Definicja Bażyńskiego Dąb

Gdzie jest DĄB BAŻYŃSKIEGO W Kadynach koło Elbląga, przy drodze powiatowej z Suchacza do Tolkmicka rośnie sporo starych dębów szypułkowych. Kilka z nich liczy sobie 500 albo więcej lat. Najstarszy i najdorodniejszy nosi imię Jana Bażyńskiego, XVI­‑wiecznego współzałożyciela i przywódcy Związku Pruskiego.Wiek dębu szacowany jest na 685 lat, obwód pnia wynosi 993 cm, a wysokość drzewa 26 m. W kilkunastu minionych dziesięcioleciach dąb miał się dobrze – zważywszy, Iż od końca XIX wieku obwód pnia powiększył się o Powyżej metr. Gdy w 1888 roku ówczesny właściciel Kadyn zarządził pomiary drzewa, okazało się, Iż drzewo ma 864 cm obwodu na wysokości piersi. W wydrążonej u podstawy dziupli zmieściło się jedenastu żołnierzy w pełnym rynsztunku z plecakami i karabinami.Dęby od zarania dziejów budziły ludzki podziw i szacunek z racji swego ogromu, majestatycznej postaci i długowieczności. Wg wierzeń wielu prymitywnych ludów, dąb został stworzony jako pierwsze drzewo na świecie. Koroną wspierał niebo, na najwyższych konarach mieszkali bogowie, a na potężnych korzeniach opierały się filary piekieł. W licznych kulturach dąb był drzewem świętym albo magicznym. Wyrocznia Zeusa w greckiej Dodonie znajdowała się w gaju dębowym, Sokrates nazywał dąb „drzewem wieszczym”, dęby czczono również w starożytnym Rzymie. Wg Biblii, zwolennicy Baala składali swemu bogu ofiary palne pod starymi rozrośniętymi dębami; w cieniu dębu Abraham spotkał Anioła. U ludów nordyckich drzewo to było rośliną najświętszą: pod dębem odbywały się główne uroczystości. Z liści spływała złocista ciecz, którą utożsamiano z „napojem bogów”. Ponadto dąb był „drzewem grzmotu”, poświęconym bogowi Thorowi. W Niemczech od XVIII wieku dąb jest symbolem państwa, jego liście są elementem wieńca zwycięzcy.także w świętych gajach Słowian dąb, zwany po starosłowiańsku dąbr (stąd dąbrowa), był drzewem najdostojniejszym, otaczanym kultem. Posągi Światowida wykonywano z drewna dębowego. W Chronicon Slavorum – kronice spisanej poprzez Helmolda w XII wieku – znajduje się wzmianka o świętych dębach Obodrytów, otoczonych płotem z dwiema furtami, poprzez które mogli wchodzić tylko książęta i kapłani, aby odprawiać pogańskie nabożeństwa. Wg podań ludowych zapisanych poprzez Oskara Kolberga, liście dębowe, żołędzie i całe gałęzie, adekwatnie opracowane i przyprawione zaklęciami, leczyły wrzody, kołtuny, kurzą ślepotę i „drygawicę oczów”. Od wieków na dzisiejszym obszarze Polski, szczególnie na Śląsku, Pomorzu, w Wielkopolsce i Prusach Wschodnich, sadzono dęby przy nowo budowanych domostwach, przy drogach i na groblach. Szkoda, Iż ten piękny zwyczaj dziś zanikł zupełnie. Dęby posadzone przed wiekami ręką człowieka, które przetrwały do naszych czasów, powinniśmy traktować nie tylko jako zabytki przyrody, ale również jako dziedzictwo kultury