Co to jest Stanisław Wyspiański
Co oznacza WYSPIAŃSKI STANISŁAW:
dramatopisarz, pisarz, rysownik, uczeń iwspółpracownik J. Matejki, reformator teatru propagujący swą ideę "teatru-
-świątyni", współpracownik krakowskiego pisma "Życie". Wtwórczości plastycznej W. dominują ujęcia dekoracyjno-linearne, co widać wprojektach witraży wawelskich i zrealizowanych zamysłach wkościele Franciszkanów wKrakowie (Żywioły, Święta Salomea, Święty Franciszek, Bóg Tata) atakże motywach kwiatowych używanych wgrafice książkowej. Ulubioną techniką malarską W. był pastel, stosował paletę barw miękkich, stonowanych, chętnie malował portrety, regularnie najbliższych - wtym dzieci (na przykład Macierzyństwo, Staś, Dziewczynka zfiołkami), widoki Krakowa (na przykład Wawel, Planty, Kopiec Kościuszki) i podkrakowskiej wsi. Spore zasługi położył W. dla sztuki użytkowej: projektował wnętrza, detale, meble, towary zmetalu ipolichromowane. Opracował projekt (razem zW. Ekielskim) przebudowy wzgórza wawelskiego na kształt Akropolis - pomnika dziejów ipotęgi Polski. Był autorem scenografii ikostiumów do inscenizacji własnych dramatów i pierwszej inscenizacji Dziadów Mickiewiczowskich (1901). Teatr wrozumieniu W. był spójną stylistycznie całością przedstawianą wspektaklu, na który wrównej mierze składały się różne tworzywa: gra aktorska, ruch, wyraz, muzyka, malarstwo iarchitektura. Taka koncepcja była ważnym elementem Ogromnej Reformy Teatru zprzełomu XIX iXX w. Atmosfera artystyczna Krakowa ipojmowanie sceny jako forum, na którym przedstawiano poglądy albo zabiegano owpływy ideowe, ukształtowały twórczość dramatyczną W. Pierwsze utwory pozostające pod wpływem M.Maeterlincka eksponują nastrój, użytek, fatalizm ludzkich losów, co widoczne jest wProtesilasie iLaodamii i Warszawiance (1899), ta druga zaczyna cykl poświęcony stworzeniu listopadowemu, na który składają się jeszcze Lelewel (1899) iNoc listopadowa (1904). Pośród najwcześniejszych utworów jest próba pol. dramatu muzycznego Legenda (1898), z kolei odnowieniem tradycji romantycznej wkompozycji utworu jest Legion (1900), podejmujący problematykę rozrachunkową. Kwestie narod. bytu, konfrontacja złudzeń irzeczywistości znalazły słowo wWeselu (1901) iWyzwoleniu (1903); refleksje nad początkami, niemal legendarnymi dziejami narodu stanowią treść Bolesława Śmiałego (1903), potem Skałki (1907). Przywołanie mitów gr. wdramatach Protesilas iLaodamia, Meleager, Achilleis (1903), Akropolis (1904), Powrót Odysa (1907) jest sposobnością do podjęcia rozważań oludzkich losach, przeznaczeniu ibohaterskiej znim walce. Rzeczywistość, potoczne kwestie, realia codzienności zainspirowały W. do napisania tragedii współcz., aczkolwiek wformie swej nawiązujących do antycznych wzorców: Klątwa (1899) iSędziowie (1907). Wdorobku lit. wielkiego artysty są także poematy liryczno-epickie ukazujące bohaterskie postacie zlegend idziejów: Kazimierz Ogromny (1900), Bolesław Śmiały (1900), Wernyhora (1900), Święty Stanisław (1900-02), Henryk Pobożny pod Legnicą (1903) iPiast (1903). Ostatnie utwory zamykające twórczość dramatyczną to parafraza Cyda P. Corneillea i nie ukończony Zygmunt August (1907). Charakter bardzo osobistych zwierzeń mają utwory liryczne W. nie przydzielone do druku. Pochowany wgrobach zasłużonych na Skałce wKrakowie
-świątyni", współpracownik krakowskiego pisma "Życie". Wtwórczości plastycznej W. dominują ujęcia dekoracyjno-linearne, co widać wprojektach witraży wawelskich i zrealizowanych zamysłach wkościele Franciszkanów wKrakowie (Żywioły, Święta Salomea, Święty Franciszek, Bóg Tata) atakże motywach kwiatowych używanych wgrafice książkowej. Ulubioną techniką malarską W. był pastel, stosował paletę barw miękkich, stonowanych, chętnie malował portrety, regularnie najbliższych - wtym dzieci (na przykład Macierzyństwo, Staś, Dziewczynka zfiołkami), widoki Krakowa (na przykład Wawel, Planty, Kopiec Kościuszki) i podkrakowskiej wsi. Spore zasługi położył W. dla sztuki użytkowej: projektował wnętrza, detale, meble, towary zmetalu ipolichromowane. Opracował projekt (razem zW. Ekielskim) przebudowy wzgórza wawelskiego na kształt Akropolis - pomnika dziejów ipotęgi Polski. Był autorem scenografii ikostiumów do inscenizacji własnych dramatów i pierwszej inscenizacji Dziadów Mickiewiczowskich (1901). Teatr wrozumieniu W. był spójną stylistycznie całością przedstawianą wspektaklu, na który wrównej mierze składały się różne tworzywa: gra aktorska, ruch, wyraz, muzyka, malarstwo iarchitektura. Taka koncepcja była ważnym elementem Ogromnej Reformy Teatru zprzełomu XIX iXX w. Atmosfera artystyczna Krakowa ipojmowanie sceny jako forum, na którym przedstawiano poglądy albo zabiegano owpływy ideowe, ukształtowały twórczość dramatyczną W. Pierwsze utwory pozostające pod wpływem M.Maeterlincka eksponują nastrój, użytek, fatalizm ludzkich losów, co widoczne jest wProtesilasie iLaodamii i Warszawiance (1899), ta druga zaczyna cykl poświęcony stworzeniu listopadowemu, na który składają się jeszcze Lelewel (1899) iNoc listopadowa (1904). Pośród najwcześniejszych utworów jest próba pol. dramatu muzycznego Legenda (1898), z kolei odnowieniem tradycji romantycznej wkompozycji utworu jest Legion (1900), podejmujący problematykę rozrachunkową. Kwestie narod. bytu, konfrontacja złudzeń irzeczywistości znalazły słowo wWeselu (1901) iWyzwoleniu (1903); refleksje nad początkami, niemal legendarnymi dziejami narodu stanowią treść Bolesława Śmiałego (1903), potem Skałki (1907). Przywołanie mitów gr. wdramatach Protesilas iLaodamia, Meleager, Achilleis (1903), Akropolis (1904), Powrót Odysa (1907) jest sposobnością do podjęcia rozważań oludzkich losach, przeznaczeniu ibohaterskiej znim walce. Rzeczywistość, potoczne kwestie, realia codzienności zainspirowały W. do napisania tragedii współcz., aczkolwiek wformie swej nawiązujących do antycznych wzorców: Klątwa (1899) iSędziowie (1907). Wdorobku lit. wielkiego artysty są także poematy liryczno-epickie ukazujące bohaterskie postacie zlegend idziejów: Kazimierz Ogromny (1900), Bolesław Śmiały (1900), Wernyhora (1900), Święty Stanisław (1900-02), Henryk Pobożny pod Legnicą (1903) iPiast (1903). Ostatnie utwory zamykające twórczość dramatyczną to parafraza Cyda P. Corneillea i nie ukończony Zygmunt August (1907). Charakter bardzo osobistych zwierzeń mają utwory liryczne W. nie przydzielone do druku. Pochowany wgrobach zasłużonych na Skałce wKrakowie
- Wyraz Wincenty Zw. Kadłubkiem:
- Co znaczy pol. Studiował najprawdopodobniej na uniwersytetach wParyżu iBolonii. Od 1209 biskup krakowski, w1215 brał udział wIV soborze laterańskim, w1218 wstąpił do klasztoru cystersów. Jego dzieło - Chronica wyspiański stanisław co znaczy.
- Wyraz Wątek:
- Co znaczy jednorodnych związanych zbohaterem, wstrukturze dzieła lit. usytuowany pomiędzy zdarzeniem afabułą, która może być jednowątkowa (na przykład wnoweli H. Sienkiewicza Latarnik) albo wielowątkowa (na wyspiański stanisław krzyżówka.
- Wyraz Wajda Andrzej:
- Co znaczy iteatralny. Debiutował w1954 filmem Pokolenie; pierwszym nagrodzonym obrazem W. był Kanał (1957); start twórczości W. związany ztradycją romantyczną - zarówno z racji na koncepcję, jak itematy wyspiański stanisław co to jest.
- Wyraz Wersyfikacja:
- Co znaczy inorm określających budowę wiersza; 2) edukacja owierszu, dział poetyki opisowej zajmujący się wsposób dokładny budową form wierszowych wwypowiedzi lirycznej, rytmicznym uporządkowaniem wersów wyspiański stanisław słownik.
- Wyraz Wzory Literackie:
- Co znaczy albo pięknych wzorów znana już wtradycji antycznej, proponująca artysty naśladowanie ( mimesis) dobrych wzorów arcydzieł (a więc ich imitację), hierarchię wartości etycznych (jako źródła prawdy wyspiański stanisław czym jest.
Czym jest Wyspiański Stanisław znaczenie w Słownik pisownia W .
- Dodano:
- Autor:
Omnibus