Definicja Piękna Motyw

Co to jest Motyw piękna: Motyw piękna:
Poezja:
Mitologia
Boska komedia - Dante Alighieri
Nie-Boska komedia - Zygmunt Krasiński
Fortepian Szopena - Cyprian Kamil Norwid
Krzak dzikiej róży w Ciemnych Smreczynach - Jan Kasprowicz
Przydatne cytaty:
Nie można logicznie udowodnić, iż coś jest piękne, trzeba to zwyczajnie odczuć. - Antoni Kępiński (Lęk)
Istnieją kobiety, które nie są piękne, ale tylko tak wyglądają. - Karl Kraus
Opracowanie motywu piękna:
Piękno jest w pierwszej kolejności kategorią estetyczną, rodzajem estetycznego ideału. Owe ideały (podobnie, jak same teorie piękna) kształtowały się i zmieniały w rożnych epokach historycznych, czasami stawały się obowiązującymi kanonami twórczości artystycznej, literackiej, W starożytności i w średniowieczu definicja piękna odnoszono raczej do natury, lecz również i do ludzkich czynów - przekonanie o zbieżności dobra i piękna pozostaje w poezji dość powszechne, na przykład stale powraca w pisarstwie wielu współczesnych poetów. Pojecie piękna (jego materialnych treści) ciągle pozostaje obiektem sporów filozofów, estetyków, ma w gruncie rzeczy subiektywny charakter W naszej potocznej świadomości funkcjonują w pierwszej kolejności wyobrażenia piękna z kręgu klasycyzmu - coś jest piękne za sprawą na przykład harmonii, ładu, proporcji itd..
Mitologia
Afrodyta, wg najpopularniejszego mitu wyłoniona z piany morskiej, była boginią nie tylko miłości, lecz i piękna. Pięknu tej kobiety nie oparło się wielu bogów i śmiertelników. Parys obdarzył ją złotym jabłkiem należnym najpiękniejszej kobiecie, a w zamian za to bogini potączyta go miłością z piękną Heleną - jak wiemy, przyniosło to zgubę Troi.
Boska komedia - Dante Alighieri
Trójca Święta, pisarz mógł ją zobaczyć pod sam koniec wędrówki po Raju, jawi się pisarzowi jako piękno niezrównane, absolutne. To są trzy różnobarwne obręcze, których piękna nigdy nie zdoła oddać ubogi język poety, pozostający instrumentem zbyt niedoskonałym, aby przekazać piękno wyrastające z mistycznego uniesienia, wiary.
Nie-Boska komedia - Zygmunt Krasiński
Literatura, odpowiednio z ujęciem z tego dramatu, musi obejmować zarówno estetykę, jak i etykę, moralność. Być pięknem i jednocześnie zbawieniem. Wtedy będzie prawdziwie ogromna, autentyczna. W razie hrabiego Henryka piękno jego literaturze nie może przesłonić nagannie moralnej postawy w realnym życiu: Poprzez ciebie pytanie strumień piękności, lecz ty nie jesteś pięknością. Biada ci - biada! Dziecię, co plącze na tonie mamki - kwiat polny, co nie wie o woniach swoich, więcej ma zasługi przed Panem od ciebie.
Fortepian Szopena - Cyprian Kamil Norwid
Muzyka Szopena stanowi dla poety rodzaj dopełnienia piękna doskonałego, a takie wyżyny sztuki osiągnęło bardzo niewielu artystów. Twórczość Szopena może podnieść rzeczywistość do poziomu ideału, radykalnie ją odmienić, uczynić bytem doskonałym. Wspominaną rzeczywistości jest w pierwszej kolejności  polskość, to ona przede wszystkim stała się w muzyce Szopena obiektem owego uwznioślenia, transformacji z prozaicznej realności w ideat.
Krzak dzikiej róży w Ciemnych Smreczynach - Jan Kasprowicz
W tym cyklu sonetów Kasprowicza Bóg, natura i człowiek tworzą nierozerwalną jedność; przyroda nie jest tylko tłem, sztafażem, czymś obojętnym wobec człowieka, jest fizycznie i duchowo z nim zespolona, ona również rodzi się i odbywa drogę ku zgonu. Zarazem w Krzaku dzikiej róży natura to obraz harmonii świata, źródło wyciszenia, nieskończone piękno i odwieczny porządek