Co to jest Manieryzm

Co oznacza MANIERYZM: 1) Termin stosowany whist. sztuki; utworzony wlatach 20. XX w. dla ustalenia późnorenesansowej sztuki wł., około1520-1600 r., która kontynuowała tradycję grand manner. Styl objawiał się między innymi zafascynowaniem monumentalnością, przywiązywaniem dużej uwagi do szczegółu, dynamizmem formy. Rozwinął się we Florencji, Rzymie, Parmie, Mantui, Wenecji, potem także wcałej Europie; na przykład m. wenecki Tintoretta i Veronesego przejawiał się wzamiłowaniu do ogromnych zatłoczonych kompozycji, ukazywaniu bogactwa dekoracji, przedstawianiu zamożności społ. weneckiego; przedstawianiu wspaniałych przestrzeni architektonicznych (na przykład kolumnady, schody, tarasy ukazane dzięki trików perspektywicznych iiluzji, jak uVeronesego). M. to doskonałość kunsztu, lecz izerwanie zrenesansowymi ideałami harmonii; tendencja do skomplikowania formy; wyrafinowanie (na przykład Branzino); wyszukany wdzięk ielegancja przedstawionych postaci (na przykład Parmigiano); poszukiwanie inwencji tematycznej, czasem dążenie do przesadnej ekspresji (jak wmistycznym obrazowaniu El Greco), lecz równocześnie maestria wykonania, która pozwala dostrzegać ów nadmiar jako walor stylu. M. warchitekturze to w pierwszej kolejności swoboda woperowaniu elementem architektonicznym, stylizacja dekoracji, funkcjonalność, akonstruktywizm, tworzenie zaskakujących przedmiotów scenograficznych zarówno poprzez wybujałość formy, jak powściągliwość iwyrafinowanie. Cechy te są widoczne szczególnie warchitekturze skomponowanej zogrodami, na przykład Palazzo del Te wMantui, ogrody Boboli we Florencji, Galeria Franciszka Iw Fontainebleau. Wrzeźbie właściwością charakterystyczną m. jest figura serpentinato: dynamiczne spiętrzenie ispiralny układ postaci (na przykład B.Cellini, G. da Bologna), co niewątpliwie miało wpływ na postęp rzeźby barokowej. 2) Popularnie wsztuce przyjęło się, iż każda epoka ma moment prekursorski iawangardowy, epokę rozkwitu iokres schyłkowy, zużycia się formy itreści, ajednocześnie swobody idużych możliwości - a więc moment manierystyczny. 3) Wykorzystywanie stale poprzez artystę tej samej maniery, podporządkowanie inaśladownictwo wsztuce