Czy przydatne?

Definicja Wojny Motyw

Co to jest Motyw wojny:
Poezja:
Biblia
Mitologia
Iliada - Homer
Dzieje Tristana i Izoldy
Pieśń o Rolandzie
Legendy arturiańskie
O poprawie Rzeczypospolitej - A.F. Modrzewski
Odprawa posłów greckich - J. Kochanowski
Makbet - W. Szekspir
O wojnie naszej, którą wiedziemy z szatanem, światem i ciałem - M. Sęp-Szarzyński
Transakcja wojny chocimskiej - W.Potocki
Pamiętniki - J.Ch. Pasek
Monachomachia - I.Krasicki
Mazurek Dąbrowskiego - J. Wybicki
Konrad Wallenrod, Reduta Ordona, Pan Tadeusz - A.Mickiewicz
Balladyna - J. Słowacki
Nad Niemnem - E. Orzeszkowa
Lalka - B.Prus
Trylogia, Krzyżacy - H. Sienkiewicz
Przedwiośnie - S. Żeromski
Noce i dnie - M. Dąbrowska
Bagnet na broń, Żołnierz polski - W.Broniewski
Alarm - A.Słonimski
Pamiętnik z stworzenia warszawskiego - M. Białoszewski
Pieśń o żołnierzach z Westerplatte - K.I. Gałczyński
Pierwsza przechadzka - L. Staff
Historia, Ten czas, Pokolenie - K.K. Baczyński
Popiół i diament, Bramy raju - J. Andrzejewski
Ocalony, Kartoteka - T. Różewicz
Sztuka:
Bitwa pod Grunwaldem - J. Matejko
Video:
Szeregowiec Ryan - reż. S. Spilberg
Opracowanie motywu wojny:
Wojna od tysiącleci nie przestaje być jednym z głównych tematów literatury . polskiej i światowej. Wielokrotnie ukazywano jej realia, przedstawiano walki, żołnierzy i cierpienia ludności cywilnej, dyskutowano o pojęciu wojen sprawiedliwych i niesprawiedliwych, gloryfikowano wojny prowadzone w imię wolności narodów, tworzono legendy bohaterów zmagań z wrogiem. W piśmiennictwach różnych państw można wskazać dzieła wyrażające lęk przed wojną, niechęć wobec niej (aż do pacyfizmu, moralnego sprzeciwu wobec każdej wojny) i utwory wzywające do walki w imię interesu narodowego, społecznego, ekonomicznego, religijnego, gloryfikujące wojnę czy zaświadczające fascynację nią: krwawym, ogromnym widowiskiem, w następstwie którego ma rzekomo powstać lepszy świat, zrodzony ze zgonu, bólu, pożogi, zniszczeń. Niekiedy w poezji wojna miewa także wymiar metaforyczny, alegoryczny na przykład jest zmaganiem dobra ze złem, walką o ocalenie tożsamości.
Mitologia
Niezliczone wojny starożytności wybuchały z różnych powodów, stawały się następstwem w pierwszej kolejności konfliktów politycznych, gospodarczych i religijnych, a więc ich powody byty bardzo podobne do współczesnych. Stosowano różne strategie i taktyki, używano wielu rodzajów broni, bitwy staczano na morzu, otwartym polu i atakowano warowne miasta. O tym ostatnim rodzaju zmagań opowiada mitologiczna historia wojny trojańskiej. O rękę pięknej Heleny starto się wielu władców, herosów. Zakochał się w niej także Parys, wspierany poprzez boginię Afrodytę porwał Helenę do rodzinnej Troi, nie bacząc na to, iż była już żoną Menelaosa. Wszyscy byli zalotnicy Heleny postanowili pomścić afront uczyniony poprzez Trojan Grekom. Rozpoczęta się dziesięcioletnia krwawa wojna. Nareszcie Grecy zdobyli rządzone poprzez Priama miasto, splądrowali je i spalili, mieszkańców zabili albo wzięli w niewolę. Obu walczącym stronom pomocy udzielali różni bogowie, którzy mieli ogromny wpływ na zmienne koleje zmagań. W startowym okresie mitycznych dziejów świata, wojnę musiał toczyć nawet sam Zeus (opowiada o tym mit o narodzinach świata), który walczył z Kronosem, swym ojcem--tytanem, przed długie dziesięć lat, Nareszcie uwolnił z Tartaru kiklopów i sturękich, z ich pomocą pokonał ojca. Wtedy bogowie podzielili się władzą. Ta wojna jest zwana tytanomachią, gdyż pozbawionego tronu Kronosa wspierali tytani. Niebawem po niej wybuchła gigantomachia - Zeus, bogowie z Olimpu walczyli w niej z gigantami. Los zmagań był niepewny, dopiero sprowadzenie poprzez Atenę Heraklesa (odpowiednio z przepowiednią, tylko on mógł zwalczyć gigantów) zadecydowało o zwycięstwie olimpijczyków. Grecka mitologia opowiada o jeszcze wielu innych wojnach - na przykład krwawym, bratobójczym konflikcie między Polinejkesem i Eteoklesem, którego kwotą było objęcie tronu w Tebach. Wojnę tebańską skończyła zgon obu braci w pojedynku. Piękną boginią wojny w starożytnej Grecji była Atena, to ona opiekowała się wojownikami i mogła zapewnić im zwycięstwo. Dzieje mitologicznych wojen to w znacznej mierze opowieści o nadzwyczajnych dokonaniach herosów, istot pośrednich między bogami i ludźmi, wyróżniających się odwagą, siłą, rycerskimi umiejętnościami, dokonujących, również na polu bitwy, nadzwyczajnych czynów - niczym Achilles, Herakles, Jazon.
Iliada - Homer
Grecy uważali wojnę trojańską za wydarzenie historyczne, mające miejsce między XIV a XII wiekiem p.n.e.. Dzisiaj twierdzi się, iż część epopei trojańskiej ma charakter historyczny - Troja to coraz dokładniej zbadane poprzez archeologów miasto w Troadzie (Turcja). Akcja Iliady rozgrywa się pod koniec dziewiątego roku oblężenia Troi, a więc w jego końcowym etapie, fabuła skupia się wokół postaci Achillesa, głównego bohatera utworu. Homer uporządkował główne opowieści mityczne. Wojna trojańska stała się w Iliadzie tłem rozważań moralnych, analiz ludzkich emocji, uczuć (gniew, zemsta, nienawiść, zazdrość, cierpienie, ból po stracie bliskiej osoby, żądza władzy). Grecja VIII wieku p.n.e. to, odpowiednio z jej obrazem wpisanym w dzieła Homera, w pierwszej kolejności realność nie mających końca wojen, krwawych potyczek. Bitwy, jednakże walczyły w nich spore oddziały, wygrywali raczej herosi uwikłani w rozliczne osobiste konflikty Zmagania pod Troją byty wojną w obronie honoru. Achajowie nie mogli pogodzić się z porwaniem Heleny, musieli walczyć o honor, nie mogli ustąpić wobec przemocy, gwałtu, za każdą cenę powinni dążyć do odzyskania swojej własności. Wojny u Homera wprawdzie są wydarzeniami tragicznymi, lecz każdy mężczyzna musi wykazać się walecznością, być dzielnym wojownikiem. Motywacją większości działań starożytnych rycerzy okazuje się przemożne marzenie zdobycia stawy. Spierający się ze sobą bogowie również uczestniczą w pojedynkach, nie są przy tym wszechmocni. Świat Homera to raczej Grecja herosów. Iliada przedstawia tylko jedną warstwę socjalną -arystokratyczną, rycerską elitę. Zasady honoru i tradycje wpisane w Iliadę i Odyseję dotyczą w pierwszej kolejności warstw wyższych, książąt, herosów, obejmują bezwzględny nakaz męstwa, krwawej zemsty, wymóg księcia bronienia swego ludu. Dla herosów zawsze główne było zwycięstwo, a cel niezmiennie uświęcał środki prowadzące do sukcesu. Pamiętajmy, iż bohaterzy Iliady nie znali jeszcze definicje pośmiertnej nagrody (jak na przykład rycerze chrześcijańscy), oczekiwali tylko podziwu dla swego heroizmu, uznania ludzi będących świadkami ich czynów. Mężczyźni w poematach Homera giną młodo, herosi przypominali ołowianych żołnierzyków z ludzkimi sercami i dziecięcą inteligencją.
Biblia
W dziejach biblijnych wojna odgrywała bardzo sporą rolę, wojny byty tak częste, iż Pismo Święte odnotowuje czasy pokoju jako okresy wyjątkowe. Jednym z głownych wizerunków Stwórcy w Starym Testamencie jest obraz Boga jako Mocarza Wojny albo Wojownika. Wierzono, iż Bóg wspierał Izrael w okresie wojen, uważano, iż wrogowie Izraela są wrogami Pana. Bóg karat wojnami inne narody, lecz i niekiedy (jak w trakcie inwazji babilońskiej) odmawia) wsparcia swemu narodowi. Liczni wybitni przywódcy Izraela zdobyli sławę wybitnych wojowników - na przykład Jozue, Debora, Gedeon, Dawid, Ozjasz. Aż do okresu monarchii (X wiek przed Chrystusem),'każdą wojnę uważano za świętą, gdy królowie wypowiadali wojny aby realizować swe cele polityczne, prorocy zawsze krytykowali je, gdyż nie byty one wojnami Jahwe. Inicjalne dzieje Izraela i późniejszy moment monarchii są poniekąd historią wojen. Zajęcie ziemi Kanaan poprzez Hebrajczyków w znacznej mierze dokonało się dzięki zwycięskim zmaganiom z kilkoma ludami. Poezja biblijna opowiadająca o czasach pomiędzy wygnaniem babilońskim a końcem okresu nowotesta-mentowego nie wspomina o wojnach już tak regularnie. Lecz to właśnie wynikiem zbrojnych starć byto opanowanie Izraela poprzez Egipcjan, Asyryjczyków, Babilończyków, Persów, Greków i Rzymian. Istotną rolę w historii Izraela odegrały zbrojne stworzenia Judy Machabeusza (przed Chrystusem) i Szymona Bar-Kochba (po Chrystusie). W apokaliptycznych fragmentach Nowego Testamentu wielokrotnie wspomina się o ostatecznym boju, który rozegra się w kresu czasów.
Wojna chocimska - Wacław Potocki
Rycerski, barokowy poemat stawi wydarzenia z 1621 roku, odparcie szturmu armii tureckiej poprzez wojska polskie i kozackie. Pisarz starał się wiernie odtworzyć historyczne wydarzenia, pokazać przygotowania do boju i samą bitwę, dawał przy tym przykłady żołnierskiego bohaterstwa i kontrastowo zestawiał je z obrazami postępującego upadku Rzeczypospolitej.
Monachomachia - Ignacy Krasicki
Akcja utworu, opiewającego wojnę mnichów w jakimś miasteczku, opiera się na dwu elementach typowych dla parodiowanego poprzez poetę eposu bohaterskiego. Pierwszym z nich jest porada, przygotowanie do uczonej dysputy, drugim już bitwa, która zastępuje uczony spór. Walczą ze sobą karmelici i dominikanie, precyzyjnie nie wiadomo, co było obiektem konfliktu, zapewne chodziło o kwestię błahą -to dla autora tylko pretekst do ukazania galerii komicznych postaci wojowników, świętych próżniaków, opojów.
Mazurek Dąbrowskiego - Józef Wybicki
Ta optymistyczna pieśń patriotyczna wiąże bezpośrednio nadzieje na odzyskanie poprzez Polskę niepodległości z wojnami toczonymi poprzez armie Napoleona. Żołnierze Dąbrowskiego mają, towarzysząc siłom francuskim, zostać doprowadzeni poprzez swego generała do wolnej Polki. Pieśń przywołuje także nasze historyczne przewagi militarne: zwycięstwo Czarnieckiego nad Szwedami, stworzenie kościuszkowskie, bitwę pod Racławicami.
Pan Tadeusz - Adam Mickiewicz
w dziele Adama Mickiewicza ogromna historia wdziera się do wyidealizowanego, sielankowego i arkadyjskiego świata Soplicowa dopiero w ostatnich księgach. W 1812 roku Ogromna Armia Napoleona ruszyła na Rosję, z jej przybyciem na Litwę łączono wielkie nadzieje na odzyskanie niepodległości. Nadchodząca wojna jest w Panu Tadeuszu wydarzeniem radosnym, oczekiwanym - w poemacie nie ma ani słowa o błyskawicznie nadciągających dniach klęski pod Moskwą. Nikt w Soplicowie nie obawia się niesionych poprzez wojnę nieszczęść, zgonu i zniszczeń, oczekuje się z kolei, iż wojna narodów zakończy moment zaborów, pozwoli odrodzić się wolnej (i lepszej) Polsce. Jacek Soplica-ksiądz Robak był uczestnikiem wielu wojen i kampanii napoleońskich, na przykład walczył w Legionach Dąbrowskiego, pod Somosierrą, Jena. Jankiel w swym koncercie przypomniał stworzenie kościuszkowskie, wojnę polsko-rosyjską.
Krzyżacy - Henryk Sienkiewicz
Akcja powieści toczy się na kanwie ogromnej wojny Polski z Zakonem Krzyżackim zakończonej świetnym zwycięstwem pod Grunwaldem w 1410 roku (epilog utworu odsyła aż do pokoju toruńskiego z 1466 roku, na mocy którego Polska odzyskała Pomorze, przejęta znaczącą część państwa zakonnego z Malborkiem). Aby podnieść Polaków na duchu, przypomnieć w momencie zaborów nasze pamiętne zwycięstwo w polsko-niemieckim konflikcie, poeta ukazał bardzo dramatyczny moment w dziejach Polski, uwypuklił agresorskie zapędy zakonu. Krzyżacy zagrażali nie tylko Polsce, lecz i innym narodom (Litwie, Rusi) umiejącym wtedy zjednoczyć się, zmobilizować w obliczu niebezpieczeństwa. Autor bardzo surowo i nie do końca sprawiedliwie ocenił Krzyżaków. Przypisał im wszelakie możliwe niekorzystne cechy, raczej pychę, okrucieństwo, zakłamanie, chciwość, pogardę dla słabszych, obłudę, cynizm, posługiwanie się krwawą przemocą, całkowite porzucenie ideałów religijnych, jakimi powinien kierować się zakon rycerski. Działalność Krzyżaków jest uważana za szczególnie wyrazisty przykład, wręcz znak, niemieckiej ekspansji na Wschód, a więc raczej ziemie polskie. Do obrony ojczyzny stanęli w Krzyżakach reprezentanci wszystkich stanów, zarówno rycerstwo, jak i chłopi, znakomicie dowodzone hufce polskie, litewskie, ruskie odniosły wiekopomne zwycięstwo -opis samej bitwy pod Grunwaldem to zapewne w najwyższym stopniu plastyczna scena batalistyczna w naszej poezji.
Alarm - Antoni Słonimski
Wiersz, przywołujący język radiowych komunikatów wojennych, daje obraz grozy, jaką niosły ze sobą hitlerowskie bombowce nadlatujące nad Warszawę we wrześniu 1939 roku. Przeciwlotniczy alarm z tego wiersza można interpretować bardzo szeroko, jako ponadczasowe ostrzeżenie o zagrożeniu każdą wojną.
Pamiętnik z stworzenia warszawskiego - Miron Białoszewski
Obraz wojny wpisany w ten utwór jest kompletnie odmienny od tego, co znamy z innych polskich dzieł traktujących o II wojnie, zagładzie Warszawy. Bohater Pamiętnika niczym nie odznacza się wśród ludności cywilnej powstańczej Warszawy. Nie dokonuje niczego wielkiego, nie zapisuje się w historii jakimś pamiętnym czynem, nie ma nawet takich aspiracji i marzeń. Jest zwyczajnie jednym z wielu, anonimowym obiektem historii. Stworzenie warszawskie dla narratora-bohatera to nie walka na barykadach, zdobywanie ulic i domów, rany albo heroiczna zgon. Wzorem wielkiej większości ludzi, mieszkańców Warszawy, spędza stworzenie w kolejno zmienianych piwnicach, chowając się przed ogniem, bombami, organizując pożywienie. To jego świadomy wybór, odrzucenie etosu żołnierza, przedstawionego w poezji pokolenia wojennego jako dominująca postawa młodych. Ten bez reszty prywatny człowiek nie walczy z okupantem, pozostaje bierny aż do końca. Nie czuje się wybrany poprzez historię, nie ma zamiaru oddać życia na jej ołtarzu - jak tysiące rówieśników. Chce przeżyć, zatem musi starać się o zaspokojenie elementarnych potrzeb. Codzienność, drobne kłopoty, świat oglądany z okien piwnic jakby zawęża jego perspektywę widzenia wojny Białoszewski z ogromną szczerością opowiada o mądrym tchórzostwie, mówi tylko prawdę -również wtedy, gdy pozostaje ona w sprzeczności z naszymi narodowymi mitami, obiegowymi wyobrażeniami ukształtowanymi poprzez patriotyczną propagandę, literaturę, szkołę. Nowatorską właściwością Pamiętnika jest całkowite, bezgraniczne pozbawienie bohaterów heroizmu (tak zwany deheroizacja), absolutnie nie jednoznaczne z ich trywializacją czy sprowadzeniem do poziomu jedynie biologicznej egzystencji. Wojna bywa tu groźna, lecz i zabawna, ludzie są tylko autentycznymi ludźmi; herosi, bohaterzy walczą gdzieś w okolicy. W utworze nie ma opisów żołnierskich przewag, zmagań z wrogiem, patosu, przygód, batalistycznych obrazów. Sam Białoszewski nazwał swe dzieło kroniką 62 wzniosłej walki z wrogiem, ale i 62 ludzkiego jedzenia, picia, kochania, umierania w arcyszczególnych uwarunkowaniach. Można uznać, iż zagłada Warszawy to symbol unicestwiania poprzez faszyzm całej europejskiej cywilizacji
Znaczenie Motyw Rewolucji:
Informacje Poezja: Oda do młodości – Adam Mickiewicz Uspokojenie – Juliusz Słowacki Nie-Boska komedia – Zygmunt Krasiński Lalka – Bolesław Prus, Przedwiośnie, Nokturn – Stefan Żeromski Biała gwardia – Michał motyw wojny co znaczy.
Znaczenie Motyw Tańca:
Informacje Mitologia (muza tańca Terpsychora) Rozmowa mistrza Polikarpa ze śmiercią Pieśń świętojańska o sobótce - J. Kochanowski Romeo i Julia - W. Szekspir Żona modna - I. Krasicki Cierpienia młodego motyw wojny krzyżówka.
Znaczenie Motyw Domu:
Informacje Biblia Mitologia (Hestia) Odyseja - Homer Dzieje Tristana i Izoldy Legenda o św. Aleksym Kronika polska - Galla Anonim Na dom w Czarnolesie, Pieśń świętojańska o sobótce, treny, Odprawa posłów motyw wojny co to jest.
Znaczenie Motyw Babilonu, Braku Porozumienia:
Informacje braku porozumienia: Poezja: Biblia Mitologia Iliada - Homer Pieśń o Rolandzie (miasto Saragossa to biblijny Babilon, miasto grzechu) Dzieje Tristana i Izoldy Romeo i Julia, Hamlet - W. Szekspir motyw wojny słownik.
Znaczenie Motyw Przemiany:
Informacje Poezja: Biblia Mitologia Przemiany - Owidiusz Legenda o świętym Aleksym Dzieje Tristana i Izoldy Rozmowa Mistrza Polikarpa ze śmiercią Do gór i lasów, Treny - J.Kochanowski Makbet, Hamlet - W motyw wojny czym jest.

Czym jest Motyw wojny znaczenie w Motywy w literaturze .

  • Dodano:
  • Autor: