Co to jest Satyra
Co oznacza SATYRA:
rzeczywistość albo człowiek przedstawiony w"krzywym zwierciadle", wformie ustnej albo pisanej; utwór lit., którego celem jest ośmieszenie albo napiętnowanie imienne osób (ich wad iprzywar, októrych lapidarnie wyraził się I. Krasicki:
"I śmiech niekiedy może być edukacją, kiedy się zprzywar, nie zosób natrząsa"), środowisk społ., postaw wobec świata, poglądów obyczajowych, polit., instytucji, sposobów zachowania się imówienia. S. pojawiła się wstarożytnym Rzymie pisana heksametrem między innymi poprzez Lucyliusza, Horacego (Sermones), Juwenalisa; po raz drugi nobilitowana jako odrębny gat. lit. wklasycyzmie (do XVIII w.), reprezentując nurt dydaktyczny wlit., wyróżniając satyryczność jako kategorię estetyczną. Styl bliski mowie potocznej, monolog retoryczny, czasem dialog stosowali między innymi N. Boileau, A. Pope. Wpol. tradycji s. uprawiali między innymi: J. Kochanowski (Satyr, Zgoda, Fraszki), K. Opaliński (Satyry), I. Krasicki (na przykład Świat zepsuty, Do króla zsentencją: "Satyra prawdę mówi, względów się wyrzeka / wielbi urząd, czci króla, ale sądzi człowieka"), A. Naruszewicz (na przykład Szlachetność); zczasem s. utraciła samodzielność, aczkolwiek nadal utwory satyryczne wykorzystywały szeroko inne chwyty: karykaturę, groteskę, parodię, na przykład wmonologu estradowym, kuplecie, fraszce, paszkwilu. Wg kryterium tematycznego wyróżniamy odmiany s.: społeczno-obyczajową, na przykład
I. Krasickiego Pijaństwo, Żona modna, A. Naruszewicza Chudy literat, Głupstwo, Sekret; polityczną, na przykład I. Krasickiego Do króla; osobistą, jej adresatem są konkretne osoby zżycia publicznego, posługującą się inwektywą, pamfletem ipaszkwilem (teksty na łamach rządowego "Monitora"). S. czasów oświecenia stanisławowskiego stawały się także inne gat. dydaktyczne: poemat heroikomiczny, powiastka, bajka, czasem oda, podejmujące obiegowe motywy itematy. Wg kryterium wskaźników literackości wyróżniamy: s. konkretną, bezpośrednie odwołanie się do ustalonych realiów społ.-hist., jak na przykład Rewizor M. Gogola ze znaną skrzydlatą myślą: "z kogo się śmiejecie - zsamych siebie się śmiejecie", czy Bal woperze J. Tuwima, i s. abstrakcyjną, uogólniającą, opisującą uniwersalne cechy natury ludzkiej, pisaną językiem perswazji, nasyconą postawą moralistyczno-filoz., na przykład Myśli S.J. Leca
"I śmiech niekiedy może być edukacją, kiedy się zprzywar, nie zosób natrząsa"), środowisk społ., postaw wobec świata, poglądów obyczajowych, polit., instytucji, sposobów zachowania się imówienia. S. pojawiła się wstarożytnym Rzymie pisana heksametrem między innymi poprzez Lucyliusza, Horacego (Sermones), Juwenalisa; po raz drugi nobilitowana jako odrębny gat. lit. wklasycyzmie (do XVIII w.), reprezentując nurt dydaktyczny wlit., wyróżniając satyryczność jako kategorię estetyczną. Styl bliski mowie potocznej, monolog retoryczny, czasem dialog stosowali między innymi N. Boileau, A. Pope. Wpol. tradycji s. uprawiali między innymi: J. Kochanowski (Satyr, Zgoda, Fraszki), K. Opaliński (Satyry), I. Krasicki (na przykład Świat zepsuty, Do króla zsentencją: "Satyra prawdę mówi, względów się wyrzeka / wielbi urząd, czci króla, ale sądzi człowieka"), A. Naruszewicz (na przykład Szlachetność); zczasem s. utraciła samodzielność, aczkolwiek nadal utwory satyryczne wykorzystywały szeroko inne chwyty: karykaturę, groteskę, parodię, na przykład wmonologu estradowym, kuplecie, fraszce, paszkwilu. Wg kryterium tematycznego wyróżniamy odmiany s.: społeczno-obyczajową, na przykład
I. Krasickiego Pijaństwo, Żona modna, A. Naruszewicza Chudy literat, Głupstwo, Sekret; polityczną, na przykład I. Krasickiego Do króla; osobistą, jej adresatem są konkretne osoby zżycia publicznego, posługującą się inwektywą, pamfletem ipaszkwilem (teksty na łamach rządowego "Monitora"). S. czasów oświecenia stanisławowskiego stawały się także inne gat. dydaktyczne: poemat heroikomiczny, powiastka, bajka, czasem oda, podejmujące obiegowe motywy itematy. Wg kryterium wskaźników literackości wyróżniamy: s. konkretną, bezpośrednie odwołanie się do ustalonych realiów społ.-hist., jak na przykład Rewizor M. Gogola ze znaną skrzydlatą myślą: "z kogo się śmiejecie - zsamych siebie się śmiejecie", czy Bal woperze J. Tuwima, i s. abstrakcyjną, uogólniającą, opisującą uniwersalne cechy natury ludzkiej, pisaną językiem perswazji, nasyconą postawą moralistyczno-filoz., na przykład Myśli S.J. Leca
- Wyraz Socjologia Literatury:
- Co znaczy zpogranicza literatury isocjologii, bada związki lit. zrzeczywistością społ., wktórej ona powstaje, reprezentuje pokolenie, środowisko, jego styl wypowiedzi, publiczność lit. ze wszystkimi obiegami satyra co znaczy.
- Wyraz Staff Leopold:
- Co znaczy tłumacz. Debiutował tomem literaturze będącym próbą przezwyciężenia modernistycznego dekadentyzmu Sny opotędze (1901). Twórczość poetycka wciągu lat uległa modyfikacjom zachowując indywidualny satyra krzyżówka.
- Wyraz Strofa Saficka:
- Co znaczy od imienia gr. poetki Safony; strofa 4-wersowa, wliryce pol. obecna od XVI w. wformie czterowiersza (złożona ztrzech wersów 11-zgłoskowych i końcowego 5-zgłoskowego, pełniącego funkcję pointy satyra co to jest.
- Wyraz Sęp Szarzyński Mikołaj:
- Co znaczy późnego renesansu iwczesnego baroku, reprezentant nurtu metafizycznego. Autor poetyckich przekładów bibl. psalmów Dawida, pieśni, epitafiów, epigramatów, cyklu erotyków ifraszek, między innymi Do satyra słownik.
- Wyraz Strzemiński Władysław:
- Co znaczy teoretyk sztuki, artysta teorii unizmu. Wczasie Iwojny światowej stracił lewą rękę iprawą nogę. Student K. Malewicza. Brał udział wwystąpieniach konstruktywistów wMoskwie. Należał do awangardowych satyra czym jest.
Czym jest satyra znaczenie w Słownik pisownia S .
- Dodano:
- Autor:
Omnibus