Co to jest Sztuce W Barok

Co oznacza BAROK W SZTUCE: w momencie b. nastąpił ekspansywny postęp wielu gałęzi sztuk plastycznych (malarstwo, rzeźba, architektura, grafika, rzemiosło artystyczne), urbanistyki, muzyki. B. zakładał powiązanie wszystkich sztuk w całość. B. jest definicją obszernym, wieloznacznym, zawierającym prądy o różnych, regularnie przeciwstawnych tendencjach (b. kościelny, dworski, mieszczański; b. dynamiczny w okolicy b. o stylistyce klasycyzującej). Ogólne cechy stylu b. to monumentalność (szczególnie w skali budowli), dynamika, przepych, bogactwo dekoracji. Forma sugeruje ruch, nieokreśloność efektu przez grę pełni i pustki, światła i cienia, krzyżowanie się planów, elastyczność linii, rozszerzanie się przestrzeni wzmacniane poprzez iluzjonizm ( A. Pazzo), zmuszający widza do ciągłej zmiany punktu widzenia i do oglądania dzieła z różnych miejsc w coraz to inny sposób. B. proponował poetykę cudowności, metafory w plastyce, literaturze i muzyce, zmuszał do inwencji i poszukiwania tajemnicy. W architekturze nastąpił w okolicy sakralnej postęp a. rezydencjalnej z charakterystycznym założeniem pałacowo-ogrodowym (entre cour et jardin). Cechy stylistyczne architektury b.: fasady dynamiczne, wygięte, wklęsłe albo wypukło-wklęsłe; centralizujące się przenikanie przestrzeni, bogactwo dekoracji - na przykład fasady trójkondygnacyjne z kolumnami, pilastrami, z portykiem kolumnowym, okna półkoliste, eliptyczne (tak zwany wole oko), trójdzielne o fantazyjnym wykroju. Dekoracje: motyw putto (aniołki, główki aniołków), głowice fantazyjne, gzymsy gierowane (wyłamywane), motyw rocaille ( rokoko). B. budowle, na przykład pałace Wersal, Luwr, kościoły: Santa Maria della Salute (Wenecja), Inwalidów (Paryż), Św. Karola Boromeusza (Wiedeń). W Polsce na przykład kościół w Krzeszowie, Legnickie Pole: kościół Benedyktynów, Gostyń: kościół Panny Marii, Wrocław: uniwersytet. Architektura b. dzieli się na dwa nurty: barokowy, na przykład kościół Il Gesú (Vignoli), i klasycyzujący w architekturze Francji i płn. Europy. Najwybitniejsi architekci: G. Bernini, F. Borromini, w Polsce Tylman z Gameren. Wnętrza były ozdabiane malowidłami, sztukateriami, rzeźbami, malarstwem. Rzeźba b. w pierwszej kolejności kamienna i marmurowa, ołtarzowa także drewniana z polichromią i złoceniami, o tematyce rel., mit., alegorycznej; popularne zespoły rzeźb: pomniki, fontanny, rzeźby ołtarzowe; właściwością charakterystyczną rzeźby b. jest ruch oparty na zasadzie kompozycyjnej zw. kontrapostem. Sugerował wyrażanie ruchu i gestu w niepowtarzalnym momencie, stąd sukces patosu i prozy (G. Bernini, A. Algeri). W malarstwie b. dominowały sceny rodzajowe o tematyce mit., rel., alegorystyczne, portret, martwa natura. W Polsce uprawiał je M.A. Polloni. Caravaggio był artystą barokowej techniki zw. tenebryzmem, polegającej na współgraniu światła i cienia do akcentowania formy, koloru i ekspresji. Stosowali tę technikę także inni artyści b., na przykład J. Ribera, G. de la Tour. Dekoracyjny styl b. eklektycznego reprezentują bracia Carraci i malarze z ich szkoły, z kolei b. wenecki Tipolo i Canaletto. Malarstwo, podobnie jak rzeźba, zafascynowane było ruchem, światłem, ekspresją wyrażania i perfekcyjnością formy. Malarstwo hiszp. reprezentują F. de Zurbarn, B.E. Murillo (szkoła andaluzyjska) i Velzquez (szkoła madrycka); b. flamandzki P.P. Rubens, A. van Dyck, Rembrandt van Rijn, barokowy realizm J. Vermeer. B. franc.: L. Le Nain, Ch. Le Brun, N. Poussin, C. Gllee. Mistrzami martwych natur byli holenderscy
malarze P. Claesz i W. Claesz Heda. W b. rozwinęły się prócz malarstwa ściennego, ołtarzowego i na płótnie także techniki graficzne akwaforta i akwatinta i suchoryt (sucha igła)