Definicja Mikołajki

Gdzie jest MIKOŁAJKI To w najwyższym stopniu dostępne centrum żeglarskie w Polsce. Latem miasteczko, przystań Żeglugi Mazurskiej i rozsławiona Wioska Żeglarska dosłownie pękają w szwach, z tawern roznosi się pogłos szant, a po Śniardwach i Jeziorze Mikołajskim pływają setki jachtów, statki wycieczkowe, łódki... Mikołajki nazywane są mazurską Wenecją, ponieważ gdzie spojrzeć, tam kanały, woda i mosty łączące skrawki suchego lądu.Samo centrum o niskiej zwartej zabudowie uchodzi za jedno z ładniejszych na Mazurach i, co istotne, mimo tłumów zachowuje swój bezpretensjonalny klimat. A ten doceniano już w czasach międzywojnia, gdy zjeżdżali tu Niemcy wespół z Polakami: Stefanią Sempołowską i Melchiorem Wańkowiczem na czele. Współcześnie także jest całkiem nieźle dzięki imponującej liczbie imprez, pośród których wymienić należy Żeglarskie Mistrzostwa Polski Aktorów, Festiwal Szantowy czy Otwarte Mistrzostwa Polski Dziennikarzy. Na czas ich trwania mikołajskie trakty przemierzają gwiazdy największego formatu, aktorzy, politycy, sportowcy. Ponieważ w sezonie w Mikołajkach zwyczajnie trzeba być. Lecz miasteczko to nie tylko szanty, regaty i znane twarze. To w pierwszej kolejności wiodąca prym przyroda: powyżej 60 jezior w rejonie, sąsiedztwo Mazurskiego Parku Krajobrazowego, Puszczy Piskiej, Rezerwatu Biosfery „Jezioro Łuknajno" - bastionu łabędzia niemego. Są jeszcze malownicze wioski: zamieszkiwane niegdyś poprzez mormonów Zełwągi, gdzie nad brzegami jeziora Inulec stoi dziś dom znanego rzeźbiarza Zdzisława Grunwalda, lub Kosewo z fermą jeleniowatych, prowadzoną poprzez Instytut Parazytologii PAN.Dzieje Mikołajek podobne są do wielu innych miejscowości mazurskich. Z małym wyjątkiem - nie powstał tu żaden krzyżacki gród ani warownia. Ponieważ aczkolwiek pierwsza wzmianka z 1444 roku traktuje o Nicelsdorfie, wsi kościelnej założonej poprzez mistrza Konrada von Erlichshausena, przemianowanej potem na Nikolaiken, Krzyżacy specjalnie się nią nie interesowali. Dlatego dopiero w 1516 roku zaczęto pobierać myto, zbudowano drewniany most, a przy okazji karczmę dla zakonnych. Kto wie, może patron uchronił miasteczko przed srogim obliczem krzyżackim i wyznaczył Mikołajkom ścieżkę do współczesnego miru? Wszak św. Mikołaj to opiekun nie tylko ubogich, lecz także żeglarzy, rybaków i pielgrzymów udających się w daleką podróż. Np. do mekki wodniaków...SielawaCzy jest żeglarz, który, bawiąc w Mikołajkach, nie skosztowałby wędzonej albo smażonej sielawy? Chyba nie! O lokalnym przysmaku wspominał już przed wojną Mieczysław Orłowicz w Ilustrowanym przewodniku po Mazurach Pruskich i Warmji, a i dziś w każdej szanującej się tawernie sielawa być musi. Ta niewielka, przypominająca nieco śledzia ryba zamieszkuje w jeziorach strefę otwartej czystej wody, ale występuje w miarę rzadko. Na tyle, Iż w XIX wieku niejaki Wałecki pisał: Jedyną dotąd w państwie na pewno wiadomą miejscowością jest jezioro Wigierskie w pobliżu Suwałk, odznaczające się tak wielkością własną, jak głębokością swych toni, które kryją w sobie ten rzadki, a przytem szacowny gatunek ... prawdziwie kryją, bo i tu poławia się ona z trudnością, rzadko i nielicznie. Nie wiedział chyba, Iż sielawa i w mazurskich wodach żyje. Ba! To znak Mikołajek. A było ponoć tak: wspomnianymi wodami władał potężny Władca Sielaw. Widząc u rybaków brak umiaru w połowach, zamknął przed nimi jeziora i rzeki. Gdy ludzie zaczęli głodować, żona miejscowego rybaka, który był także kowalem, poprosiła o pomoc bóstwa pruskie, a te, wysłuchawszy błagań, rzuciły jej żelazne koło. Kowal zrozumiał przekaz i wykuł tyle kół, aby starczyło na sieć, w którą po zarzuceniu zaplątał się Władca Sielaw. I, jak to bywa w legendach, upraszał człowieka o wolność w zamian za dowolne życzenie. Ale co rybakowi po jednym życzeniu? Dostrzegłszy szanse na rychłe bogactwo, nie tylko nie uwolnił króla, lecz i we wsi przemilczał o jego zniewoleniu. Ta pazerność nie opłaciła się, ponieważ ktoś odkrył tajemnicę. Kowal stracił łup i znów popadł w nędzę, a Króla Sielaw rybacy przykuli na łańcuchu do przęsła mostu. Tam także, powiadają, szamoce się do dziś