Co to jest Arkadyjski Mit

Co oznacza MIT ARKADYJSKI: wznaczeniu mitycznym m. w odniesieniu starożytnej Arkadii; ewolucja toposu, wkulturze, lit. isztukach pięknych sięgając do m. odsłania wspólne miejsca ( loci communes) opowieści narracyjnej omitycznej krainie "wiecznej wiosny", synonimy: Edenu, Elizjum, Parnasu, Atlantydy, "wyspy szczęśliwej"; karierę lit. m. zawdzięcza Pauzaniaszowi, który wswej Wędrówce po Helladzie (160-180) w okolicy opisu Attyki, Koryntu, Elidy, Beocji, zawarł wVIII księdze opis geografii izabytków Arkadii; mityczne dzieje Arkadii znalazły się wprzekazach wielu pisarzy antycznych, między innymi Hezjoda, Herodota, Lukrecjusza, Homera, Pindara, Owidiusza, Teokryta, Wergiliusza. Lit. antyczna stworzyła dwa obrazy Arkadii: Pauzaniasz kojarzył ją zprostym ludem pasterskim charakteryzującym się muzykalnością, kultem dla muzyki istarożytnym pochodzeniem; Teokryt, artysta literaturze bukolicznej (sielankowej, idyllicznej) wykreował najlepszy świat pasterzy, żyjących włagodnym klimacie, wkraju obfitości izieloności; Wergiliusz nadał wBukolikach iGeorgikach ostateczny kształt lit. obrazowi, Arkadia zdobyła znaczenie symboliczne, stała się krainą wymarzonego szczęścia, jedną zwielu utopii, jakie stworzyła ludzka wyobraźnia. Lit. europ. średniowiecza przerwała ciągłość tradycji arkadyjskiej, nawiązały do niej z kolei sztuka ilit. wł. renesansu (pisarz F. Petrarka wBucolicorum Carmen, 1346). Przełomem stała się twórczość J. Sannazara, wktórego Arkadii (1502) prócz motywów greckich pojawiła się wizja rodem zMetamorfoz Owidiusza, wizja aurea aetas ("złotego wieku"). Istniała także tradycja nawiązująca do bibl. wizji raju utraconego poprzez grzech pierwszych rodziców (Raj utracony J.Miltona). Wpol. literaturze renesansowej m.a. odnaleźć można wopisie przyrody wWizerunku własnym żywota człowieka poczciwego M. Reja; sielski obraz życia ziemiańskiego na wsi wpoezji J.Kochanowskiego, między innymi we Fraszkach, Pieśniach czy w pierwszej kolejności wbukolicznej Pieśni świętojańskiej oSobótce; uS.F. Klonowica wŻalach nagrobnych... (1585) świadomie nawiązujących do tradycji teokrytejskiej i wRoksolanii (1584), symbolicznym obrazie Rusi Czerwonej. Wbaroku (XVIIw.) wizja Sannazara znalazła wielu kontynuatorów inaśladowców, stałymi elementami lit. obrazu stały się idealizacja ojczyzny, melancholia, muzykalność mieszkańców Arkadii, motyw zgonu i dysonans pomiędzy wzniosłością ałagodnością uczuć (raczej miłości), również pomiędzy bujnością przyrody aludzkim nieszczęściem, cierpieniem ibólem (zestaw sielanek Roksolanki, tj. Ruskie panny Sz. Zimorowica, 1654). Kontynuował m.a. XVIII w. wlit. isztuce, na przykład J.J. Rousseau, artysta idei "powrotu do natury", wNowej Heloizie, Emilu czy wWyznaniach kreując obrazy idealnych krain, tworząc w okolicy nich utopię przeszłości, wktórej jak wkonwencji sentymentalnej zamieszkują arystokraci przebrani wstroje pasterskie; wtradycji pol. autorem tematów arkadyjskich był K. Brodziński wpoematach ziemiańskich: Pieśń rolników iWiesław, nawiązujących do tradycji gr. bukoliki iidylli, wyrażających naturalną tęsknotę człowieka do "wieku złotego", do wartości moralnych. Idylliczne miejsce znalazło się również wPanu Tadeuszu A. Mickiewicza, "Arkadii państwie lat dziecinnych" kreującym m.a. wsposób nowożytny jako topos pocieszenia