Definicja Ciechocinek

Gdzie jest CIECHOCINEK To dziwne zdrojowisko. Obiegowe wyobrażenie kurortu wiąże się z, przynajmniej, urozmaiconą okolicą i jakąś specyficzną właściwością przestrzeni, która narzuca łatwy do ogarnięcia porządek urbanistyczny. Przestrzeń Ciechocinka jest pozbawiona tego naturalnego „klucza”. Jest tu zupełnie płasko. Ta część pradoliny Wisły nie zaskoczy nas żadną topograficzną niespodzianką. Coś jednak przykuwa uwagę, coś wyjątkowego – tężnie. Natura, skąpiąc owego geograficznego urozmaicenia, zaopatrzyła te okolice w geologiczny pieniądze – źródła solankowe. Sądząc choćby po okolicznych nazwach – Słońsk, Słońsko – z solankowych pokładów czerpano już od dawna. Wykopaliska archeologiczne odkryły nawet rewelację: znaleziono najstarsze w Euro-pie urządzenia do warzenia soli (II-I w. przed naszą erą). Słońsk, będący aktualnie częścią Ciechocinka, w średniowieczu posiadał saliny. O ich eksploatacji stanowił układ Konrada Mazowieckiego z zakonem krzyżackim. Aktualny kształt uzdrowiska wiąże się z czasami Królestwa Kongresowego. Działacze gospodarczy z zaboru rosyjskiego zwrócili gdyż uwagę na kujawskie źródła solankowe, bo kopalnie Wieliczki i Bochni znalazły się w pod kontrolą Austrii. Prawdopodobnie z inicjatywą budowy tężni i warzelni soli wystąpił Stanisław Staszic. Wybudowano je w latach 1824-1833 i 1859, a warzelnię w roku 1830. Stosunkowo zyskiwania popularności Ciechocinek rozrastał się. Etapowo budowano coraz to nowe obiekty: Zakład Zdrojowy, Łazienki, Teatr Letni, bocznicę kolejową. W 1916 roku przyznano kurortowi prawa miejskie. W dwudziestoleciu międzywojennym miasto nadal się rozbudowywało i modernizowało (szkoła, poczta, kompleks mieszkalno-handlowy „Europa”), na terenie miedzy tężniami założono Park Zdrowia, w tym także czasie powstała koncepcja zagospodarowania przestrzeni Ciechocinka na kształt miasta ogrodu. Tężnie imponują rozwiązaniami inżynierskimi. Rusztowania tężni i ich podpory skonstruowano z grubych sosnowych i świerkowych bali, a zamocowane są na kilku tysiącach dębowych pali wbitych w grunt. Na szczytowej platformie, poprzez całą długość tężni, biegną koryta rozprowadzające solankę, która ścieka na tarninowy chrust. Parując, tworzy aerozol podobny do morskiego. Spacerując wokół tężni (trzy części liczą łącznie powyżej 1700 m długości), wdychamy rozpyloną solankę i minerały w niej zawarte (jod, brom, żelazo). Spacer w takiej atmosferze znakomicie regeneruje drogi oddechowe i stabilizuje ciśnienie krwi. W centralnym punkcie uzdrowiska, na solankowym źródle, działa fontanna w kształcie grzyba. To z tego źródła zasilane są tężnie (jego wydajność jest niebagatelna – kilkadziesiąt metrów sześciennych na godzinę), tutaj także gromadzą się kuracjusze. Stąd uzdrowiskowym deptakiem (ul. Armii Krajowej) możemy dojść do kolejnej atrakcji Ciechocinka: kwiatowych dywanów. Tradycja ich sadzenia liczy powyżej 70 lat. W parku zdrojowym co roku sadzi się ok. 200 tys. kwiatów. Kompozycje kwiatowe zdobią główne z zabytkowych budowli Ciechocinka. Drewniana architektura, snycerskie ornamenty balkonów, ganków i altan tworzą w tej części miasta, pełnej zieleni, prawdziwie uzdrowiskowy nastrój