Definicja Młodości Motyw

Co to jest Motyw młodości:
Poezja:
Mitologia
Żywot człowieka poczciwego - M. Rej
Na młodość - J. Kochanowski
Cierpienia młodego Wertera - J.W. Goethe
Oda do młodości - A. Mickiewicz
Kordian – J. Słowacki
Do młodych - A. Asnyk
Siłaczka -S. Żeromski
Syzyfowe prace, Przedwiośnie - S. Żeromski
Kamienie na szaniec - A. Kamieńsk
Pokolenie I, Pokolenie II - K.K. Baczyński
Ferdydurke - W. Gombrowicz
Tango - S. Mrożek
Pierwszy krok w chmurach - M. Hłasko
Ta nasza młodość… - T. Śliwiak
Video:
Panna Nikt - reż Andrzej Wajda
Ostatni dzwonek - reż Magdalena Łazarkiewicz
Opracowanie motywu młodości:
Jeśli dzieciństwo w poezji bywa poddawane arkadyjskim stylizacjom, to już młodość niekiedy okazuje się snem źle prześnionym. Jest okresem buntu, sprzeciwu wobec otaczającej rzeczywistości, konfliktów ze starszymi generacjami, bardzo emocjonalnego odbierania świata, pierwszych, gwałtownych miłości i tragedii, również nieraz ciężko przechodzonych chorób wieku. Młodości zwy kto się przypisywać określone cechy, na przykład odwagę, wrażliwość, zapal, lecz i brak rozwagi, doświadczenia, skłonność do brawury. Trudno przy tym o wartość mniej trwałej niż młodość. Zarazem nieodłączną właściwością starości jest tęsknota za młodością, powrotem do dawnej sprawności fizycznej i duchowej żywotności. Młodość, jako ogromna wartość w życiu człowieka, została nobilitowana dopiero poprzez piśmiennictwo romantyczne, przedtem była w pierwszej kolejności znakiem niedojrzałości.
Mitologia
Boginią wiecznej młodości (i nieśmiertelności) była Hebe, córka Zeusa i Hery. To ona nalewała bogom olimpijski nektar, dzięki któremu pozostawali zawsze młodzi. Gdy poślubiła Heraklesa, zastąpił ją Ganymedes. Przedstawiano ją z ambrozją i nektarem w rękach. O tej bogini wspomina w Wadzie Homer: dla matki przygotowała rydwan, brata Aresa (walczył po przeciwnej, niż matka, stronie) obmywała z bitewnego kurzu. Symbolem młodości, która nie zna jakichkolwiek ograniczeń, stał się Ikar. Wg mitu, Dedal został skazany na wygnanie z Aten, Schronił się na wyspie Krecie, gdzie jego uzdolnienia olśniły króla Minosa. Dedal zbudował dla niego pomiędzy innymi sławny labirynt. Ciągle tęsknił za swym rodzinnym miastem, jednak władca nie chciał mu zezwolić na powrót. Wobec czego Dedal obmyślił sposób ucieczki. Z ptasich piór zlepionych woskiem zbudował ogromne skrzydła. Wspólnie z konstruktorem miał polecieć jego syn Ikar, któremu tata przykazał, aby nie zbliżał się zbytnio do słońca i morskiej wody. Niestety,  Ikar zachwycony szybowaniem w powietrzu wznosił się coraz wyżej, aż promienie słoneczne rozpuściły wosk. Skrzydła rozpadły się. Ikar runął do morza, które od tego momentu jest nazywane Morzem Ikaryjskim,
Oda do młodości - Adam Mickiewicz
Wyrazem już niewątpliwie romantycznych ideałów jest w tym wierszu generalna pochwała młodości. Młodości, której zwykło się przypisywać dynamizm, energię, entuzjazm, zgodne temu wiekowi poczucie siły i pewności siebie. To młodość ma utworzyć świat ducha, została ona w Odzie uznana za siłę tworzącą, ma moc sprawczą. Nie mniej jednak świat ducha jest czymś wyższym od rzeczywistości materialnej, którą pisarz przypisał starszym generacjom poprzez wiek zamroczonych. Doświadczenie zastępuje kult młodości, bezgraniczny optymizm, Utwór cieszył się pośród rówieśników autora ogromną popularnością, odnajdywano w nim istotne treści pokoleniowe. Juliusz Słowacki Kordian. Poszukiwania drogi życia z pierwszej części Kordiana to wyzwolenie się chłopca-starca, młodzieńca psychicznie starego z duchowego zamętu wczesnej młodości, odrzucenie nudnego, bezpiecznego i wygodnego trwania, pełna determinacji próba wykazania się wielkością, nieprzeciętnością.
Godzina myśli - Juliusz Słowacki
w autobiograficznym poemacie odnajdziemy sylwetkę romantyka ogarniętego melancholią, któremu ten stan ducha odbiera właściwą młodości radość życia, już za młodu staje się zgorzkniałym, rozczarowanym samotnikiem: wyobraźnia chora, wypalona (...) smutna, jak w starcach pamięć przemienionych czasów. Młodego człowieka kształtuje w pierwszej kolejności literatura, lektury, marzenia - zanurzając się w nich, ucieka od rzeczywistości, nieakceptowanego świata, który nie szczędzi mu najtrudniejszych doświadczeń: boleśnie przeżył samobójstwo przyjaciela i niefortunną miłość. Alfred de Musset Spowiedź dziecięcia wieku. Pokolenie rówieśników autora trwało w odbierającym chęć do życia przeświadczeniu, iż po Ogromnej Rewolucji Francuskiej i upadku Napoleona już nic wielkiego nie zdarzy się w dziejach Europy. Świat ogarnia marazm, ludzie nie myślą o ogromnych ideałach, a jedynie o bogaceniu się, konsumpcji: Uczucie niewysłowionej mdłości zaczęto tedy fermentować we wszystkich młodych sercach. Skazani poprzez panów świata na bezład, wydani na tup wszelkiego rodzaju bakałarzy, na pastwę bezczynności i nudy, młodzi ludzie patrzyli, jak umykają im spienione fale, przeciw którym prężyli ramiona. Adam Asnyk Do młodych. Młode pokolenie, sugeruje podmiot liryczny, na pierwszym miejscu stawia wiedzę i prawdę, mają one rządzić wiekiem pary i elektryczności. Asnyk jest sceptyczny wobec tego entuzjazmu młodych, daje im wyraźne przestrogi: wiedza to jeszcze nie jest mądrość, ta ostatnia regularnie kryje się w niedostępnym scjentyzmowi mroku. Oprócz tego, to co dziś jest bezdyskusyjnym twierdzeniem naukowym, jutro w świetle nowych badań, doświadczeń może okazać się tylko złudzeniem. Nowy, lepszy świat, rozszerzenie wiedzy to naturalnie przedmioty postawy młodych akceptowane i poprzez Asnyka. W wierszu nie ma z kolei zgody na barbarzyński tryumfalizm, rujnowanie tego, co niegdyś było dobre, zasługuje również teraz na ocalenie, jest sprzeciw przeciwko zadufaniu tych, do których - w każdym przypadku, ponieważ taka jest naturalna kolej rzeczy - będzie należała przyszłość. Pisarz nie przekreśla, nie odrzuca programu pozytywistów odnosząc się do przeszłości, próbuje go tylko skorygować. Zwraca także uwagę, iż nie można uciec od pytań natury metafizycznej, iż właśnie edukacji empiryczne doprowadzą do pewnej granicy, poza którą rozciąga się sfera ludzkich uczuć, sfera niedostępna poznaniu dzięki biologicznych doświadczeń.
Lord Jim - Joseph Conrad
Jim już w dzieciństwie chciał zostać marynarzem, ukończył szkołę oficerów marynarki wojennej. Gdy zaczął pracę na statkach (błyskawicznie awansował), uważano, iż jest dobrze wychowany, spokojny, zna własne wymagania. Zdaniem Mar-Iowa należał do osób, których istnienie opiera się zwyczajnie na uczciwej wierze i instynktownej odwadze i dalej: Należał do gatunku porządnych ludzi, byt jednym z nas. Był oficerem, Anglikiem i jak wszyscy Europejczycy pracujący na Dalekim Wschodzie uważał się (co najmniej początkowo) za kogoś lepszego od paternalistycznie traktowanych "kolorowych". Kluczowy bohater powieści zapewne nie do końca został ukształtowany na wzór typowego angielskiego gentlemana: byt bardziej impulsywny niż trzeźwy, nie zawsze panował nad sobą, miał skłonności do egzaltacji, brakowało mu choćby odrobiny dystansu do otaczającego świata i poczucia humoru. Wychowano go w zasadach moralnych wpisanych w Biblię, a więc jasnych, prostych i klarownych. Zarazem zawsze miał skłonność do przenoszenia się w świat iluzji, gdzie wyznaczał sobie miejsce romantycznego, podziwianego herosa. Przełomowym momentem w życiu Jima (miał wtedy dwadzieścia cztery lata) stał się nocny wypadek na "Patnie". Nie tylko załamała się jego morska kariera, lecz także definitywnie zakończyła młodość i powiązane z nią iluzje