Definicja Szeskie Wzgórza

Gdzie jest WZGÓRZA SZESKIE Północno-wschodniej Polsce matka natura nie poskąpiła atutów, czego dowodem jest unikalność Mazur Garbatych, nazywanych „mazurskimi górami" od silnie pofałdowanej rzeźby terenu. Dzięki niej na Wzgórzach Szeskich działa centrum sportów zimowych „Piękna Góra", a dziewiczą przyrodą zachwyca Park Krajobrazowy Puszczy Rominckiej (34,5 tys. ha), którego część północna należy do Rosji. Po stronie polskiej powyżej 80% obszaru stanowią lasy poprzecinane dolinami rzek. Oprócz Błędzianki, nad którą wznoszą się dwa bliźniacze mosty w Stańczykach (wys. 36,5 m), jej dopływów - Bludzi i meandrującej wzdłuż granicy Żytkiejmskiej Strugi - jest i Czerwona Struga. Na zachodnich obrzeżach puszczy znajduje się pkt. początkowy szlaku kajakowego, biegnącego od jeziora Gołdap, z którego wypływa rzeka Gołdapa (89 km), do Węgorapy. W parku są również cztery szlaki turystyczne, a pośród nich szlak zielony Gołdap - Stańczyki, kierujący poprzez rezerwaty leśne: „Boczki", „Dziki Kąt" i „Mechacz Ogromny" i szlak zielony Pluszkiejmy - jezioro Czarne - Dolina Rospudy. Bystre oko dojrzy w kniejach wilki, jelenie, zające i bobry. W rezerwacie „Czerwona Struga" zdumiewają pióropuszniki strusie, 1,5-metrowe paprocie, a na miano polskiej tajgi zasługuje rezerwat „Struga Żytkiejmska" - region bagnisk i mokradeł, będący bastionem łosia i wydry. Pochodzenie nazwy puszczy jest nie do końca omówione. Być może wywodzi się od pierwszej nazwy rzeki Błędzianki - Rominty, lub od słowa Romowe, oznaczającego prastare miejsce ofiarne plemion pruskich. Jednak w zetknięciu z urokiem puszczy nazwa przestaje mieć żadne znaczenie.Puszczańskie polowaniaWspółcześnie puszczę zalicza się do najatrakcyjniejszych terenów łowieckich w Polsce. Bogactwo fauny i flory dostrzegły już zapewne plemiona pruskie, aczkolwiek dopiero Krzyżacy ustanowili oficjalny teren łowiecki. Tradycję tę przejęli królowie pruscy i książęta, często wizytujący puszczańskie lasy. Przedmiotem największego zainteresowania były jelenie, na które z największym zapałem polował ostatni cesarz Wilhelm II. Na jesienne rykowiska przyjeżdżał co roku, zatrzymując się w Romintach (aktualnie po stronie rosyjskiej), gdzie wzniesiono dlań pałacyk wspólnie z kościołem św. Huberta. „Sukcesy" łowczego owiane są legendami. Ponoć w całym życiu ustrzelić miał powyżej 70 tys. jeleni. Z rozkazu cesarza w puszczy, na okolicznych głazach wyryto wiadomości o jego „dokonaniach". I tak jeden z nich głosi: Darzbór!Z tej ambony Jego Wysokość Cesarz i Władca Wilhelm II dnia 28 września 1912 upolował swego 2000 jelenia szlachetnego, kapitalnego czternastaka. Zamiłowanie do polowań na jelenie przejawiał także Hermann Góring. I on zatrzymywał się w Romintach, jednakże nie w pałacyku myśliwskim, a w rezydencji zbudowanej w okolicy. Dziś po ogromnych polowaniach pozostało tylko wspomnienie, a po obu eleganckich budowlach - ruiny