Definicja Gąsienicowa Hala

Gdzie jest HALA GĄSIENICOWA Hala Gąsienicowa bywa nazywana tatrzańskim pojezierzem. Znajduje się tam 21 jezior, z których największy jest Czarny Staw. Każde z nich jest niepowtarzalnym arcydziełem, ukształtowanym tysiące lat temu poprzez lodowiec Suchej Wody, a współcześnie modyfikowanym poprzez deszcze, mróz i roślinność wysokogórską. Hala Ku Stawom, ponieważ także tak nazywano Gąsienicową, była poprzez setki lat służąca pastersko. Od XVII wieku po lata 60. XX wieku naliczono tu powyżej 380 właścicieli ziemi – górali raczej z rodu Gąsieniców. Stojące na hali szałasy tworzyły samodzielne osiedle, z którego dziś pozostało jedynie parę obiektów należących do TPN, PAN i Polskiego Związku Alpinizmu. Na Hali znajduje się również schronisko Murowaniec wybudowane w latach 1921-25 poprzez Polskie Towarzystwo Tatrzańskie. Kamienną ścianę tego największego w Tatrach schroniska zdobi tablica upamiętniająca poetę, wielkiego miłośnika Tatr, Adama Asnyka. Hala Gąsienicowa jest dzisiaj największym węzłem szlaków turystycznych, miejscem dostępnym dla spacerowiczów i wytrawnych wędrowców. W okolicy schroniska rozpoczyna się droga na Zawrat, Orlą Perć, Kościelec i Świnicę. Stąd prowadzi ścieżka do urokliwej Doliny Pańszczycy, na przełęcz Krzyżne i dalej ku Dolinie Pięciu Stawów. Poniżej ścieżki prowadzącej do Czarnego Stawu znajduje głaz upamiętniający Zgon Mieczysława Karłowicza. Mieczysław Karłowicz Mieczysław Karłowicz – kompozytor, fotograf, miłośnik Tatr i współtwórca Tatrzańskiego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego – zginął 8 lutego 1909 roku zasypany lawiną, która zeszła ze stoków Małego Kościelca. Karłowicz wybrał się na samotną wycieczkę. Chciał na fotograficznej płytce utrwalić zimowy pejzaż swoich ukochanych gór. Na ostatnim, zrobionym tuż przed zejściem lawiny zdjęciu autor muzycznych Pieśni uwiecznił zaśnieżone smreki w Dolinie Gąsienicowej. Drzewa tonące w śniegu... Mieczysław Karłowicz poznawał Tatry już jako 13-letni chłopiec. Od 1892 roku odkrywał następne tatrzańskie drogi, od łatwych po najtrudniejsze: Gerlach i Mięguszowiecki Szczyt, pozyskany wtedy raptem poprzez osiem osób. Bardzo regularnie chodził po Tatrach z...puszką farby. Znakował szlaki swastyką – starodawnym symbolem słońca i życia. Dziś ten umieszczony na tatrzańskim głazie krzyżyk z zagiętymi ramionami dziwi wielu turystów. Karłowicz jako zwolennik estetyzmu był również autorem apelu: „Szanujcie ciszę i majestat gór”. Regularnie chodził po górach z aparatem fotograficznym. Wydobywał ze światłoczułych błon nastroje przekazywane dotąd tylko w dziełach malarskich. Jego fotogramy w realistyczny sposób oddają potęgę i piękno Tatr. Na tych zdjęciach nie ma ludzi. Regularnie pojawia się z kolei na pierwszym planie plecak lub ciupaga. Dalej tylko góry... We wspomnieniach Mariusza Zaruskiego Karłowicz jest wielce rozważnym taternikiem. Nie ryzykuje, w eksponowanym terenie ubezpiecza się liną, a czasami wręcz wraca z drogi w dolinę. Po wycieczce na Żabi Szczyt tak wyjaśnił Zaruskiemu własną postawę: Przyrzekłem sobie nigdy w górach nie zaryzykować. Zejście lawiny nawet dziś jest trudne do prze-widzenia. Sto lat temu zapatrzony w piękno tatrzańskiej zimy samotny wędrowiec nie miał ?Xadnych szans w konfrontacji z żywiołem. Ślady nart idące po zboczu gubią się w bruzdach i pokruszonych bryłach śniegu... Z drugiego końca już nie wychodzą! Naga i bezduszna prawda. Tj. mogiła! – napisał Mariusz Zaruski w stosunku z wyprawy TOPR-u. Mieczysław Karłowicz zginął w wieku 32 lat. Non omnis moriar