Co to jest Satyra
Co oznacza SATYRA:
rzeczywistość albo człowiek przedstawiony w"krzywym zwierciadle", wformie ustnej albo pisanej; utwór lit., którego celem jest ośmieszenie albo napiętnowanie imienne osób (ich wad iprzywar, októrych lapidarnie wyraził się I. Krasicki:
"I śmiech niekiedy może być edukacją, kiedy się zprzywar, nie zosób natrząsa"), środowisk społ., postaw wobec świata, poglądów obyczajowych, polit., instytucji, sposobów zachowania się imówienia. S. pojawiła się wstarożytnym Rzymie pisana heksametrem między innymi poprzez Lucyliusza, Horacego (Sermones), Juwenalisa; po raz drugi nobilitowana jako odrębny gat. lit. wklasycyzmie (do XVIII w.), reprezentując nurt dydaktyczny wlit., wyróżniając satyryczność jako kategorię estetyczną. Styl bliski mowie potocznej, monolog retoryczny, czasem dialog stosowali między innymi N. Boileau, A. Pope. Wpol. tradycji s. uprawiali między innymi: J. Kochanowski (Satyr, Zgoda, Fraszki), K. Opaliński (Satyry), I. Krasicki (na przykład Świat zepsuty, Do króla zsentencją: "Satyra prawdę mówi, względów się wyrzeka / wielbi urząd, czci króla, ale sądzi człowieka"), A. Naruszewicz (na przykład Szlachetność); zczasem s. utraciła samodzielność, aczkolwiek nadal utwory satyryczne wykorzystywały szeroko inne chwyty: karykaturę, groteskę, parodię, na przykład wmonologu estradowym, kuplecie, fraszce, paszkwilu. Wg kryterium tematycznego wyróżniamy odmiany s.: społeczno-obyczajową, na przykład
I. Krasickiego Pijaństwo, Żona modna, A. Naruszewicza Chudy literat, Głupstwo, Sekret; polityczną, na przykład I. Krasickiego Do króla; osobistą, jej adresatem są konkretne osoby zżycia publicznego, posługującą się inwektywą, pamfletem ipaszkwilem (teksty na łamach rządowego "Monitora"). S. czasów oświecenia stanisławowskiego stawały się także inne gat. dydaktyczne: poemat heroikomiczny, powiastka, bajka, czasem oda, podejmujące obiegowe motywy itematy. Wg kryterium wskaźników literackości wyróżniamy: s. konkretną, bezpośrednie odwołanie się do ustalonych realiów społ.-hist., jak na przykład Rewizor M. Gogola ze znaną skrzydlatą myślą: "z kogo się śmiejecie - zsamych siebie się śmiejecie", czy Bal woperze J. Tuwima, i s. abstrakcyjną, uogólniającą, opisującą uniwersalne cechy natury ludzkiej, pisaną językiem perswazji, nasyconą postawą moralistyczno-filoz., na przykład Myśli S.J. Leca
"I śmiech niekiedy może być edukacją, kiedy się zprzywar, nie zosób natrząsa"), środowisk społ., postaw wobec świata, poglądów obyczajowych, polit., instytucji, sposobów zachowania się imówienia. S. pojawiła się wstarożytnym Rzymie pisana heksametrem między innymi poprzez Lucyliusza, Horacego (Sermones), Juwenalisa; po raz drugi nobilitowana jako odrębny gat. lit. wklasycyzmie (do XVIII w.), reprezentując nurt dydaktyczny wlit., wyróżniając satyryczność jako kategorię estetyczną. Styl bliski mowie potocznej, monolog retoryczny, czasem dialog stosowali między innymi N. Boileau, A. Pope. Wpol. tradycji s. uprawiali między innymi: J. Kochanowski (Satyr, Zgoda, Fraszki), K. Opaliński (Satyry), I. Krasicki (na przykład Świat zepsuty, Do króla zsentencją: "Satyra prawdę mówi, względów się wyrzeka / wielbi urząd, czci króla, ale sądzi człowieka"), A. Naruszewicz (na przykład Szlachetność); zczasem s. utraciła samodzielność, aczkolwiek nadal utwory satyryczne wykorzystywały szeroko inne chwyty: karykaturę, groteskę, parodię, na przykład wmonologu estradowym, kuplecie, fraszce, paszkwilu. Wg kryterium tematycznego wyróżniamy odmiany s.: społeczno-obyczajową, na przykład
I. Krasickiego Pijaństwo, Żona modna, A. Naruszewicza Chudy literat, Głupstwo, Sekret; polityczną, na przykład I. Krasickiego Do króla; osobistą, jej adresatem są konkretne osoby zżycia publicznego, posługującą się inwektywą, pamfletem ipaszkwilem (teksty na łamach rządowego "Monitora"). S. czasów oświecenia stanisławowskiego stawały się także inne gat. dydaktyczne: poemat heroikomiczny, powiastka, bajka, czasem oda, podejmujące obiegowe motywy itematy. Wg kryterium wskaźników literackości wyróżniamy: s. konkretną, bezpośrednie odwołanie się do ustalonych realiów społ.-hist., jak na przykład Rewizor M. Gogola ze znaną skrzydlatą myślą: "z kogo się śmiejecie - zsamych siebie się śmiejecie", czy Bal woperze J. Tuwima, i s. abstrakcyjną, uogólniającą, opisującą uniwersalne cechy natury ludzkiej, pisaną językiem perswazji, nasyconą postawą moralistyczno-filoz., na przykład Myśli S.J. Leca
- Wyraz Seurat Georges-Pierre:
- Co znaczy franc. Wspólnie zP. Signakiem stworzył neoimpresjonizm, stosował irozwinął technikę pointylistyczną ( dywizjonizm) pracując jednocześnie nad teorią koloru. Problemy światła, jakie impresjoniści satyra co to jest.
- Wyraz Sofokles:
- Co znaczy około 120 sztuk (90 tragedii i30 dramatów satyrowych), zktórych zachowało się 7 tragedii: Ajas, Antygona, Władca Edyp, Trachinki, Elektra, Filoktet, Edyp wKolonie i spory fragment dramatu satyrowego satyra definicja.
- Wyraz Stereotyp:
- Co znaczy potocznym wyrażenie negatywnej oceny wytworów imyśli człowieka, rzeczy, idei, sytuacji wsposób uproszczony, utarty, zbanalizowany. S. jako składnik języka aktualny jest wkulturze popularnej satyra co znaczy.
- Wyraz Sand George, Właśc. Aurore De Dudevant:
- Co znaczy autorka krytycznych opracowań lit., protektorka twórców, blisko związana między innymi zA. de Mussetem iF. Chopinem. Wjej bogatej twórczości można wyróżnić trzy okresy. Rozpoczęła od serii powieści satyra słownik.
- Wyraz Schaeffer Bogusław:
- Co znaczy przedstawiciel muzyki awangardowej, muzykolog, dramaturg, prof. Akademii Muzycznej wKrakowie, aktualnie wSalzburgu. Autor między innymi dramatów: Kano, Seans, Tutam. WAktorze, Próbach ukazuje kulisy satyra znaczenie.
Czym jest satyra znaczenie w Słownik pisownia S .
- Dodano:
- Autor:
Omnibus