Definicja Błota Bielawskie

Gdzie jest BIELAWSKIE BŁOTA Pośród wielu przyrodniczych pereł północnej części Kaszub czymś zupełnie niezwykłym są kilkusethektarowe Bielawskie Błota, nazywane poprzez miejscową ludność Bielawą, położone w granicach gmin Puck, Krokowa i Władysławowo, w otulinie Nadmorskiego Parku Krajobrazowego. Tutejsze bagna, oczka wodne i zagajniki są miejscem występowania unikatowej roślinności, a Również bardzo istotną ostoją ptaków wodno­‑błotnych. Bielawskie Błota kształtowały się bez ludzkiego udziału poprzez ostatnich 6 tys. lat i pod względem przyrodniczym są najdalej na wschód położonym torfowiskiem wysokim typu atlantyckiego. Podobne torfowiska spotyka się w Europie północno­‑zachodniej.Taki krajobraz to, złudnie, nic ciekawego – rozległy, podmokły teren prawie bez drzew. Nieprzydatny dla uprawy zbóż ani pod zabudowę, nie dostarczający drewna i innych bogactw… Odpowiednio z takim myśleniem Bielawa omal nie została zniszczona, gdy, poczynając od lat dwudziestych XX wieku, podejmowano próby jej odwodnienia i prowadzono przemysłową eksploatację torfu.Torfowisko wysokie to nadzwyczajnie łagodny ekosystem i właśnie odwadnianie stanowi dla niego największe zagrożenie. W naturalnych uwarunkowaniach, w bardzo wilgotnym podłożu etapowo, z roku na rok, poprzez stulecia odkładały się szczątki roślin, bez pośpiechu zamieniając się w torf. Przy mniejszej zawartości wody i zwiększeniu dostępności tlenu gwałtownie rośnie zagrożenie pożarem; raz zaprószony ogień jest bardzo trudny do ugaszenia, bo rozprzestrzeniać się może pod powierzchnią gruntu. Dymy nad Bielawą były w minionych latach, niestety, nierzadkim obrazkiem. Z wyjątkiem zagrożenia pożarowego, przesuszone torfowe podłoże w ciągu kilku lat ulega murszeniu i bezpowrotnie traci własne gąbczaste właściwości. Grunt staje się jałowy; w Najwspanialszym wypadku teren taki przekształca się w ubogi las, częściej jednak w jałowy ugór. Tak stało się z setkami hektarów pomorskich bagien. Na szczęście znaczna część Bielawy uchowała się przed zapędami „poprawiaczy przyrody”.Jesienny, rudy kolor zawdzięcza Bielawa wrzosom, wrzoścom, torfowcom i sitom. Rośnie tu jednak sporo innych, nadzwyczajnych roślin. Jedną z osobliwości jest malina moroszka, żółto owocująca roślina tajgi i tundry, rosnąca w Polsce jako polodowcowy relikt jedynie w kilku miejscach na Pomorzu. Inną osobliwością jest woskownica europejska – krzew regularnie występujący w Europie Zachodniej, a tu porastający wąski, kilkukilometrowy pas przymorski.W naturalnej postaci centralna część Bielawy była kompletnie bezdrzewna, lekko wyniesiona w postaci kopuły. Spore powierzchnie porastał mszar wrzoścowy z torfowcami, wrzoścem bagiennym i wrzosem zwyczajnym. Obrzeża bagien zajęte były zaroślami woskownicy, ale etapowo zastępowane są poprzez bory bagienne i Niewiele ciekawe przyrodniczo zarośla brzozowe.Prawdziwym symbolem Bielawy są żurawie. Corocznie gnieździ się tu kilkaset tych wspaniałych ptaków, a na przelotach gromadzi się ich nawet powyżej 2 tysiące. Spośród innych gatunków ptaków żyje tu łęczak (jedyne miejsce gniazdowania w Polsce) i sowa błotna. Spośród ssaków spotkać tu można między innymi gronostaja, borsuka i łosia. Od 1999 roku Bielawa chroniona jest jako rezerwat torfowiskowy o powierzchni powyżej 680 ha. Dla zwiedzających wytyczono ścieżkę dydaktyczną. Tutejsze krajobrazy można także podziwiać z dwóch drewnianych platform