Definicja Krajobrazowy Park Nadmorski

Gdzie jest NADMORSKI PARK KRAJOBRAZOWY Nadmorski Park Krajobrazowy ciągnie się od Białogóry przez ujście Piaśnicy i dalej wzdłuż brzegów otwartego morza po najdalszy kraniec Mierzei Helskiej, a Również nadbrzeżnym pasem nad Zatoką Pucką aż po Cypel Rewalski. Park obejmuje nie tylko brzegi morskie i część obszaru Zatoki Puckiej, lecz również pas lądu różnej szerokości, sięgającej kilku kilometrów. O jego niepowtarzalnym pięknie decyduje jednak różnorodność krajobrazów przy granicy morza i lądu. W parku występują wszystkie typy wybrzeża charakterystyczne dla południowego Bałtyku: klifowe, wydmowe, mierzejowe i zalewowe. Na trzech fotografiach pokazano krajobrazy powiązane tylko z brzegami klifowymi występującymi na styku Kępy Swarzewskiej i Puckiej z morzem. Kępami przyjęło się nazywać nadbrzeżne wysoczyzny morenowe, mające tu wysokość ok. 55 m n.p.m. i zbudowane raczej z glin. Ich naturalną okrywą roślinną są lasy liściaste – grądy i buczyny – jakie zachowały się np. na przylądku Rozewie (fotografia po lewej). Starodrzew bukowy, narastający na urwistym zboczu Kępy Swarzewskiej, osiągający wysokość do 30 m, ma ok. 120 lat, a pojedyncze drzewa dochodzą nawet do 200 lat. Najgrubsze z nich mają powyżej 3 m obwodu. Nieznaczną domieszkę stanowią jawory i czereśnie, mało ustępujące rozmiarami bukom. Rosną tu również jarząby szwedzkie, których naturalne stanowiska w Polsce znajdują się tylko na obrzeżu Bałtyku.Rozewie – najdalej na północ wysunięty pkt. naszego państwie – było od dawnych czasów istotnym miejscem strategicznym i ostrzegawczym. Tutejsza latarnia morska, wybudowana w XVIII wieku, jest najstarszą spośród zachowanych na całym wybrzeżu. Jest także jednym z Głownych w Polsce miejsc obserwacji wiosennych i jesiennych wędrówek ptaków, bo wzdłuż Półwyspu Helskiego biegnie jedna z tras przelotu wielu gatunków.najpierw XX wieku latarni zagrażała ekspansja morza. By zapobiec dalszemu cofaniu brzegu, klif – mający tu powyżej 50 m wysokości – zabezpieczono dzięki betonowej opaski, założonej u stóp zbocza, a od strony morza rozrzucono głazy. Reszty dopełniła sukcesja roślinności i w ten sposób cofanie się brzegu zostało efektywnie powstrzymane. Od 1957 roku las i klif Rozewia mają status rezerwatu przyrody.Wylesione poprzez człowieka fragmenty kęp stają się szczególnie podatne na erozję wodną. Z upływem wieków w zboczach powstają żleby i jary o fantazyjnych kształtach. Las już nie wraca w takie miejsca, ale rozwijają się w nich zarośla i murawy. Najpiękniejszym jarem Kępy Swarzewskiej, a może całego polskiego wybrzeża, jest Wąwóz Chłapowski (fotografia po prawej) – „baśniowa dolina” o różnicy wzniesień sięgającej 45 m, stromych stokach, z wywierzyskami wód podziemnych i interesującymi zbiorowiskami roślinnymi. Wyjątkową urodę miejsce to zawdzięcza między innymi zaroślom żółto kwitnącego żarnowca, czerwono kwitnącej róży, a Również rokitnika, tarniny, jałowca. Grunt ma tu nietypowe, czerwone zabarwienie z powodu znacznej zawartości żelaza (stąd Rudnik – miejscowa nazwa jaru). Do ostatecznego ukształtowania Wąwozu Chłapowskiego przyczyniła się działalność o charakterze przemysłowym: w XVIII i XIX wieku wydobywano tu węgiel brunatny.Świadectwem potęgi i wytrwałości przyrody jest wygląd podnóża kępy od strony morza, o czym można się przekonać na przykładzie Klifu Osłonińskiego (fotografia ponad). Mechanizm kształtowania brzegów przez erozję morską (abrazję) zachodzi w takich miejscach nieprzerwanie, w niezmieniony sposób, odkąd ustąpił lodowiec, a więc od 10 tys. lat. Obraz widoczny na zdjęciu jest wynikiem współdziałania wody uderzającej o brzeg, powietrza uwięzionego w szczelinach skalnych, substancji chemicznych rozpuszczających skały i organizmów drążących podłoże. Wszystkie te impulsy wywołują, Iż w podstawa stoku traci spoistość i od czasu do czasu zbocze obrywa się albo osuwa pod ciężarem wyższych warstw skalnych. Materiał, który znalazł się w falującej wodzie, ulega przemyciu i przesortowaniu: drobniejsze części zostają odprowadzone do morza, a na miejscu pozostają najgrubsze fragmenty skał – głazy polodowcowe, które po pewnym czasie ulegają zaokrągleniu. Dlatego u podstawy klifu powstaje wąska kamienista plaża