Definicja Zamek w Pieskowej Skale

Gdzie jest ZAMEK W PIESKOWEJ SKALE Dziwaczna nazwa Pieskowej Skały sprawia, Iż współczesny turysta zachodzi w głowę, cóż to musiał być za czworonóg, który tak się w historii zasłużył, Iż doczekał się własnej skały, a na bonus zamku. Naprzeciw tym domysłom wychodzi legenda, która pewnemu salonowemu pieskowi przypisuje uwolnienie zamkniętej w wieży księżniczki. Językoznawcy o zacięciu historycznym skłonni są szukać raczej dawnego brzmienia zapomnianych imion (Peszko? Pieszko? Piotr?) niż kynologicznego drzewa genealogicznego.Początki zamku w Pieskowej Skale powiązane są z działaniami króla-budowniczego, Kazimierza Wielkiego. Czy wzniesiono ów zamek od podstaw, czy także istniał tu przedtem jakiś gród obronny, nie ma dziś większego znaczenia. Ważne jest, Iż w Pieskowej Skale zachowała się wspaniała renesansowa rezydencja magnacka - dziś siedziba bogatego w zbiory muzeum i biblioteki.W 1377 roku Ludwik Węgierski w królewskim geście i dla złagodzenia politycznego wydźwięku szlacheckich awantur podarował zamek w Pieskowej Skale Piotrowi Szafrańcowi. Ród Szafrańców zadomowił się w tym miejscu na kilkaset lat. Gospodarząc tu poprzez wieki, Szafrańcowie przekształcili zamek w renesansową rezydencję, której kształt zachował się do dziś.w trakcie stworzenia styczniowego w Pieskowej Skale regularnie rezydował oddział Mariana Langiewicza. W zamkowej studni zginęło 27 powstańców zamordowanych poprzez Rosjan, a pod murami rozegrała się regularna bitwa, której wynik był z góry przesądzony, podobnie jak los całego stworzenia. Po 1864 roku dobra zamkowe zostały rozparcelowane i sprzedane. Zadłużoną ruinę w 1903 roku wykupiła założona poprzez pisarza Adolfa Dygasińskiego firma, której celem było uratowanie zamku i przekształcenie go w ośrodek letniskowy.Kto ustawił na Maczudze krzyż?Najsłynniejsza skałka w Dolinie Prądnika, a chyba i w całej Polsce - Maczuga Herkulesa - została po raz pierwszy pozyskana poprzez wspinaczy w roku 1913. Wejścia dokonali Ludwik Ziemblic (Bogusz) i Franciszek Żurek.W 1933 roku student ze Śląska i amator wspinaczki, Leon Witek, postanowił zainstalować na wierzchołku skały żelazny dwumetrowy krzyż. Zgłosił się do zarządcy zamku w Pieskowej Skale, który taką inicjatywę młodegfo człowieka przyjął z zadowoleniem. No i - jak opisuje Andrzej Wilczkowski w książce Miejsce przy stole - przepełniony wiarą młodzian zaczął wspinaczkę. Miał trzy sznury od bielizny i kilkanaście przecinaków, które wbijał w skałę, tworząc punkty asekuracyjne. Nareszcie dotarł na szczyt, wciągnął krzyż na górę i tak już zostało.Dwa lata potem dwaj adepci alpinizmu, Kazimierz Paszucha (Abazy) i Adam Górka, postanowili z czysto ekologicznych względów krzyż z Maczugi usunąć i ustawić gdzieś pod skałą. Jak postanowili, tak zrobili. Zjeżdżając na linie wspólnie z krzyżem, kątem oka zauważyli narastający tłum gapiów.- Pójdziemy do zarządcy zamku - powiedział najstarszy z tłumu - a krzyż zabierzecie ze sobą.Administrator, chłop jak dąb, ryknął:- Świętokradcy! - Po czym wezwał policjanta i księdza. Policjant, oglądając studencką legitymację Paszuchy, stwierdził:- Ty to już studiów nie skończysz, a ciebie - zwrócił się do Adama Górki -z pracy wyrzucą.Administrator dorzucił coś o zamknięciu łobuzów w ciemnicy, na co młodzi wspinacze natychmiast zadeklarowali ustawienie krzyża z powrotem na Maczudze. W kolejną niedzielę w strugach deszczu przyjechali na rowerach z Krakowa do Pieskowej Skały i krzyż ustawili.Literackie skałkiDroga do zamku w Pieskowej Skale prowadzi malowniczą Doliną Prądnika. Nad potokiem wznoszą się stoki porośnięte buczyną karpacką. Pośród drzew wyrastają w niebo wapienne ostańce - Skały Wernyhory, Skały Mickiewicza, Igła Deotymy i inne, nazwane ku pamięci narodowych artystów kultury.Deotyma była kapłanką albo raczej produktem wyobraźni Platona, który umieścił ją w swojej Uczcie jako wieszczkę chroniącą Ateny od zarazy. Deotyma to również pseud. literacki Jadwigi Łuszczewskiej (1834-1908), poetki, „królowej ideału", właścicielki warszawskiego salonu literackiego. Matka Deotymy, Magdalena, prowadziła w latach 40. XIX wieku salon artystyczny w pałacu Sapiehów, gdzie bywali: Norwid, Lenartowicz, Wielopolski, Baliński, Suchodolski