Co to jest Epos
Co oznacza EPOS:
rozbudowany utwór epicki, wierszowany (zw. in. epopeją), opiewający legendarne albo bohaterskie gesty bohaterów na tle wydarzeń przełomowych dla narodu; fundamentalny gatunek epiki aż do narodzin powieści. E. ukształtował się w kręgu kultury śródziemnomorskiej w starożytnej Grecji
(IX-VIII w. przed naszą erą); autorem pierwszych e.: Iliady i Odysei jest Homer, pisarz tradycji ustnej ( aojdowie). Wskaźnikami tych e. są: styl formularny, operujący szeregiem gotowych formułek, stale się powtarzających, o tonacji patetycznej, znajomość mitu trojańskiego, bogactwo epitetów ozdobnych na przykład pisarz wybierał ten, który najlepiej wypełniał miarę wierszową, heksametr); porównania homeryckie; narrator wszechwiedzący i obiektywny, zachowujący dystans wobec opowiadanych zdarzeń; epicki, rozlewny tok narracji, bogaty w epizody (dwa główne to: gniew Achillesa w Iliadzie i powrót Odysa do Itaki). Struktura fabularna e. homeryckich jest paralelna: z jednej strony to świat bogów, z drugiej świat bohaterów, w Iliadzie świat wojny, ognia, bitew, świat mężczyzn, pojedynków rycerzy pod murami oblężonej Troi, w Odysei z kolei świat pokoju, żeglugi morskiej, przygód, baśni, kobiet, świat gościnności. Kompozycja e. (architektonika) kunsztowna, symetryczna: po 24 pieśni w Iliadzie i Odysei; ujawniający własną obecność narrator w prośbie o natchnienie, w inwokacji skierowanej do Muz, odkrywa kluczowy temat: w Iliadzie gniew Achillesa i jego zgubne skutki; w Odysei z kolei powrót Odysa spod Troi do Itaki, do domu rodzinnego, do żony Penelopy i syna Telemacha. E. gr. inspirował lit. rzym., na przykład Wergiliusza, autora Eneidy, Lukana, autora Farsalii. E. znane z kręgu kultury Wschodu: w Babilonii Gilgamesz, w Chinach Szy-cing zgromadzone poprzez Konfucjusza, w Indiach Ramajana, w Persji Szach-name Firdausiego. Europ. średniowiecze stworzyło odmiany: e. rycerski, na przykład staroangielski cykl o Królu Arturze i rycerzach Okrągłego Stołu, staroislandzkie sagi, franc. pieśń bohaterską Pieśń o Rolandzie ( chansons de geste), i staroruskie Wyraz o wyprawie Igora czy e. ludowy, nawiązujący do folkloru, na przykład ros. byliny z dziejów Rusi z XI w., niem. Pieśń o Nibelungach, wł. Boską Komedię Dantego. E. renesansowy: Orland szalony L. Ariosta i Jerozolima wyzwolona T. Tassa, portugalska Luzjada L.D. Camőesa; w XVII w. Raj utracony J. Miltona; w XVIII w. Herodiada Woltera. W XIX w. odmiany e. romantycznego znacząco odbiegają od klasycznego na przykład poemat dygresyjny, powieść poetycka, rapsod
(IX-VIII w. przed naszą erą); autorem pierwszych e.: Iliady i Odysei jest Homer, pisarz tradycji ustnej ( aojdowie). Wskaźnikami tych e. są: styl formularny, operujący szeregiem gotowych formułek, stale się powtarzających, o tonacji patetycznej, znajomość mitu trojańskiego, bogactwo epitetów ozdobnych na przykład pisarz wybierał ten, który najlepiej wypełniał miarę wierszową, heksametr); porównania homeryckie; narrator wszechwiedzący i obiektywny, zachowujący dystans wobec opowiadanych zdarzeń; epicki, rozlewny tok narracji, bogaty w epizody (dwa główne to: gniew Achillesa w Iliadzie i powrót Odysa do Itaki). Struktura fabularna e. homeryckich jest paralelna: z jednej strony to świat bogów, z drugiej świat bohaterów, w Iliadzie świat wojny, ognia, bitew, świat mężczyzn, pojedynków rycerzy pod murami oblężonej Troi, w Odysei z kolei świat pokoju, żeglugi morskiej, przygód, baśni, kobiet, świat gościnności. Kompozycja e. (architektonika) kunsztowna, symetryczna: po 24 pieśni w Iliadzie i Odysei; ujawniający własną obecność narrator w prośbie o natchnienie, w inwokacji skierowanej do Muz, odkrywa kluczowy temat: w Iliadzie gniew Achillesa i jego zgubne skutki; w Odysei z kolei powrót Odysa spod Troi do Itaki, do domu rodzinnego, do żony Penelopy i syna Telemacha. E. gr. inspirował lit. rzym., na przykład Wergiliusza, autora Eneidy, Lukana, autora Farsalii. E. znane z kręgu kultury Wschodu: w Babilonii Gilgamesz, w Chinach Szy-cing zgromadzone poprzez Konfucjusza, w Indiach Ramajana, w Persji Szach-name Firdausiego. Europ. średniowiecze stworzyło odmiany: e. rycerski, na przykład staroangielski cykl o Królu Arturze i rycerzach Okrągłego Stołu, staroislandzkie sagi, franc. pieśń bohaterską Pieśń o Rolandzie ( chansons de geste), i staroruskie Wyraz o wyprawie Igora czy e. ludowy, nawiązujący do folkloru, na przykład ros. byliny z dziejów Rusi z XI w., niem. Pieśń o Nibelungach, wł. Boską Komedię Dantego. E. renesansowy: Orland szalony L. Ariosta i Jerozolima wyzwolona T. Tassa, portugalska Luzjada L.D. Camőesa; w XVII w. Raj utracony J. Miltona; w XVIII w. Herodiada Woltera. W XIX w. odmiany e. romantycznego znacząco odbiegają od klasycznego na przykład poemat dygresyjny, powieść poetycka, rapsod
- Wyraz Emerson Ralph Waldo:
- Co znaczy amer. Artysta życia duchowego w Nowej Anglii, lider ruchu transcendentalnego głoszącego intuicyjno-mistyczny sposób docierania do prawdy, przekraczającej dziedzinę doświadczenia zmysłowego. E epos co znaczy.
- Wyraz Epigramat, Epigram:
- Co znaczy utwór poetycki, czasem o charakterze satyr.; wywodzi się ze starożytnej Grecji, znany od VI w. przed naszą erą E. pisane w Rzymie, między innymi poprzez Marcjalisa (I w. n.e.), wywarły znaczny wpływ epos krzyżówka.
- Wyraz Epanadiploza:
- Co znaczy bazuje na powtórzeniu tego samego wyrazu albo zwrotu najpierw i końcu zdania albo wypowiedzenia, na przykład Towarzystwo uwielbiało wspólne podróże, a wszyscy mówili o nich wspaniałe towarzystwo epos co to jest.
- Wyraz Epikur:
- Co znaczy materialista; w Atenach prowadził swoją szkołę, założoną w pobliżu gaju Akademosa. E. był wyznawcą atomistycznej teorii Demokryta, głoszącej, iż cały świat złożona jest z atomów; twierdził, iż epos słownik.
- Wyraz Ermitaż, Sankt Petersburg:
- Co znaczy świata. Mieści się w kilku XVIII-wiecznych pałacach (pośród których jest także Pałac Zimowy będący do rewolucji 1917 r. rezydencją carów). Galeria Ermitażu prezentuje rozległą panoramę sztuki epos czym jest.
Czym jest epos znaczenie w Słownik pisownia E .
- Dodano:
- Autor:
Omnibus