Co to jest Parodia

Co oznacza PARODIA: odmiana stylizacji, utwór, który (w okolicy pastiszu, trawestacji, groteski, burleski) naśladuje styl, słownictwo, poetykę pierwowzoru, cechy biografii wcelach komicznego przejaskrawienia albo ujęcia satyrycznego, karykaturalnego, na przykład wiersz J. Tuwima Jak Bolesław Leśmian napisałby wierszyk "Wlazł kotek na płotek" parodiuje styl autora, zagęszcza go dziwacznymi neologizmami zróżnych tekstów Leśmiana. P.realizowano na różne metody: poprzez tytuł, charakterystyczny dobór środków jęz. istylist., temat. Terminem p. określano iczynność parodiowania utworu lit., ijej wynik, a więc tekst parodystyczny. Wantycznej poezji była nim Batrachomachia (wojna żab zmyszami), parodia homeryckiego eposu bohaterskiego; wwiekach średnich p. nie funkcjonowała; wrenesansie jej mistrzami byli między innymi F. Rabelais, M. Cervantes; wbaroku J.C.Scaliger (w Poetyce) zdefiniował p.jako "grę słów", "pieśń na opak"; klasycyzm obfitował wteksty p. teatralnych ioperowych, celem parodysty mogła być treść, forma utworu, język bohaterów: tak wp. eposu heroicznego, Monachomachii I. Krasickiego. Odpowiednikiem p. romantycznej jest Darczanka (parodia Woltera) A.Mickiewicza. Aktywność p. zaznacza się wlit. szczególnie wokresach kryzysu doktryn światopoglądowych iartystycznych, wokresie przejściowym, wczasie walki pokoleń, na przykład romantyczną "modę" na balladę wykpili E. Słowacki iA.E. Odyniec, dopisując epilog Nie wiadomo co, a więc Romantyczność; p.uprawiali romantycy, na przykład A. Mickiewicz wPanu Tadeuszu (ks. XI) parodiuje styl wiersza J.Baki. Współczesną p. jako odmianą stylizacji jęz. ostatusie kategorii estetycznej posługiwali się między innymi poeci J. Tuwim, A. Słonimski, K.I. Gałczyński (autor parodii Mickiewiczowskiej ballady Lilie lub Kwiatki prohibicyjne. Ballada ostrzegawcza), M. Białoszewski; prozaicy: S. Mrożek (Słoń, Wesele wAtomicach), W. Gombrowicz (Ferdydurke iTrans-Atlantyk), A.M. Swinarski (Parodie), M. Samozwaniec (Na ustach grzechu). Funkcje p. współcz.: ludyczna (wkabarecie), satyryczna, krytyczna (forma polemiki lit.), "konstruktywna" - termin M. Głowińskiego (jako system słowotwórczy, na przykład wpowieściach S.Lema), intertekstualna (wskazująca na sposób imiejsce zakorzenienia dzieła wtradycji lit., na przykład Duchy pisarzy podsłuchane
K. Wyki); jako odmiana jęz. ogólnego
( socjolektu), na przykład stylu propagandy polit., ( nowomowy), przemówień osób publicznych ijęz. dziennikarskiego