Definicja Bieszczadów Korona

Gdzie jest KORONA BIESZCZADÓW Jakże odmienne od innych polskich gór są Bieszczady! Ich najwyższą część tworzy ekipa bezleśnych grzbietów Tarnicy (1346 m n.p.m.), Krzemienia (1335 m n.p.m.), Halicza (1333 m n.p.m.), Szerokiego Wierchu (1315 m n.p.m.), Bukowego Berda (1313 m n.p.m.), Kopy Bukowskiej (1312 m n.p.m.), Połoniny Caryńskiej (1287 m n.p.m.) Rozsypańca (1273 m n.p.m.), Połoniny Wetlińskiej (1255 m n.p.m.) i Kińczyka Bukowskiego (1251 m n.p.m.). Bajecznie piękne wysokogórskie łąki, nazywane połoninami, i kamienne gołoborza, nazywane grechotami, rozciągają się na wysokościach, na których w Tatrach, Beskidach i Karkonoszach rosną lasy. A przecież bieszczadzkie szczyty nie mają zbyt stromych zboczy, klimat nie jest szczególnie surowy…jeżeli uważnie przyjrzeć się jesiennej panoramie Tarnicy, można dostrzec Iż liściasty las dolnoreglowy przechodzi bezpośrednio w połoninę. Ognistorudy kolor nadają lasom buki, żółtozielony – jawory, a ciemnozielony – jodły i świerki. Naturalne lasy bukowo‑jaworowe na wysokości 1150 m n.p.m. przechodzą w formę krzywulcową i stanowią górną granicę lasu. W Bieszczadach nie ma świerkowych borów regla górnego ani kosodrzewiny.Połoniny pokryte są mozaiką roślinności: krzewinkami borówek brusznicy i czarnej, licznymi trawami, jarzębiną i olchą zieloną. Jesienne rudopłowe zabarwienie połoniny zawdzięczają traworoślom trzcinnika leśnego, przenikającym się z borówczyskami. Paletę barw urozmaicają czerwieniące się z daleka zarośla jarzębiny. Późną wiosną i latem połoniny mają kolor błękitny, za sprawą „dywanów” kostrzewy niskiej. Osobliwością bieszczadzkich szczytów są malownicze skały piaskowcowe, otoczone rozległymi połaciami rumoszu i tworzące zespoły podobne do długich grzebieni, powstałe w konsekwencji erozji.Dla ochrony naturalnych krajobrazów i bogactwa świata roślinnego i zwierzęcego koronę Bieszczadów w całości obejmuje rezerwat ścisły Bieszczadzkiego Parku Narodowego. Lasy i połoniny obfitują w zwierzęta kopytne (jeleń, żubr, sarna, dzik) i spore drapieżniki (niedźwiedź brunatny, wilk, ryś i żbik). Spośród ptaków drapieżnych własne stałe rewiry mają tutaj między innymi orzeł przedni, orlik krzykliwy, trzmielojad, gadożer, puchacz, puszczyk uralski, sóweczka i włochatka. Połoniny są miejscem życia wielu roślin piętra alpejskiego: w rynnach i źródliskach rosną gatunki wilgociolubne, jest to pełnik alpejski i ciemiężyca biała, a na skalistych wychodniach i półkach skalnych – rojnik górski i skalnica gronkowa. Spośród gatunków porastających połoniny blisko 30 to rośliny wschodniokarpackie, na przykład tojad wscho­dniokarpacki i tauryjski, goździk kartuzek skalny, lepnica karpacka, pszeniec biały.poprzez dziesięciolecia badacze spierali się o pochodzenie połonin, od dawna używanych jako pastwiska: czy powstały w sposób naturalny, czy w konsekwencji działalności człowieka. Teraz już wiadomo, Iż istnieją one od epoki lodowej (aczkolwiek wypas, szczególnie intensywny od XVII do początku XX wieku, zwiększył powierzchnię połonin), a do ich stworzenia przyczyniły się suche wiatry halne znad Niziny Węgierskiej. Co ciekawe, górna granica lasu na południowych stokach Bieszczadów znajduje się niżej niż na stokach północnych – odwrotnie niż w innych polskich górach