Definicja Katastrofy Motyw
Co to jest
Motyw katastrofy:
Poezja:
Biblia
Mitologia
Eneida - Wergiliusz
Kazania sejmowe - P. Skarga
Nie-boska komedia - Z. Krasiński
Lalka - B. Prus
Hymn - J. Kasprowicz
Ludzie bezdomni, przedwiośnie - S. Żeromski
Krzyk ostateczny - W. Broniewski
Pokolenie II, Ten czas - K.K. Baczyński
Piosenka o końcu świata, Walc - Cz. Miłosz
Pamiętnik z stworzenia warszawskiego - M. Białoszewski
Medaliony - Z. Nałkowska
Dżuma - A. Camus
Kartoteka - T. Różewicz
Raport z oblężonego miasta - Z. Herbert
Rozmowy z katem - K. Moczarski
Zdążyć przed Panem Bogiem - H. Krall
Mała Apokalipsa - T. Konwicki
Imię róży - U. Eco
Lot nad kukułczym gniazdem - K. Kessey
Rok 1984 - G. Orwell
Video:
Imię róży U. Eco- reż. J.J. Annaud
Czas Apokalipsy - reż. F.F. Coppola
Opracowanie motywu katastrofy:
Lęk przed katastrofą, zagładą spowodowaną poprzez siły przyrody albo bogów, zawsze towarzyszył ludzkości. Akcenty katastroficzne w poezji szczególnie wyraźnie dochodziły do głosu w kryzysowych dla narodów i ludzkości chwilach, można je wskazać już w romantyzmie. Dwudziestowieczny katastrofizm, rozumiany jako tendencja oparta na przekonaniu o kryzysowym charakterze współczesnej kultury, jej rychłym unicestwieniu, ma podstawy w myśli XIX wieku, w wizjach choćby F. Nietzschego, który przewidywał, iż nadchodzący wiek stanie się klasyczną erą wojen. Nastroje katastroficzne wzmocniła l wojna światowa, Apokalipsa II wojny pokazała, iż rzeczywistość może przynieść zagładę straszniejszą od wizji poetów. Przełom XX i XXI wieku, koniec tysiąclecia, jak to zawsze bywa z datami granicznymi, ponownie ożywił obawy przed możliwym kresem świata.
Biblia
Wg Księgi Rodzaju potop miał miejsce już najpierw dziejów ludzkości, a wywołany poprzez ludzi (ich niegodziwe gesty skalały ziemię - należało ją oczyścić) gniew Boga oszczędził sprawiedliwego Noego, któremu Stwórca kazał zbudować arkę. Na statek wprowadzono przedstawicieli każdego gatunku zwierząt: samicę i samca. W ten sposób stała się ona kolebką nowego życia po strasznym kataklizmie: kosmiczne wody zalewały ziemię, wypływając z wielkich otworów w niebie i z głębi ziemi. Tęcza na niebie po potopie to symbol Nowego Przymierza pomiędzy Bogiem a wszystkimi żyjącymi istotami. Kiedy wody opadły arka osiadła na górze Ararat.
Koniec wieku XIX - Kazimierz Przerwa -Tetmajer
Wiersz jest bardzo symptomatycznym zapisem katastroficznych nastrojów typowych dla schyłku przywołanego w tytule wieku. W pierwszej kolejności akcentuje brak odpowiedzi na wszystkie istotne pytania światopoglądowe stawiane sobie poprzez człowieka, któremu przyszło żyć w owej epoce - okresie załamania się wszelkich mechanizmów filozoficznych, mechanizmów wartości - również tych o religijnym rodowodzie. Utwór to rodzaj monologu wewnętrznego człowieka pełnego zastrzeżenia, który mimo wszystko chce znaleźć jakieś duchowe wsparcie. Utożsamić się z takim systemem wartości, który przywróci mu poczucie sensu życia. Jednak przekonanie o tragiczności losu, położenia jest silniejsze od przywoływanych sposobów ocalenia chęci do życia. Następne propozycje postaw, zachowań zostają odrzucone, jednakże nie są całkiem bezużyteczne, mogą stanowić tarczę przeciw włóczni złego. W ujęciu z tego utworu nie ma większego sensu ludzka aktywność: walka ze światem i złem, ironia, wzgarda, mnożenie przekleństw na adres realności, nawet pogrążenie się w urokach życia. Bierność także nie może ocalić, odczuwalnej ulgi nie przyniesie pogrążanie się w rozpaczy, apatii, rezygnacji. Przeżywająca głęboki kryzys religia (niewielu tylko jeszcze mami / Oko w trójkąt wprawione i na świat patrzące) nie stanie się drogowskazem, nie zapewni wsparcia.
Podobnie filozofia, edukacja, zaufanie do ludzkiego rozumu, tradycyjne mechanizmy wartości. Zawodzi rozumowe poznanie świata i człowieka, niby wszystko już wiemy, lecz tak faktycznie nie ma odpowiedzi na pytania o cel, sedno życia, edukacja nie może nawet złagodzić bólu istnienia. Co zatem pozostaje? Cierpienie, poczucie bezradności i bezsensu trwania, egzystencji - nawet zadawanie pytań do niczego nie prowadzi. Zło musi zwyciężyć, a pisarz, choćby nawet chciał być przewodnikiem duchowym pokolenia (a tylko odzwierciedla jego stany duchowe, zagubienie), nie może rówieśnikom zaproponować jakichkolwiek wartości duchowych możliwych do ocalenia, jakiegokolwiek modelu życia, który otworzy optymistyczną perspektywę
Poezja:
Biblia
Mitologia
Eneida - Wergiliusz
Kazania sejmowe - P. Skarga
Nie-boska komedia - Z. Krasiński
Lalka - B. Prus
Hymn - J. Kasprowicz
Ludzie bezdomni, przedwiośnie - S. Żeromski
Krzyk ostateczny - W. Broniewski
Pokolenie II, Ten czas - K.K. Baczyński
Piosenka o końcu świata, Walc - Cz. Miłosz
Pamiętnik z stworzenia warszawskiego - M. Białoszewski
Medaliony - Z. Nałkowska
Dżuma - A. Camus
Kartoteka - T. Różewicz
Raport z oblężonego miasta - Z. Herbert
Rozmowy z katem - K. Moczarski
Zdążyć przed Panem Bogiem - H. Krall
Mała Apokalipsa - T. Konwicki
Imię róży - U. Eco
Lot nad kukułczym gniazdem - K. Kessey
Rok 1984 - G. Orwell
Video:
Imię róży U. Eco- reż. J.J. Annaud
Czas Apokalipsy - reż. F.F. Coppola
Opracowanie motywu katastrofy:
Lęk przed katastrofą, zagładą spowodowaną poprzez siły przyrody albo bogów, zawsze towarzyszył ludzkości. Akcenty katastroficzne w poezji szczególnie wyraźnie dochodziły do głosu w kryzysowych dla narodów i ludzkości chwilach, można je wskazać już w romantyzmie. Dwudziestowieczny katastrofizm, rozumiany jako tendencja oparta na przekonaniu o kryzysowym charakterze współczesnej kultury, jej rychłym unicestwieniu, ma podstawy w myśli XIX wieku, w wizjach choćby F. Nietzschego, który przewidywał, iż nadchodzący wiek stanie się klasyczną erą wojen. Nastroje katastroficzne wzmocniła l wojna światowa, Apokalipsa II wojny pokazała, iż rzeczywistość może przynieść zagładę straszniejszą od wizji poetów. Przełom XX i XXI wieku, koniec tysiąclecia, jak to zawsze bywa z datami granicznymi, ponownie ożywił obawy przed możliwym kresem świata.
Biblia
Wg Księgi Rodzaju potop miał miejsce już najpierw dziejów ludzkości, a wywołany poprzez ludzi (ich niegodziwe gesty skalały ziemię - należało ją oczyścić) gniew Boga oszczędził sprawiedliwego Noego, któremu Stwórca kazał zbudować arkę. Na statek wprowadzono przedstawicieli każdego gatunku zwierząt: samicę i samca. W ten sposób stała się ona kolebką nowego życia po strasznym kataklizmie: kosmiczne wody zalewały ziemię, wypływając z wielkich otworów w niebie i z głębi ziemi. Tęcza na niebie po potopie to symbol Nowego Przymierza pomiędzy Bogiem a wszystkimi żyjącymi istotami. Kiedy wody opadły arka osiadła na górze Ararat.
Koniec wieku XIX - Kazimierz Przerwa -Tetmajer
Wiersz jest bardzo symptomatycznym zapisem katastroficznych nastrojów typowych dla schyłku przywołanego w tytule wieku. W pierwszej kolejności akcentuje brak odpowiedzi na wszystkie istotne pytania światopoglądowe stawiane sobie poprzez człowieka, któremu przyszło żyć w owej epoce - okresie załamania się wszelkich mechanizmów filozoficznych, mechanizmów wartości - również tych o religijnym rodowodzie. Utwór to rodzaj monologu wewnętrznego człowieka pełnego zastrzeżenia, który mimo wszystko chce znaleźć jakieś duchowe wsparcie. Utożsamić się z takim systemem wartości, który przywróci mu poczucie sensu życia. Jednak przekonanie o tragiczności losu, położenia jest silniejsze od przywoływanych sposobów ocalenia chęci do życia. Następne propozycje postaw, zachowań zostają odrzucone, jednakże nie są całkiem bezużyteczne, mogą stanowić tarczę przeciw włóczni złego. W ujęciu z tego utworu nie ma większego sensu ludzka aktywność: walka ze światem i złem, ironia, wzgarda, mnożenie przekleństw na adres realności, nawet pogrążenie się w urokach życia. Bierność także nie może ocalić, odczuwalnej ulgi nie przyniesie pogrążanie się w rozpaczy, apatii, rezygnacji. Przeżywająca głęboki kryzys religia (niewielu tylko jeszcze mami / Oko w trójkąt wprawione i na świat patrzące) nie stanie się drogowskazem, nie zapewni wsparcia.
Podobnie filozofia, edukacja, zaufanie do ludzkiego rozumu, tradycyjne mechanizmy wartości. Zawodzi rozumowe poznanie świata i człowieka, niby wszystko już wiemy, lecz tak faktycznie nie ma odpowiedzi na pytania o cel, sedno życia, edukacja nie może nawet złagodzić bólu istnienia. Co zatem pozostaje? Cierpienie, poczucie bezradności i bezsensu trwania, egzystencji - nawet zadawanie pytań do niczego nie prowadzi. Zło musi zwyciężyć, a pisarz, choćby nawet chciał być przewodnikiem duchowym pokolenia (a tylko odzwierciedla jego stany duchowe, zagubienie), nie może rówieśnikom zaproponować jakichkolwiek wartości duchowych możliwych do ocalenia, jakiegokolwiek modelu życia, który otworzy optymistyczną perspektywę
Czym jest Motyw katastrofy znaczenie w Motywy w literaturze .
- Znaczenie Motyw Exegi Monumentum, Sławy:
- Informacje monumentum, sławy: Poezja: Exegi monumentum - Horacy, Pieśń o Rolandzie Legenda o św. Aleksym Żywot człowieka poczciwego - M.Rej Pieśni XXIV z Ksiąg Wtórych, Niezwykłym i nie lada piórem opatrzony motyw katastrofy.
- Znaczenie Motyw Grobu, Mogiły:
- Informacje Poezja: Biblia - grób Chrystusa Antygona -Sofokles ( symboliczny grób Polinejkesa) legenda o Chmielnie (kochankowie pokochani po dwóch rożnych stronach kościoła, z grobów wyrosły pnącza, złączyły motyw katastrofy.
- Znaczenie Motyw Kobiety:
- Informacje Poezja: Biblia Mitologia Odyseja, Iliada - Homera Antygona - Sofokles Oresteja - Ajschylos O zachowaniu się przy stole - Słota Bogurodzica Legenda o św. Aleksym Dzieje Tristana i Izoldy Boska komedia motyw katastrofy.
- Znaczenie Motyw Iliady:
- Informacje Poezja: Eneida - Wergiliusz Odprawa posłów greckich - J. Kochanowski, Wojna chocimska - W. Potocki, Arkadia - S. Trembecki Pan Tadeusz, Konrad Wallenrod - A. Mickiewicz, Trylogia - H. Sienkiewicz motyw katastrofy.
- Znaczenie Motyw Zagłady:
- Informacje Zagłada stała się typowym dla literatury powojennej tematem. Najważnieszym obowiązkiem moralnym pisarzy było w tym czasie danie świadectwa, opisanie zdarzeń, osądzenie win, utrwalenie śladu po motyw katastrofy.