Co to jest Stanisław Wyspiański
Co oznacza WYSPIAŃSKI STANISŁAW:
dramatopisarz, pisarz, rysownik, uczeń iwspółpracownik J. Matejki, reformator teatru propagujący swą ideę "teatru-
-świątyni", współpracownik krakowskiego pisma "Życie". Wtwórczości plastycznej W. dominują ujęcia dekoracyjno-linearne, co widać wprojektach witraży wawelskich i zrealizowanych zamysłach wkościele Franciszkanów wKrakowie (Żywioły, Święta Salomea, Święty Franciszek, Bóg Tata) atakże motywach kwiatowych używanych wgrafice książkowej. Ulubioną techniką malarską W. był pastel, stosował paletę barw miękkich, stonowanych, chętnie malował portrety, regularnie najbliższych - wtym dzieci (na przykład Macierzyństwo, Staś, Dziewczynka zfiołkami), widoki Krakowa (na przykład Wawel, Planty, Kopiec Kościuszki) i podkrakowskiej wsi. Spore zasługi położył W. dla sztuki użytkowej: projektował wnętrza, detale, meble, towary zmetalu ipolichromowane. Opracował projekt (razem zW. Ekielskim) przebudowy wzgórza wawelskiego na kształt Akropolis - pomnika dziejów ipotęgi Polski. Był autorem scenografii ikostiumów do inscenizacji własnych dramatów i pierwszej inscenizacji Dziadów Mickiewiczowskich (1901). Teatr wrozumieniu W. był spójną stylistycznie całością przedstawianą wspektaklu, na który wrównej mierze składały się różne tworzywa: gra aktorska, ruch, wyraz, muzyka, malarstwo iarchitektura. Taka koncepcja była ważnym elementem Ogromnej Reformy Teatru zprzełomu XIX iXX w. Atmosfera artystyczna Krakowa ipojmowanie sceny jako forum, na którym przedstawiano poglądy albo zabiegano owpływy ideowe, ukształtowały twórczość dramatyczną W. Pierwsze utwory pozostające pod wpływem M.Maeterlincka eksponują nastrój, użytek, fatalizm ludzkich losów, co widoczne jest wProtesilasie iLaodamii i Warszawiance (1899), ta druga zaczyna cykl poświęcony stworzeniu listopadowemu, na który składają się jeszcze Lelewel (1899) iNoc listopadowa (1904). Pośród najwcześniejszych utworów jest próba pol. dramatu muzycznego Legenda (1898), z kolei odnowieniem tradycji romantycznej wkompozycji utworu jest Legion (1900), podejmujący problematykę rozrachunkową. Kwestie narod. bytu, konfrontacja złudzeń irzeczywistości znalazły słowo wWeselu (1901) iWyzwoleniu (1903); refleksje nad początkami, niemal legendarnymi dziejami narodu stanowią treść Bolesława Śmiałego (1903), potem Skałki (1907). Przywołanie mitów gr. wdramatach Protesilas iLaodamia, Meleager, Achilleis (1903), Akropolis (1904), Powrót Odysa (1907) jest sposobnością do podjęcia rozważań oludzkich losach, przeznaczeniu ibohaterskiej znim walce. Rzeczywistość, potoczne kwestie, realia codzienności zainspirowały W. do napisania tragedii współcz., aczkolwiek wformie swej nawiązujących do antycznych wzorców: Klątwa (1899) iSędziowie (1907). Wdorobku lit. wielkiego artysty są także poematy liryczno-epickie ukazujące bohaterskie postacie zlegend idziejów: Kazimierz Ogromny (1900), Bolesław Śmiały (1900), Wernyhora (1900), Święty Stanisław (1900-02), Henryk Pobożny pod Legnicą (1903) iPiast (1903). Ostatnie utwory zamykające twórczość dramatyczną to parafraza Cyda P. Corneillea i nie ukończony Zygmunt August (1907). Charakter bardzo osobistych zwierzeń mają utwory liryczne W. nie przydzielone do druku. Pochowany wgrobach zasłużonych na Skałce wKrakowie
-świątyni", współpracownik krakowskiego pisma "Życie". Wtwórczości plastycznej W. dominują ujęcia dekoracyjno-linearne, co widać wprojektach witraży wawelskich i zrealizowanych zamysłach wkościele Franciszkanów wKrakowie (Żywioły, Święta Salomea, Święty Franciszek, Bóg Tata) atakże motywach kwiatowych używanych wgrafice książkowej. Ulubioną techniką malarską W. był pastel, stosował paletę barw miękkich, stonowanych, chętnie malował portrety, regularnie najbliższych - wtym dzieci (na przykład Macierzyństwo, Staś, Dziewczynka zfiołkami), widoki Krakowa (na przykład Wawel, Planty, Kopiec Kościuszki) i podkrakowskiej wsi. Spore zasługi położył W. dla sztuki użytkowej: projektował wnętrza, detale, meble, towary zmetalu ipolichromowane. Opracował projekt (razem zW. Ekielskim) przebudowy wzgórza wawelskiego na kształt Akropolis - pomnika dziejów ipotęgi Polski. Był autorem scenografii ikostiumów do inscenizacji własnych dramatów i pierwszej inscenizacji Dziadów Mickiewiczowskich (1901). Teatr wrozumieniu W. był spójną stylistycznie całością przedstawianą wspektaklu, na który wrównej mierze składały się różne tworzywa: gra aktorska, ruch, wyraz, muzyka, malarstwo iarchitektura. Taka koncepcja była ważnym elementem Ogromnej Reformy Teatru zprzełomu XIX iXX w. Atmosfera artystyczna Krakowa ipojmowanie sceny jako forum, na którym przedstawiano poglądy albo zabiegano owpływy ideowe, ukształtowały twórczość dramatyczną W. Pierwsze utwory pozostające pod wpływem M.Maeterlincka eksponują nastrój, użytek, fatalizm ludzkich losów, co widoczne jest wProtesilasie iLaodamii i Warszawiance (1899), ta druga zaczyna cykl poświęcony stworzeniu listopadowemu, na który składają się jeszcze Lelewel (1899) iNoc listopadowa (1904). Pośród najwcześniejszych utworów jest próba pol. dramatu muzycznego Legenda (1898), z kolei odnowieniem tradycji romantycznej wkompozycji utworu jest Legion (1900), podejmujący problematykę rozrachunkową. Kwestie narod. bytu, konfrontacja złudzeń irzeczywistości znalazły słowo wWeselu (1901) iWyzwoleniu (1903); refleksje nad początkami, niemal legendarnymi dziejami narodu stanowią treść Bolesława Śmiałego (1903), potem Skałki (1907). Przywołanie mitów gr. wdramatach Protesilas iLaodamia, Meleager, Achilleis (1903), Akropolis (1904), Powrót Odysa (1907) jest sposobnością do podjęcia rozważań oludzkich losach, przeznaczeniu ibohaterskiej znim walce. Rzeczywistość, potoczne kwestie, realia codzienności zainspirowały W. do napisania tragedii współcz., aczkolwiek wformie swej nawiązujących do antycznych wzorców: Klątwa (1899) iSędziowie (1907). Wdorobku lit. wielkiego artysty są także poematy liryczno-epickie ukazujące bohaterskie postacie zlegend idziejów: Kazimierz Ogromny (1900), Bolesław Śmiały (1900), Wernyhora (1900), Święty Stanisław (1900-02), Henryk Pobożny pod Legnicą (1903) iPiast (1903). Ostatnie utwory zamykające twórczość dramatyczną to parafraza Cyda P. Corneillea i nie ukończony Zygmunt August (1907). Charakter bardzo osobistych zwierzeń mają utwory liryczne W. nie przydzielone do druku. Pochowany wgrobach zasłużonych na Skałce wKrakowie
- Wyraz Wybicki Józef:
- Co znaczy dziennikarz, pamiętnikarz rodem zKaszub (Będomin pod Kościerzyną). Uczestnik konfederacji barskiej, stworzenia kościuszkowskiego (1794), współorganizator (wraz zgen. J. H. Dąbrowskim) Legionów wyspiański stanisław co znaczy.
- Wyraz Wiersz Wolny:
- Co znaczy oswobodnej budowie rytmicznej, wktórym nie obowiązują jakiekolwiek schematy. Wspólne cechy w.w. to: bezrozmiarowość (zróżnicowana długość wersów), nienumeryczność, brak określonych rygorów wyspiański stanisław krzyżówka.
- Wyraz Wojciechowski Piotr:
- Co znaczy nowelista. Podejmuje problematykę intelektualno-moralną, docieka sensu życia iwpływu kultury, tradycji irozwoju cywilizacji na ludzką świadomość. Debiutował powieścią epistolarną Kamienne pszczoły wyspiański stanisław co to jest.
- Wyraz Wallenrodyzm:
- Co znaczy nazwiska ipostawy moralnej tytułowego bohatera powieści poetyckiej A. Mickiewicza Konrad Wallenrod (1828); tragiczny wybór moralny, sposoby działania w imię sumienia czy przeciw sumieniu , wybór wyspiański stanisław słownik.
- Wyraz Wierzyński Kazimierz, Nazw. Pierwotne K. Wirstlein:
- Co znaczy eseista, współtwórca ekipy poetyckiej Skamander. Współpracownik między innymi informacje Literackich iredaktor Kultury (1931-32), członek PAL (od 1938) i członek komitetu redakcyjnego Tygodnika wyspiański stanisław czym jest.
Czym jest Wyspiański Stanisław znaczenie w Słownik pisownia W .
- Dodano:
- Autor:
Omnibus