzorowej matki.
Antygona - Sofokles
Antygona jest pięknym odpowiednikiem miłości do brata. Zdecydowała się na sprzeciw wobec rozkazu Kreona w imię przekonania o wyższości praw boskich nad ziemskimi i miłości do brata Polinejkesa, którego ciało wbrew zakazowi pochowała. Została skazana na zgon, przekreśliła nadzieje na małżeńskie szczęście - kochał ją (z wzajemnością) Hajmon, syn Kreona, następca tronu Teb.
Biblia
W Starym Testamencie mówi się o miłości pomiędzy ludźmi, lecz także o miłości do Boga (w razie Abrahama poddanej straszliwej próbie: Bóg polecił mu złożyć w ofierze syna i dopiero w ostatniej chwili powstrzymał patriarchę przed zabiciem chłopca) i miłości Boga do Jego ludu, którą ludzie niejednokrotnie wystawiali na ciężkie próby. Miłość pomiędzy kobietą i mężczyzną ma aspekt seksualny (jak pomiędzy innymi w Pieśń nad Pieśniami, pomiędzy Oblubienicą i Oblubieńcom), bywa także silną, trwałą więzią duchową. Stary Testament nakazuje miłować swoją rodzinę, przyjaciół, także obcych, przybyszów: Będziesz go milowa) jak siebie samego, ponieważ i wy byliście przybyszami w ziemi egipskiej. W Nowym Testamencie Jezus podkreśla, iż miłość jest zasadniczo ważnym, pierwszym, największym z przykazań: Będziesz miłował Pana, Boga swego, całym swoim sercem, całą własną duszą, całym swoim umysłem i całą własną mocą. Tuż za tym następuje drugie przykazanie: Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego (również nieprzyjaciół). Miłość bywa w Nowym Testamencie regularnie związana z wiarą i nadzieją: Tak więc trwają wiara, nadzieja, miłość - te trzy: z nich zaś największa jest miłość, jak nauczał św. Paweł. Miłość jest dla wierzących darem Ducha Świętego, darem Boga, jest Chrystusem, który żyje w sercach wierzących. W Ewangelii Jana Jezus naucza: Przykazanie nowe daję wam, abyście się wzajemnie miłowali, tak jak Ja was umiłowałem: żebyście i wy tak się miłowali wzajemnie. Po tym wszyscy poznają, żeście uczniami moimi, jeżeli będziecie się wzajemnie miłowali. Bez zrozumienia istoty miłości nie można pojąć celu, sensu samej ofiary Chrystusa.
Kwiatki świętego Franciszka
Główne przedmioty myśli świętego Franciszka zostały wywiedzione z Ewangelii, wpisanych w naukę Chrystusa nakazów miłości Boga, człowieka, świata i wszelkich stworzeń. Praktykowane poprzez Franciszka z Asyżu naśladowanie Chrystusa, dobrowolne ubóstwo uczyło pokory, współczucia, stawało się wyrazem miłości do bliźnich, prowadziło do wewnętrznej doskonałości. Franciszkańska religijność, odmienna od średniowiecznej, na plan pierwszy wysuwa wszechogarniającą miłość, wewnętrzne przeżycia, wrażliwość, poetycką wyobraźnię, dobroć, pogodę ducha. Na rok przed śmiercią, niemal kompletnie niewidomy i cierpiący, święty Franciszek podyktował przepełnioną miłością do świata i jego Stwórcy Pieśni słoneczną, lub pochwałę stworzeń, gdzie czytamy: Pochwalony bądź, Panie, poprzez brata naszego, wiatr, l l poprzez powietrze, i czas pochmurny i pogodny, i wszelaki, / Poprzez które dajesz tworom swoim utrzymanie. Całe późniejsze życie "biedaczyny z Asyżu" ogniskowało się właśnie wokół uczucia miłości, czego rozliczne przykłady przynoszą pomiędzy innymi Kwiatki świętego Franciszka.
Dzieje Tristana i Izoldy
Zasadniczym tematem Dziejów Tristana i Izoldy jest nadzwyczajnie silna, wieczna miłość, miłość pełna: zarówno w wymiarze duchowym, jak i cielesnym, fizycznym. Jednakże jej źródła tkwią w świecie nadprzyrodzonym, nawet w drobnych szczegółach ustala ona realne życie bohaterów -w najwyższym stopniu znanej, prócz Romea i Julii, pary literackich kochanków. Miłość Tristana (bliskiego ideału średniowiecznego rycerza) i Izoldy (królowej Kornwalii, żony króla Marka) tamie wszystkie bariery. Nie może jej przeszkodzić różna pozycja socjalna kochanków, zasady moralne, obyczajowe, nakazy religijne, nawet rozłączenie, oddalenie kobiety od mężczyzny. Ta miłość jest równie nieunikniona, co gwałtowna, okazuje się najpotężniejszą ludzką namiętnością, której Tristan i Izolda doświadczają początkowo poniekąd wbrew swej woli. Nie może się nigdy wypalić, ostatecznie spełnić, trwa wiecznie - nawet po zgonu. Jest mocniejsza od tej ostatniej. Miłości towarzyszy w opowieści sporo zła, niegodziwości, grzechów. Jednak uczucie kochanków nie zostaje potępione, surowo ocenione. W utworze przeważają pierwiastki pogańskie: bohaterom sprzyja nawet przyroda, morze. Sam Bóg rozumie i nie osądza kochanków, akceptując ich oszustwo, jakby przyznaje, iż to nie oni są winni namiętności, iż o własnych sitach nie mogą wyzwolić się z niej. Miłość zesłana poprzez wszechpotężne siły (czarodziejskie wino to tylko ich znak) bywa słodka i gorzka, niesie rozkosz i cierpienie, lecz nieuchronnie prowadzi do tragicznego końca, do zgonu. Takie jest użytek, od którego nie ma ucieczki, uczucie pokonuje wolę, uszlachetnia i zarazem wiedzie ku upadkowi, na pewno nie poddaje się racjonalnej, rozumowej analizie, uproszczonym próbom wytłumaczenia jego niszczących systemów. Przynosi zgon i jednocześnie jest od niej trwalsza. Zarazem kochankowie mają nadzieję, iż zgon nareszcie zapewni im wspólne, wieczne szczęście, miłość odniesie zwycięstwo w świecie pozaziemskim. Dzieje Tristana i Izoldy to utwór o wielu aspektach miłości i zgonu, namiętnościach, przeznaczeniu i wolności, zdradzie i przebaczeniu, konieczności dokonywania wyboru między honorem i uczuciem, duchowych rozterkach, które mogą stać się udziałem ludzi żyjących w każdym czasie i miejscu.
Sonety do Laury - Francesco Petrarka
Pisarz poświęcił Laurze powyżej trzysta wierszy, które układają się w poetycki zapis dziejów, przemian ogromnej miłości poety, jego emocji: Me w/em, czego chcę, co się ze mną dzieje, l Drżę wśród lata, a w zimie goreję. Laura to zarazem kobieta i znak poetyckiego natchnienia, Petrarca zobaczył ją w kościele w Awinionie (była wtedy dziewiętnastoletnią kobietą, mężatką) i poprzez sporo lat poświęcał jej pełne miłości sonety, idealizował postać wybranki, drobiazgowo analizował przeżycia zakochanego mężczyzny i rozważał samą istotę miłości. Pisał o rozdarciu, miotaniu poprzez sprzeczne uczucia, bólu i radości, cierpieniu i szczęściu przynoszonym poprzez miłość. Owego uczucia (nie jest istotne, czy autentycznego) nie przerwała nawet zgon ukochanej, nawet je wzmocniła - jak w Sonetach do madonny Laury umarłej (zakochany pragnie dalej żyć i cierpieć, mieszać plącz ze śmiechem). Ta starannie wystylizowana miłość inspirowała wielu artystów, pisarzy (na przykład Karpińskiego, Mickiewicza, Słowackiego).
Treny - Jan Kochanowski
Treny, zrodzone z autentycznego, głębokiego uczucia, są wyrazem nie tylko bólu ojca po zgonu córki, lecz również lirycznym zapisem ogromnej miłości ojcowskiej. O Urszulce w Trenach mówi się z bezgraniczną czułością, pieszczotliwie, kochający tata przypisuje zmarłemu dziecku rozliczne umiejętności. Odejście ze świata córki przekreśliło wiązane z nią nadzieje, lecz miłość pozostanie za zawsze, przechowana w pamięci rodziców.
Czego chcesz od nas, Panie...- Jan Kochanowski
Cały wiersz stanowi słowo miłości człowieka do Boga, który obdarował ludzi tak pięknym światem, jest doskonałym architektem, Stwórcą, Panem świata, którego władza zawsze pozostaje trwała, niezmienna, mądra i sprawiedliwa. Za to wszystko każdy winien być zawsze wdzięczny Bogu, otaczać go najwyższą miłością. Nie zawsze Najwyższego udaje się człowiekowi zrozumieć, zatem tym bardziej należy Go kochać, gdyż i On kocha ludzi - w innym przypadku nie ofiarowałby im natury tak doskonałej, świata równie harmonijnego, zachwycającego.
Do Anny - Daniel Naborowski
Miłość z tego liryku jest rozpatrywana w typowym dla Naborowskiego kontekście refleksji nad elementami w świecie niezmiennymi, trwałymi, które są autentycznymi wartościami, a nie tylko następnym dowodem marności ludzkiej egzystencji. Sam wiersz to z pozoru rodzaj miłosnego wyznania, zapewnienia o miłości niemal doskonałej. Z kolei w gruncie rzeczy jest on kunsztownym, dworskim komplementem, pełnym przesady (zapewne niezbyt szczerym) i zarazem idealnie odpowiadającym stylowi epoki, ówczesnej konwencji wyrażania w literaturze uwielbienia wobec dam, stylizacji erotyków. Wiersz wyrasta właśnie z literackiej konwencji przeżywania, nie ma sporo wspólnego z autentyzmem uczuć podmiotu lirycznego. Wspomniane wyznanie zostało osadzone w kontekście rozbudowanego rozliczenia tego, co w życiu nietrwałe, ulotne: zmieni się świat, przeminą państwa, uroda, rośliny, krajobrazy i wszystko inne, co decyduje o kształcie dzisiejszego życia. Przed upływem czasu obroni się tylko miłość, jednakże czasowi zgolą wszystko na świecie hołduje.
Skąpiec - Molier
Tytułowemu bohaterowi cały świat przesłaniała chorobliwa, niemożliwa do zaspokojenia miłość do pieniędzy To właśnie ta obsesja stanęła na drodze miłości Kleanta (syna Harpagona) i szczerze poprzez niego kochanej Marianny. Podobnie było w razie Elizy (córki Harpagona) i Walerego, czło wieka o początkowo nieco podejrzanych intencjach. Nagła zmiana sytuacji (Walery i Marianna okazują się dziećmi bogatego człowieka) umożliwia w komedii spełnienie miłości obu par.
Pan Tadeusz - Adam Mickiewicz
Przyczyną życiowej tragedii Jacka Soplicy stała się miłość do córki Stolnika Horeszki, Ewy, której ręki oj-ciec-magnat odmówił pewnemu siebie szlachcicowi. Jacek zabił Stolnika, opuścił państwo, nigdy nie pokochał innej kobiety, został zakonnikiem oddanym sprawie narodowej. Gdy wracający do domu rodzinnego Tadeusz po raz pierwszy zobaczył czternastoletnią Zosię, była ona piękną, wręcz zwiewną dziewczyną. Błyskawicznie pokochała Tadeusza - ten ostatni odrzucił zaloty Telimeny: kobiety dojrzałej, ciągle ładnej. Mimo to, poszukiwania poprzez Telimenę męża latami kończyły się niepowodzeniem. Ostatecznie, pod nieobecność Hrabiego, obiecała rękę Rejentowi. Małżeństwo Zosi i Tadeusza definitywnie skończyło waśnie między Soplicami i Horeszkami. Prawie wszystkich bohaterów Pana Tadeusza (od Zosi do Jankiela) łączy ogromna miłość do ojczyzny - zarówno tej malej (dzieło tworzy mit państwie dzieciństwa, jak pisał sam Mickiewicz, państwie świętego i czystego niczym pierwsza miłość), miejsca urodzenia i całego ojczystego państwie, którego wolności z utęsknieniem oczekują.
Nad Niemnem - Eliza Orzeszkowa
Doskonałą miłością w powieści jest uczucie łączące Jana i Cecylię. Ten wzór w znacznej mierze powielą, odtworzą po stuleciach Jan i Justyna. Bohaterów połączy wspólnota ideałów (szacunek do pracy, patriotyzm, zachowanie tradycji, idea poświęcenia dla ojczyzny, wykrycie sensu życia w codziennym trudzie), wzajemny szacunek, poczucie odpowiedzialności za partnera, zaufanie. Różnice stanowe nie będą wystarczającą przeszkodą w zawarciu małżeństwa (jak w razie Marty i Anzelma -Orzeszkowa trzy razy powtórzyła model miłości chłopa i panny z szlachetnego rodu). Justyna Orzelska, dumna rezydentka, panna z dworu, odrzuca starania arystokratycznych wielbicieli, wybiera zagrodowego szlachcica: biednego, lecz posiadającego ogromne przymioty moralne, których tak brakuje pasożytniczej, zdegenerowanej arystokracji. Ten "mezalians" to następny znak zbratania się ziemiaństwa z ludem.
Lalka - Bolesław Prus
Miłość do Izabeli Łęckiej zakłóciła kupiecką karierę Wokulskiego, stała się zasadniczym faktorem określającym jego życie, decyzje (również w biznesach), zachowania, życiowe plany i aspiracje. Była to ogromna romantyczna miłość o wielkiej sile destrukcyjnej. Wokulski, trzeźwy racjonalista w biznesach, prezentuje romantyczną uczuciowość, stałą zmienność nastrojów, idealizuje zarówno uczucie, jak i obdarzaną nim kobietę. Gdy podsłucha rozmowę prowadzoną poprzez Izabelę i Starskiego przeżyje wstrząs, nareszcie uświadomi sobie prawdziwą naturę uwielbianej kobiety, spojrzy na nią bardziej trzeźwo. Niestety, ten wstrząs nie wyzwoli go z tragicznego w skutkach uczucia, nie przywróci normalnemu życiu