Definicja Kobiety Motyw

Co to jest Motyw kobiety:
Poezja:
Biblia
Mitologia
Odyseja, Iliada - Homera
Antygona - Sofokles
Oresteja - Ajschylos
O zachowaniu się przy stole - Słota
Bogurodzica
Legenda o św. Aleksym
Dzieje Tristana i Izoldy
Boska komedia - Dante Aligheri
Sonety do Laury - F. Petrarki
Fraszki, Pieśni, Odprawa posłów greckich - J. Kochanowski
Hamlet, Makbet, Romeo i Julia - W. Szekspir
Cyd - P. Corneillea
Do panny - J.A. Morsztyn
Pamiętniki - J. Ch. Pasek
Skąpiec, Świętoszek - Molier
Żona modna - I. Krasicki
Powrót posła - J.U. Niemcewicz
Cierpienia młodego Wertera, Faust - J.W. Goethe
Konrad Wallenrod, Grażyna, Dziady cz. IV, Pan Tadeusz - A.Mickiewicz
Balladyna, Kordian, Beniowski - J. Słowacki
Nie-boska komedia - Z. Krasiński
Pani Bovary - G. Flaubert
Lalka, Faraon - B. Prus
Nad Niemnem - E. Orzeszkowa
Trylogia, Quo vadis, Krzyżacy - H. Sienkiewicz
W malinowym chruśniaku - B. Leśmian
Lord Jim - J. Conrad
Chłopi - W.S. Reymont
Ludzie bezdomni, Siłaczka, Przedwiośnie - S. Żeromski
Wesele - S. Wyspiański
Moralność pani Dulskiej - G. Zapolska
Mechanizm - F. Kafka
Sklepy cynamonowe - B. Schulz
Granica - Z. Nałkowska
Noce i dnie - M. Dąbrowska
W małym dworku - S.I. Witkiewicz
Mistrz i Małgorzata - M. Bułhakow
Sztuka:
Szał uniesień - W. Potkowiński
Akt kobiety - Marian Wawrzeniecki (1900, papier, ołówek, gwasz - Muzeum Mazowieckie Płock)
Akt Siedzącej - Marian Wawrzeniecki (1904, papier, kredka, gwasz - Muzeum Mazowieckie Płock)
Półakt kobiety leżącej -  Marian Wawrzeniecki (1903, papier, ołówek, kredka, gwasz - Muzeum Mazowieckie Płock)
Studium aktu - Jan Wojnarowski (akwaforta) Muzeum w Bielsku-Białej
Akt żeński - Franciszek Żmurko (około1895, ołówek, tusz - Muzeum Mazowieckie Płock)
Na łonie natury - Władysław Żurawski (lata 30 XX w., drzeworyt - Muzeum w Nysie)
Do kąpieli - Władysław Żurawski (lata 30 XX w., drzeworyt
Rzeźba:
Alegoria obfitości - autor nieznany (XVII w. Śląsk, drewno, polichromia - Muzeum w Nysie)
Dafne i Apollo - autor nieznany (XVII w., drewno, polichromia, złocenie - Muzeum w Nysie)
Figura Matki Boskiej - autor nieznany (XVII w. Śląsk, drewno, polichromia - Muzeum Śląska Opolskiego, Opole)
Madonna z Dzieciątkiem Tronująca - autor nieznany (około1370 Śląsk, drewno - Muzeum Śląska Opolskiego, Opole)
Postać alegoryczna - autor nieznany (XVII w. Śląsk, drewno, polichromia, złocenie - Muzeum Śląska Opolskiego, Opole)
Postać kobiety z rogiem obfitości autor nieznany (drewno, polichromia, złocenie - Muzeum Śląska Opolskiego, Opole)
Św. Barbara - autor nieznany (Śląsk, drewno, polichromia - Muzeum Śląska Opolskiego, Opole)
Kobieta z lirą - autor nieznany (I połowa XIX w., plakieta, żelazo - Muzeum w Nysie)
Popiersie młodej kobiety w czepku - autor nieznany (alabaster - Muzeum w Bielsku-Białej)
Postać kobiety na łabędziu (drewno złocone - Muzeum w Bielsku-Białej)
Nimfa - Wacław Bębnowski (terakota patynowana - Muzeum Mazowieckie, Płock)
Głowa kobiety - Wojciech Brzega (gips klejony, odlew - Muzeum Śląska Opolskiego, Opole)
Akt siedzący z mandoliną - Henryka Kernerówna (1928 fajans - Muzeum Śląskie, Katowice)
Akt - Stanisław Popławski (1929 brąz, odlew - Muzeum Śląskie, Katowice)
Rzemiosło artystyczne:
Figurka, Akt kobiety, Chodzież, około1927, fajans biało-szary, Muzeum Śląskie, Katowice
Nóż do przecinania papieru, E.Witting, 1903 brąz, odlew, Muzeum Mazowieckie, Płock
Video:
Dziennik Brudget Joens - reż S. Maguire
Kobieta samotna - A. Holland
Wyznania zakupoholiczki - P.J. Hogan
Opracowanie motywu kobiety:
Kobieta w poezji, poprzez stulecia pozostającej domeną w pierwszej kolejności mężczyzn, jest przedstawiana raczej jako kochanka, żona i matka, przedmiot pożądania, uwielbienia, zazdrości. Dlatego także motyw kobiety jest nieodłączną częścią takich tematów, jak miłość, macierzyństwo, rodzina. Kobieta była obiektem uwielbienia średniowiecznych liryków, przedmiotem renesansowej miłości, powodem cierpień i adresatem barokowych komplementów, obiektem sentymentalnych westchnień. Nasi romantycy postrzegali ją w pierwszej kolejności jako monumentalną Matkę, Żonę, Dziewicę wykorzystywaną Ojczyźnie (Polska jest kobietą, powiedział Miłosz). Akcenty świadczące o emancypacji pojawiły się dopiero w pozytywizmie, przełom w postrzeganiu kobiet przyniosło piśmiennictwo modernistyczne. Dopiero w poezji współczesnej postaci kobiet wyszły poza tradycyjnie przypisywane im role.
Makbet - William Szekspir
Lady Makbet to kobieta bezwzględna, stanowcza, psychicznie silna. Z żelazną konsekwencją dąży do realizacji raz założonego celu, liczy się dla niej tylko skuteczność, odrzuca wszelakie skrupuły, moralne dylematy, rozterki. Kieruje postępowaniem męża, który w pewnej chwili przestaje jej być posłuszny. Gdy Lady Makbet utraciła wpływ na Makbeta przeżyła tak mocne załamanie, iż popełniła samobójstwo. Najpierw rządów Makbeta jego żona jest osobą psychicznie zdumiewająco mocną, lecz wkrótce załamuje się, popada w obłęd, lunatyczne sny. To zbrodnia niszczy jej silną konstrukcję psychiczną. Być może, bez interwencji ze strony żony Makbet nie zdobyłby się na popełnienie pierwszej zbrodni. W przerażającym monologu z 5 sceny l aktu Lady Makbet odwołuje się wręcz do sił piekielnych i zostaje poprzez nie opętana. Przepowiednia czarownic doskonale trafiała w ambicje, aspiracje Lady Makbet - stąd tak chętnie i błyskawicznie w nią uwierzyła. Wiedziała przy tym, iż jej udział w zbrodni jest gwarancją powodzenia intrygi. Rozumiała, że losowi należy pomóc. Działała odpowiednio z planem, bez roztrząsania moralnych zastrzeżenia, strachu, z wyrachowaniem, stale czuwała nad biegiem zdarzeń. Była żądna władzy, a odsunięcie poprzez męża regulaminowo pojmowała jako utratę wpływów, znaczenia, właśnie władzy. Lady Makbet ze złej, zimnej kobiety staje się niefortunną, chorą psychicznie, odtrąconą, niepotrzebną żoną. W Lady Makbet można widzieć nie tylko kobietę opętaną poprzez zło, lecz i trzeźwą, inteligentną realistkę instrumentalnie traktującą męża, postępującą odpowiednio z regularni skutecznego działania, nie dopuszczającą do zmarnowania świetnej okazji realizacji marzeń.
Żona modna - Ignacy Krasicki
Bohaterką satyry jest młoda kobieta, która zupełnie bezkrytycznie ulega ówczesnej modzie. Żyje w momencie, gdy w Polsce przeminęła epoka saska z swoimi, sarmackimi wzorami i modne tendencje przychodziły wyłącznie z zagranicy - raczej z Francji. Uwielbienie wszystkiego, co francuskie w razie bohaterki satyry Krasickiego praktycznie nie ma granic. Zarazem naśladownictwa, inspiracje są wyłącznie powierzchowne, nie sięgają istoty uwielbianej kultury. Zachowania, pozy żony modnej zostały starannie wystylizowane, z reguły jako naśladownictwa bohaterów francuskich powieści sentymentalnych. Chce ona także żyć w sztucznym świecie zbudowanym na wzór literackich punktów odniesienia. Stąd całkowita przebudowa dawnego polskiego dworu szlacheckiego, w ogrodzie różne świątynie Diany, belwederki na wzgórzach, eliminacja "niemczyzny" jako pozostałości wpływów saskich. Przy takiej fascynacji cała polska tradycja kulturalna była poprzez ową kobietę odrzucana, traktowana wręcz pogardliwie. Przy okazji trwoniono dorobek małżeństwa. Żona modna jest postacią o groteskowo przerysowanym charakterze, zachowaniach. Jednak trudno opłakiwać małżonka, który ożenił się raczej z chęci posiadania jej wiosek dziedzicznych graniczących z jego posiadłościami.
Grażyna - Adam Mickiewicz
Tytułowa bohaterka była żoną księcia Litawora, córką dziedzica Lidy. To kobieta jeszcze młoda, lecz już dojrzała, piękna ("grażas" po litewsku oznacza piękny), na pewno silna, sprawna fizycznie - udowodniła to na placu boju, w ciężkiej zbroi męża. Chętnie oddawała się męskim rozrywkom: polowaniu, jeździe konnej, fechtunkowi. Miała spory wpływ na Litawora, służyła mu poradą i pomocą, chętnie także towarzyszyła księciu w trakcie łowów. Grażyna jest kluczową nosicielką naczelnej idei utworu - patriotyzmu. Główną właściwością charakteru Grażyny był gorący patriotyzm i odwaga, siła charakteru. Jej bohaterska postawa zapobiegła sporom, wewnętrznym podziałom Litwy, które uniemożliwiłyby zwycięstwo nad Krzyżakami. Odwagi wymagało nie tylko zbrojne wyruszenie przeciwko rycerzom Zakonu, lecz także przeciwstawienie się woli męża, przyjęcie należącej do niego roli wodza. Księżna do końca zachowała niezłomną postawę, zginęła w walce (w trakcie bitwy została ciężko raniona z broni palnej, umarła już po przybyciu męża na pole zmagań z Krzyżakami). W imię miłości ojczyzny oddała życie. Jej gest doprowadził także do moralnego odrodzenia męża.
Balladyna - Juliusz Słowacki
Balladyna była wiejską dziewczyną, córką biednej wdowy, siostrą Aliny, kochanką Grabca. Pewnego dnia (za sprawą Goplany, zazdrosnej o Grabca) w domu sióstr pojawił się hrabia Kirkor. Pokochał obie dziewczyny, a jego żoną miała zostać ta, która nazbiera więcej malin. Przegrywając rywalizację, Balladyna zabiła Alinę w lesie, jej zniknięcie tłumaczyła ucieczką siostry z kochankiem. Tak rozpoczyna się ogromna kariera Balladyny, tak także wstępuje na drogę zbrodni, nieprawości, życia jakby nie było Boga. Poślubiwszy hrabiego, wyrzeka się matki, odtrąca dawnych znajomych, szczuje psami Grabca, wspólnie z Kostrynem spiskuje przeciw mężowi. Pod przepaską ukrywa krwawe znamię na czole, piętno popełnionej zbrodni. Licząc, że Pustelnik pomoże jej usunąć znamię, opowiada mu o zbrodni. Wyznania Balladyny podsłuchuje Kostryn, dowódca zamkowej straży. Żądny władzy, staje się wspólnikiem królowej, razem mordują Kirkorowego posłańca. Balladyna nie godzi się na propozycję Pustelnika, który chciał wskrzesić Alinę, ponieważ w zamian miałaby się wyrzec Kirkora. Balladyna każe z kolei powiesić starca. Morduje także Grabca, dzięki czemu wchodzi w posiadanie świętej korony Popielów. Może teraz zbrojnie stanąć przeciw Kirkorowi, który zostaje poprzez nią pokonany i ginie. Po otruciu Kostryna, swego sprzymierzeńca w walce z Kirkorem, Balladyna obejmuje tron i sama się koronuje. Przysięgając rządzić sprawiedliwie, zaczyna panowanie - zgodnie ze zwyczajem - od osądzenia zbrodni. Skazuje na zgon dwóch nieznanych morderców: truciciela Fon Kostryna i zabójcę Aliny. Przed sądem staje oślepła matka Balladyny, oskarża przed królową swą córkę. Jednak nie ujawnia, nawet w trakcie tortur, jej imienia. Umiera. Balladyna znów skazuje nieznaną morderczynię na zgon. Balladyna to osoba bezwzględna, władcza, przebiegła, uparta, zdolna do każdej podłości. Mimo to, odczuwa wyrzuty sumienia, obawia się ujawnienia zbrodni. Tę mroczną postać trzeba uznać za nie tylko bezgranicznie niedobrą zbrodniarkę rodem z baśni, ale także za bohaterkę tragiczną, demoniczną. W powołanej do życia rzeczywistości dramatu jedynie Balladyna jest postacią godną korony (z pewnością nie może jej unieść Kirkor), być może byłaby ona nie tylko zbrodniarką, lecz także królową zdolną do ogromnych dokonań. Balladyna ginie w momencie zwycięstwa, gdy poniekąd kończy się moment jej niegodziwości, zaczynają sprawiedliwe rządy