Co to jest Groteska
Co oznacza GROTESKA:
kategoria estetyczna, stylistyczna, gatunkowa wlit.
XX w.; termin g. pojawił się najwcześniej wlit. włoskiej XV w. wfunkcji satyry polit., obyczajowej ikarykatury; kanon estetyki g. wsztuce opracował G. Vasari wŻywotach najsłynniejszych malarzy, rzeźbiarzy iarchitektów, skąd trafiła do lit. wznaczeniu fantastycznego ornamentu, chwytu lit., na przykład wPróbach Montaignea, czy wupodobaniu do form wyolbrzymionych, wGargantua iPantagruel Rabelaisgo; wXVII w. przełom wrozwoju g. stanowiły ryciny franc. rysownika J. Callota Kaprysy, Tancerze, Garbusy, Żebracy, popularyzując g. jako obrazy dziwacznych, przerażających potworów, fantastycznych monstrów (harpie, sfinksy, konie morskie) nie mających odpowiedników wnaturze. G. wprowadzając parodię zdroworozsądkowego oglądu świata wchodzi do burleski, karykatury, farsy ibłazenady, commedii dellarte, maskarad przejawia się także wsztuce słowa, na przykład komicznych rymach, grach słownych izwykłych chwytach lingwistycznych. Bujny postęp g. nastąpił wXVIII w. wsztukach pięknych iw lit., na przykład wPodróżach Guliwera Swifta; wXIX w. g. stoi pod znakiem romantycznej teorii sztuki, której fundamentalnym założeniem było mieszanie form, kontrastowe traktowanie fantastyki irealności. WXX w. termin g. jest już kategorią estetyczną, stylistyczną igatunkową; wPolsce pojawia się na przełomie wieków jako kalka językowa, zwł. wkońcowym etapie modernizmu, jako fenomen programowych założeń sztuki, idei synkretyzmu, na przykład wmalarstwie W.Wojtkiewicza, wtwórczości R. Jaworskiego (Historia maniaków, Hamlet drugi), praktyczną realizacją okazała się sztuka secesji nobilitująca ornament: linię płynną, falistą, rezygnując zperspektywy iświatłocienia, posługująca się dekoracyjnością, szczególnie ornamentem roślinno-zwierzęcym (owady, kwiaty, motyw metamorfozy). Wskaźnikami modernistycznej g. były szaleństwo, obłęd, fantastyka, demoniczność, maskarada, maska, manekin, karykatura, na przykład wmalarstwie E. Muncha, G. Klimta, J. Malczewskiego, wsztuce użytkowej K. Tichego, wteatrze (na przykład wmłodopolskim kabarecie) iw poezji i wilustracjach pism modernistycznych. Dzięki, parodii, pastiszu, deformacji semantycznych, składniowych, słowotwórczych imanipulacji jęz. wróżnych utworach lit. 20-lecia międzywojennego pojawiają się przedmioty g.: w najwyższym stopniu "groteskowy" jest Witkacy potęgujący wdramatach kontrasty ideformacje (od Pragmatystów do Szewców), dalej B. Jasieński (Bal manekinów), Gałczyński (Porfirion Osiełek, a więc klub świętokradców), Tuwim (Bal woperze), W. Gombrowicz (wPamiętniku zokresu dojrzewania iw dramacie Iwona księżniczka Burgunda); wpowieści Ferdydurke odrodził inobilitował g., czyniąc zniej zasadę artystyczną, uniwersalny język artystyczny, filozofię życia człowieka uwikłanego "w Formę", a więc zestaw masek iról, jakie życie społ. nakłada na niego, wpłaszczyźnie estetycznej odkrywając wutworach opozycje piękna ibrzydoty, humoru ipowagi, farsy itragedii, B. Schulz (w prozie Sanatorium Pod Klepsydrą dążąc do secesyjnego stapiania przedmiotów izacierania granic pomiędzy płaszczyznami czasowymi, zbogactwem motywów g.: lalki, manekiny, mitologiczne Hybrydy, metamorfozy, na przykład wTraktacie omanekinach). G. traktują artysty jako inspirację "nowej sztuki", całkowitej dehierarchizacji kultury, przedstawiając świat niespójny
XX w.; termin g. pojawił się najwcześniej wlit. włoskiej XV w. wfunkcji satyry polit., obyczajowej ikarykatury; kanon estetyki g. wsztuce opracował G. Vasari wŻywotach najsłynniejszych malarzy, rzeźbiarzy iarchitektów, skąd trafiła do lit. wznaczeniu fantastycznego ornamentu, chwytu lit., na przykład wPróbach Montaignea, czy wupodobaniu do form wyolbrzymionych, wGargantua iPantagruel Rabelaisgo; wXVII w. przełom wrozwoju g. stanowiły ryciny franc. rysownika J. Callota Kaprysy, Tancerze, Garbusy, Żebracy, popularyzując g. jako obrazy dziwacznych, przerażających potworów, fantastycznych monstrów (harpie, sfinksy, konie morskie) nie mających odpowiedników wnaturze. G. wprowadzając parodię zdroworozsądkowego oglądu świata wchodzi do burleski, karykatury, farsy ibłazenady, commedii dellarte, maskarad przejawia się także wsztuce słowa, na przykład komicznych rymach, grach słownych izwykłych chwytach lingwistycznych. Bujny postęp g. nastąpił wXVIII w. wsztukach pięknych iw lit., na przykład wPodróżach Guliwera Swifta; wXIX w. g. stoi pod znakiem romantycznej teorii sztuki, której fundamentalnym założeniem było mieszanie form, kontrastowe traktowanie fantastyki irealności. WXX w. termin g. jest już kategorią estetyczną, stylistyczną igatunkową; wPolsce pojawia się na przełomie wieków jako kalka językowa, zwł. wkońcowym etapie modernizmu, jako fenomen programowych założeń sztuki, idei synkretyzmu, na przykład wmalarstwie W.Wojtkiewicza, wtwórczości R. Jaworskiego (Historia maniaków, Hamlet drugi), praktyczną realizacją okazała się sztuka secesji nobilitująca ornament: linię płynną, falistą, rezygnując zperspektywy iświatłocienia, posługująca się dekoracyjnością, szczególnie ornamentem roślinno-zwierzęcym (owady, kwiaty, motyw metamorfozy). Wskaźnikami modernistycznej g. były szaleństwo, obłęd, fantastyka, demoniczność, maskarada, maska, manekin, karykatura, na przykład wmalarstwie E. Muncha, G. Klimta, J. Malczewskiego, wsztuce użytkowej K. Tichego, wteatrze (na przykład wmłodopolskim kabarecie) iw poezji i wilustracjach pism modernistycznych. Dzięki, parodii, pastiszu, deformacji semantycznych, składniowych, słowotwórczych imanipulacji jęz. wróżnych utworach lit. 20-lecia międzywojennego pojawiają się przedmioty g.: w najwyższym stopniu "groteskowy" jest Witkacy potęgujący wdramatach kontrasty ideformacje (od Pragmatystów do Szewców), dalej B. Jasieński (Bal manekinów), Gałczyński (Porfirion Osiełek, a więc klub świętokradców), Tuwim (Bal woperze), W. Gombrowicz (wPamiętniku zokresu dojrzewania iw dramacie Iwona księżniczka Burgunda); wpowieści Ferdydurke odrodził inobilitował g., czyniąc zniej zasadę artystyczną, uniwersalny język artystyczny, filozofię życia człowieka uwikłanego "w Formę", a więc zestaw masek iról, jakie życie społ. nakłada na niego, wpłaszczyźnie estetycznej odkrywając wutworach opozycje piękna ibrzydoty, humoru ipowagi, farsy itragedii, B. Schulz (w prozie Sanatorium Pod Klepsydrą dążąc do secesyjnego stapiania przedmiotów izacierania granic pomiędzy płaszczyznami czasowymi, zbogactwem motywów g.: lalki, manekiny, mitologiczne Hybrydy, metamorfozy, na przykład wTraktacie omanekinach). G. traktują artysty jako inspirację "nowej sztuki", całkowitej dehierarchizacji kultury, przedstawiając świat niespójny
- Wyraz Glosa:
- Co znaczy czytelnika albo kopisty umieszczany nad tekstem albo na marginesie, zawierający objaśnienie trudnego wyrazu. G. stosowano już w skryptoriach starożytnego Rzymu, w średniowieczu były to dopiski i groteska co znaczy.
- Wyraz Gajcy Tadeusz:
- Co znaczy dramatopisarz, redaktor pisma Sztuka i Naród , członek ekipy poetyckiej o tej samej nazwie. Żołnierz AK, zginął w stworzeniu warszawskim na Starym Mieście. Debiutował tomem literaturze Widma (1943 groteska krzyżówka.
- Wyraz Gotycyzm W Literaturze:
- Co znaczy w Anglii na przełomie XVIII i XIX w. na ustalenie zespołu zjawisk w lit. (również w sztuce i architekturze) związanych ze średniowieczną tradycją. Pojawił się pierwszy raz w powieści H. Walpolea groteska co to jest.
- Wyraz Galeria:
- Co znaczy biegnący na piętrach wzdłuż zewnętrznych albo wewnętrznych ścian budynku, niekiedy z kolumnadą albo arkadami; przykryte dachem przejście łączące na przykład dwie budowle; 2) w pałacach długa sala z groteska słownik.
- Wyraz Goethe Johann Wolfgang Von:
- Co znaczy Spotkanie z filozofem J.G. Herderem rozbudziło w nim zainteresowanie literaturą lud. i twórczością Szekspira. Autor Prometeusza (1774), powieści w listach Cierpienia młodego Wertera (1774), Pieśni groteska czym jest.
Czym jest groteska znaczenie w Słownik pisownia G .
- Dodano:
- Autor:
Omnibus