Czy przydatne?

Definicja Motyw władzy i władcy

Co to jest Motyw władzy i władcy:
Poezja:
Biblia
Mitologia
Odyseja, Iliada - Homer
Antygona, Władca Edyp - Sofokles
Pieśń o Rolandzie
Dzieje Tristana i Izoldy
Kronika polska - Gall Anonim
Kronika polska - Wincenty Kadłubek
Legendy arturiańskie
Hamlet, Makbet, Władca Lear - W. Szekspir
O poprawie Rzeczypospolitej - A. F. Modrzewski
Odprawa posłów greckich - J. Kochanowski
Kazania sejmowe - P. Skarga
Do króla - I. Krasicki
Grażyna, Konrad Wallenrod, Reduta Ordona, Dziady cz. III - A. Mickiewicz
Kordian, Balladyna - J. Słowacki
Trylogia, Krzyżacy, Quo vadis - H. Sienkiewicz
Faraon - B. Prus
Rok 1984 - G. Orwell
Który skrzywdziłeś, Do polityka - Cz. Miłosz
Mała apokalipsa - T. Konwicki
Opracowanie motywu władzy i władcy:
Władza, jedna z największych ludzkich namiętności, musiała stać się powszechnym motywem literackim. Poezja pyta o jej pochodzenie, źródła (od władców z woli Boga do współczesnej demokracji), charakter i siłę, wskazuje patologiczne zjawiska towarzyszące sprawowaniu i władzy (i dążeniom do jej zdobycia). Chęć utrzymania władzy za każdą cenę i pokusa jej odebrania niejednokrotnie prowadziły do krwawych walk z politycznymi przeciwnikami, zmagań o przewodzenie narodowi, ekipie ludzi. Bardzo szerokie zagadnienie to i wzajemne stosunki między władzą a społeczeństwem, np. sprawy wyobcowania władzy ze społeczeństwa, arogancji rządzących, zbrodni władzy w systemach i totalitarnych. Jednocześnie pokolenia pisarzy przedstawiały swoje wyobrażenia na te mat idealnego państwa (tak zwane utopie), sposobów rządzenia, tworzono godne naśladowania (albo co najmniej za takie uważane w danej epoce) wzory władcy, lecz także i poddanych
Mitologia
Poprzez dziesięć lat, bez ostatecznego rezultatu, Zeus walczył z Kronosem, który pozbawi) władzy Uranosa. Nareszcie uwolnił z Tartaru kiklopów i sturękich, z ich pomocą pokonał ojca. Wtedy to greccy bogowie podzielili się władzą. Zeus zapanował nad ziemią, niebem i Olimpem, Hades nad królestwem umarłych w podziemiach, Posejdon nad morzami. Zeus byt początkowo jednym z wielu bogów (pochodzenia indoeuropejskie-go), z biegiem czasu, rozwoju mitów i tradycji, znalazł się na szczycie hierarchii bóstw, został uznany za ich władcę. Pierwotnie był bogiem zjawisk atmosferycznych, na przykład deszczu, śniegu, błyskawic, co w rolniczym państwie, jakim była Grecja, już czyniło go postacią nadzwyczaj istotną. Zasadniczy wpływ na kształtowanie się wyobrażeń o Zeusie miał Homer, który nazywał go pierwszym spośród bogów, panem ludzi. Uważano Zeusa za słowo spokoju, wiecznego ładu, sprawiedliwości i mądrości. Ceniono siłę tego boga, jego moc zniszczenia. To on przeniósł do świata ludzi reguły ustanowione poprzez siebie na Olimpie. Był posiadaczem wszystkiego w niebie i na ziemi, ojcem bogów i ludzi, od niego wszystko pochodziło. Potężny i ogromny zasiadał na tronie, miał pod swą opieką wszystkie plemiona greckie. Dysponował wielką władzą. Posejdon, syn Kronosa i Rei wychowany poprzez Telchinów, brat Zeusa, władał rzekami, morzami, wyspami i półwyspami. Byty mu podporządkowane wszystkie bóstwa, twory morskie i słodkowodne, sam mieszkał w morskiej toni. Hades to król podziemnego świata, pan życia i zgonu, syn Kronosa i Rei, mąż Persefony. Brat Zeusa i Posejdona. Rządził duszami zmarłych, uważano go za władcę bezlitosnego, napawającego strachem, siedzącego z berłem w dłoni na tronie w podziemnym królestwie i narzucającego każdej istocie na Ziemi nieubłagane prawa zgonu. Otaczały go podziemne bóstwa, słudzy. Przedstawiany jako brodaty mężczyzna w średnim wieku, trzymający w jednej ręce róg obfitości, z kolei w drugiej narzędzia rolnicze - modlili się do niego rolnicy jako do "Plutona" (rozdawcy bogactw). Władza potężnych greckich bogów nie aby-ta nieograniczona. Mogli podejmować decyzje tylko odpowiednio z Przeznaczeniem, które uosabiały Mojry - trzy siostry (początkowo byty jednym bóstwem), córki Zeusa i Temidy mieszkające w pałacu niedaleko Olimpu. Czuwały one nad losem każdego człowieka, przędły (lecz także przecinały) nić jego żywota. Zdarzały się także konflikty między bogami, a ziemskimi władcami. Np. Dionizos usiłował zaprowadzić swój kult w Tebach, ale Penteus, władca tego miasta, stanowczo się temu sprzeciwił - został rozszarpany poprzez dotkniętą szaleństwem matkę.
Odyseja - Homer
Odys (Odyseusz, w wersji łacińskiej Ulisses) byt herosem niemal równie stawnym, jak Herakles. Władca Itaki (małej, skalistej wysepki), bohater wojny trojańskiej, mąż Penelopy, tata Telemacha. Byt władcą sprawiedliwym, wybitnym wodzem, wojownikiem, żeglarzem, którego odwagę i mądrość bardzo ceniła Atena (będąca uosobieniem właśnie mądrości i patronką wojowników), traktowała jak swego ulubieńca. Odyseusz był niespokojnym duchem, ciekawym świata, chciał poznawać coraz to nowe krainy Wyróżniał się przy tym zarówno wytrwałością, jak i ostrożnością, nieufnością (nawet wobec Ateny), podejrzliwością, umiejętnościami pokonywania przeciwieństw, cierpliwością i przebiegłością - chętnie posługiwał się podstępami. Jak wielka przewarzająca część greckich herosów, nie znał litości w zemście. Powrócił spod Troi na Itakę nie tylko jako tata rodziny, lecz także prawowity król, który znów objął rządy. Odys stał się bohaterem licznych utworów literackich różnych epok, choćby Metamorfoz Owidiusza, Boskiej Komedii Dantego, Powrotu Odysa Stanisława Wyspiańskiego, Biblia. Pismo Święte przedstawia różne metody sprawowania władzy i sporo jej organów, na przykład wiejskie zebrania, również przywódców rodów, królów i cesarzy, reprezentantów imperiów (na przykład Piłat, rzymski prokurator Judei), lokalne porady (Sanhedryn). W Biblii mocno akcentuje się niebezpieczeństwa powiązane ze sprawowaniem władzy, w pierwszej kolejności władzy królewskiej. Władza winna mieć określone granice, rządy reprezentujące Boga winny każdemu zapewnić sprawiedliwość. Władca był w Izraelu nazywany pomazańcem, od czego pochodzi ustalenie Mesjasz. Pierwszym królem byt Saul. Za doskonałego władcę uznano króla Dawida (umiłowanego poprzez Boga i ludzi), lecz nawet i on nie miał absolutnej władzy nad własnymi poddanymi. Kolejnych królów powoływano z rodu Dawida, który wybrał sam Bóg. Pierwszym królem Izraela (i wszystkich innych ludów) byt sam Bóg (jego władza miała wymiar uniwersalny kosmiczny), a przymierze Boga z Izraelem żywo przypomina umowę zawieraną pomiędzy królem i jego poddanymi. Władca byt raptem sługą Boga, a nazywany synem Bożym nigdy nie byt uważany za Boga. Jezus konsekwentnie odrzucał wszelakie próby uczynienia Go królem (jednakże pochodził z królewskiej linii Dawida), a mimo to byt oskarżany o uzurpowanie sobie władzy królewskiej w sensie ziemskim, jednakże przypominał: Królestwo moje nie jest z tego świata. W Apokalipsie św. Jana Chrystusa przedstawia się jako króla, Króla Królów. Święty Paweł uważał, iż wszelka władza na ziemi pochodzi od Boga - ta koncepcja, przejęta poprzez Tomasza z Akwinu, poprzez stulecia ciążyła nad europejskimi wyobrażeniami na temat władzy, obowiązku posłuszeństwa wobec niej. Pierwsi chrześcijanie, mimo wszystko, żywili nadzieję na odrodzenie doczesnego królestwa Dawida na ziemi. Nowy Testament zapowiada nadejście królestwa eschatologicznego (Bożego, niebiańskiego, zatem ostatecznego), gdzie zapanuje wieczne szczęście - Jezus porównał je do uczty weselnej. Jezus jako pan-tokrator (wszechmocny pan świata) to częste w sztuce wyobrażenie Chrystusa-wtadcy wszechświata, siedzącego na tronie umieszczonym na potrójnej tęczy i zwykle mającego w ręce otwartą Biblię.
Pieśń o Rolandzie
Kult władcy stworzony w Bizancjum bardzo mocno wpływał na europejską moralistykę średniowieczną, która odwoływała się także do tradycji starożytnego Rzymu. Najlepszy król to wybraniec Boga, niestrudzony obrońca chrześcijaństwa, ucieleśnienie ideałów walczącego Kościoła. Człowiek odważny, mądry, dobry, sprawiedliwy, hojny, troszczący się zarówno o Kościół, jak i poddanych, swój naród (tata ludu) Najlepszy król średniowieczny winien mieć pewne cechy nadprzyrodzone: urodzić się w cudownych okolicznościach, Bóg może przemawiać do niego przez wizje, sny - przecież reprezentuje on Stwórcę na ziemi. Musi zatem kochać swych wasali, troszczyć się o ich dobro, bronić ich, być sprawiedliwym. Z jego postawy emanuje godność, dostojeństwo, powaga i siła. Właśnie taki byt Karol Ogromny z Pieśni o Rolandzie (tego władcę opiewano i w innych utworach). Cesarz państwa Franków jest bohaterem wręcz symbolicznym: majestatyczny i dostojny starzec (w rzeczywistości miał wtedy 36 lat, a nie dwieście, jak napisano w poemacie), pobożny wybraniec Boga (z tej racji miewał nawet prorocze sny), niestrudzony obrońca chrześcijaństwa, ucieleśnienie ideałów walczącego Kościoła, który dokonał ogromnych czynów, na przykład spustoszył Hiszpanię, wziął zamki, pogwałcił miasta. Był odważny (tęgi zuch), potężny, troszczył się zarówno o Kościół (każdym metodą nawracał pogan), jak i poddanych (wręcz milowa! oddanych mu baronów), swój naród. Cechowała go także rozwaga, mądrość. Wyróżniał go sam wygląd zewnętrzny: Broda jego jest biała, a g/owa całkiem siwa: ciało piękne, postać dumna: kto aby go szukał, temu nie trzeba go wskazywać. Wg Pieśni Karol Ogromny osobiście pokonał w pojedynku emira, a otuchy w boju dodawał mu św. Gabriel.
Legendy arturiańskie
Artur to historyczny, lecz także na poły mityczny, wódz celtycki z drugiej połowy V wieku, postać z legend walijskich. Rezydował z rycerzami Okrągłego Stołu na zamku Camelot. Efektywnie bronił brytyjskiej, chrześcijańsko-rzymskiej cywilizacji przed zalewem Germanów; ponoć rozgromił najeźdźców w dwunastu bitwach. Został pochowany w Glastonbury, skąd jego prochy wyrzuciła Reformacja. W fantastycznych, literackich opowieściach o Arturze (reformatorze prawa, władcy unikającym wojen, rozlewu krwi) łączą się przedmioty pogańskich, późno celtyckich mitów, eposów z chrześcijaństwem, które zaludniło je swoimi postaciami mitologicznymi: pobożnymi mnichami, świętymi, średniowiecznymi rycerzami zasiadającymi przy stole Artura. Błyskawicznie władca Artur stał się dla Europy symbolem cywilizowanych, rycerskich obyczajów, dworskich manier, jego postać powraca w sztuce różnych epok - aż do naszej współczesności.
Dzieje Tristana i Izoldy
Dobry władca Marek był Władcą Kornwalii, mężem Izoldy - Tristan to jego siostrzeniec. Marek, rządzący z zamku Tyntagiel, pozostawał władcą mądrym, dzielnym i roztropnym. Pokochał Tristana, z największą serdecznością gościł go na swym dworze. Nawet zamierzał postarzeć się bezdzietnie, aby przekazać tron Tristanowi. Izoldę chciał otoczyć miłością, odnosił się do niej z ogromną czcią. Władca padł ofiarą losu, został zdradzonym mężem i władcą, człowiekiem, któremu Fatum odebrało prawo do rodzinnego szczęścia, wychowania potomstwa. Do końca chciał wierzyć w niewinność żony, nie ulegał gwałtownym emocjom, próbował uratować małżeński związek. Kochał Izoldę. Marek to wzór dobrego, wyjątkowo szlachetnego, szczodrego i wielkodusznego władcy, właściwie sprawującego rządy, chętnie słuchającego rozumnych rad, zawsze umiejącego wybaczać winy Wyróżniał go, nawet w obliczu najtrudniejszych problemów, spokój.
Kronika polska - Gall Anonim
Opowieść o dziejach Polski Gali skoncentrował w pierwszej kolejności wokół postaci księcia Bolesława Krzywoustego, który, podobnie jak Bolesław Chrobry (król pobożny, wspaniałomyślny sprawiedliwy, hojny i szlachetny), został przedstawiony jako ideał średniowiecznego władcy. Już samo poczęcie i narodziny księcia, czego wymagały ówczesne wyobrażenia o doskonałym panującym, miały charakter cudowny: Bolesław, książę wstawiony l Z daru Boga narodzony / Modły świętego Idziego l Powodem narodzin jego. Bolesław, król, wódz i rycerz, wyróżniał się niezwykłymi przymiotami ciała i umysłu, był zarówno mocny, jak i mądry, odważny (odwagę demonstrował już w dzieciństwie, potem zawsze pierwszy ruszał do boju, niczym prosty wojownik znosił trudy wojennych kampanii), pobożny, opiekował się Kościołem, zawsze rządził sprawiedliwie. W dziele dokonuje się apologia Krzywoustego jako wzorowego władcy, co wspiera ideę wskrzeszenia monarchii pod jego berłem, odnowienia potęgi Piastów. Krzywousty, wojowniczy Bolesław, wzór dzielności to zwycięzca w wojnach z Pomorzanami, Czechami, Prusami, Niemcami. zgon dobrego, idealnego władcy jest dla państwie zawsze nieszczęściem -tak było w razie odejścia ze świata Bolesława Chrobrego, którego następcą byt Mieszko II, ukazany poprzez Anonima jako król nieudolny, szczególnie niekorzystnie prezentujący się na tle wielkiego poprzednika.
Kronika polska - Wincenty Kadłubek
Bolesław II Śmiały został w kronice uznany za bezbożnego mordercę (fundamentem tej oceny był konflikt z krakowskim biskupem Stanisławom, który spór z władcą przepłacił życiem), z kolei kronikarz gloryfikuje postać księcia Kazimierza zwanego "Sprawiedliwym". Miał to być, wg autora kroniki, król wyjątkowo rozsądny, cierpliwy, zrównoważony, waleczny i szczodrobliwy i posiadający jeszcze inne niebagatelne cnoty - np. pobożność, tak istotną dla Kadłubka, który głosił prymat ideologii kościelnej nad władzą świecką.
O poprawie Rzeczypospolitej - Andrzej Frycz Modrzewski
Dzieło traktuje raczej o funkcjonowaniu państwa, widzianego w sposób nowoczesny, kontrolującego praktycznie wszystkie dziedziny życia. Takie kraj winno zapewnić obywatelom opiekę, dbać o przestrzeganie prawa, chronić przed krzywdą i wyzyskiem. Wymagało to wzmocnienia władzy królewskiej - króla obieralnego, powoływanego na tron z woli obywateli, co przeczyło średniowiecznej teorii o boskim pochodzeniu władzy. Modrzewski uważał, iż taki mechanizm jest znacząco lepszy od ustroju, gdzie władcy samodzielnie nakładają podatki i rozpoczynają wojny, ustroju zazwyczaj kierującego, zdaniem Frycza, do tyranii.
Odprawa postów greckich - Jan Kochanowski
Tragedia została poświęcona moralno-politycznym problemom państwa, jego istnienia i funkcjonowania. Dzieje Troi przeniosły wydarzenia ukazane w Odprawie w wymiar uniwersalny, ponadczasowy. Tragedia stała się dramatem o nieszczęściu zawinionym poprzez ludzi, zatem takim, którego można było uniknąć. To jest także utwór o władzy, odpowiedzialności władców za losy narodu, którym rządzą - powinni sprawować daną im władzę w imię dobra poddanych, gdyż kiedyś przed Bogiem odpowiedzą za swe gesty: Wy, którzy pospolitą rzeczą władacie, l A ludzką sprawiedliwość w ręku trzymacie, l Wy, mówię, którym ludzi paść poruczono l l zwierzchność nad stadem bożym zawierzono: l Miejcie to przed oczyma zawżdy swojemi, / Żeście miejsce zasiedli boże na ziemi / Z którego macie nie tak swe swoje rzeczy, l Jako wszystek ludzki mieć rodzaj na pieczy. Utwór mówi o racjach, argumentach na rzecz praworządnego państwa. Nosicielami owych racji są poszczególne postaci, których postawy wyrażają ogólniejsze typy zachowań socjalnych. Od rozwiązania konfliktu między owymi racjami zależy przyszłość państwa. Stary monarcha Priam jest nieudolny, słaby, krótkowzroczny, uzależniony od parlamentu (boi się podejmować samodzielne decyzje), łatwo ulega demagogom, nie umie unieść odpowiedzialności za losy państwa, nad jego interesami stawia dobro syna, nie umie zdobyć się na stanowcze kroki. Aleksander kieruje się prywatą, z kolei Antenor wnosi do dramatu polityczną mądrość i szlachetność. Gwałcenie w państwie ludzkich praw, anarchia, samowola, przekupstwo, zdrada, występek - to, jak poucza autor, droga wiodąca ku zgubie ojczyzny. Już nie raz w historii występki władzy i nierozsądne rządy doprowadziły do upadku królestw.
Kazania sejmowe - Piotr Skarga
Skarga, nadworny kaznodzieja Zygmunta III, wpływowy jezuita, opowiadał się zdecydowanie po stronie króla, być może stanowił nawet najmocniejszą osobowość w całym obozie królewskim. Nie tylko uznawał boskie prawa królów, lecz i byt zdeklarowanym zwolennikiem absolutnej władzy królewskiej - sejm miał pełnić, wg niego, tylko funkcje doradcze, konsultacyjne. Kaznodzieja osłabienie władzy królewskiej uznał za jedną z sześciu polskich chorób. Zdaniem Skargi najlepsze kraj powinno być państwem katolickim, gdzie polityka i religia są nierozdzielnymi sferami życia. Dał także klasyczny wykład koncepcji dwóch mieczy, tj. rozdziału władzy pomiędzy kościołem i krajem.
Makbet - William Szekspir
Przeważnie Makbeta ustala się mianem tragedii władzy. Ta ostatnia jest w utworze silniejsza od wszystkich ludzkich namiętności, chęć jej zdobycia prowadzi do przekreślenia norm moralnych, psychologicznych barier, Odmienia Makbeta w sposób radykalny, każe mu odrzucić wczorajsze zasady oparte na poczuciu dobra,sprawiedliwości, czyni go zdolnym do najpodlejszych czynów. Żądzy władzy u Szekspira towarzyszy wielka ambicja, męska próżność, a zarazem początkowo uległość wobec kobiety. Nie mniej jednak, Lady Makbet nie próbuje zamieniać nastawienia męża, ale systematycznie utwierdza go w myśl o słuszności wybranej drogi, prowadzi od planów do czynów, wzmacnia argumenty. Przepowiednia czarownic mówiąca o tym, iż jej maż zostanie królem doskonale trafiała w ambicje, aspiracje Lady Makbet - stąd tak chętnie i błyskawicznie w nią uwierzyła. Wiedziała przy tym, iż jej udział w zbrodni jest gwarancją powodzenia intrygi. Rozumiała, że losowi należy pomóc. Działała odpowiednio z planem, bez roztrząsania moralnych zastrzeżenia, strachu, z wyrachowaniem, stale czuwała nad biegiem zdarzeń. Była żądna władzy, a odsunięcie poprzez męża regulaminowo pojmowała jako utratę wpływów, znaczenia, właśnie władzy. Makbet stał się tyranem-mordercą, nie mógł liczyć ani na poparcie szkockich panów, ani także ludu. Wielu z kolei wystąpi zbrojnie, aby uwolnić Szkocję od takiego władcy. Bardzo zmęczonego życiem, niekończącą się walką i zbrodniami, pragnącego rycerskiej zgonu. W gruncie rzeczy do końca przypominającego sobie moralność, nie będącego nieludzkim potworem. Makbet nie byt niedobry z natury, uległ pokusie władzy, co doprowadziło go do moralnego upadku. Gdy zrozumiał, iż przegrał bezlitośnie prowadzoną walkę, jakby rozpoczął sobie przypominać o przekreślonych ideałach. Porównuje się niekiedy Makbeta z Antygoną, rozpatruje na różnych płaszczyznach wybory dokonane poprzez te postaci. Makbet kierował się żądzą władzy Antygona pobudkami moralnymi, Makbet wiedział, iż czyni zło, Antygona była pewna słuszności swych racji, nie zmieniała się jej postawa - w odróżnieniu do Makbeta. Makbet poniósł zasłużoną karę, Antygona umarła niewinna (z tym można dyskutować). Źródła historyczne mówią, iż Makbet, wódz szkocki, objął władzę, zabijając króla Dunkana l. Zapewnił krajowi dobrobyt, rządził sprawiedliwie. W 1056 roku został pokonany i zabity poprzez Malkolma III, syna Dunkana.
Do króla - Ignacy Krasicki
Utrzymany w formie monologu, przewrotny tekst został napisany z pozycji sarmackiej szlachty (typowego, przeciętnego szlachcica niechętnego królowi) zdecydowanie krytykującej władcę. Mnożąc owe zarzuty, autor konsekwentnie je ośmieszał, kompromitował, nie wprost chwalił króla, Listę zarzutów otwiera pretensja o to, iż władca pochodzi ze szlacheckiego, a nie z królewskiego rodu. Przeciwko władcy przemawia i to, iż jest Polakiem - za czasów saskich, kiedy cudzy rządził, było lepiej. Władca jest zbyt młody, nie posiada wystarczającego doświadczenia, aby rządzić państwem. Argumentami przemawiającymi za Stanisławom Augustem nie są nawet: dobroć, mądrość, rozsądek, wykształcenie, wspieranie twórców i kultury. Wszystkie te zarzuty okazują się jedynie pozorne, pisarz ironicznie obnaża ich bezsens. Przy okazji ośmiesza sarmacką szlachtę, jej konserwatyzm, megalomanię, ograniczenie umysłowe. Dokonuje tego, budując retoryczne pytania, przytaczając różne, nie zawsze mądre, lecz powszechnie stosowane, sentencje, ukazując ich tylko pozorną uniwersalność. Utwór kończą wskazówki jak władca powinien postępować - oczywiście to są porady znów przewrotne. Naturalnie, Stanisław August Poniatowski nie byt królem idealnym, dużo jego krytyków miało co najmniej część racji, a obalone poprzez Krasickiego argumenty w rzeczywistości nie byty aż tak absurdalne. Jednak nie prawomocna, zasadna krytyka króla stanowiła element tego wiersza. Jest on przecież panegirykiem na cześć mecenasa artystów -w tym i samego autora,
Krzyżacy - Henryk Sienkiewicz
Jagiełło, będąc ogromnym księciem litewskim, przyjął chrzest, poślubił Jadwigę i został królem Polski. Sienkiewicz ukazał go jako człowieka bardzo religijnego, władcę wielkodusznego, lecz także srogiego i porywczego, wybitnego wodza na polu bitwy, rycerza odważnego, który jednak wojnę traktował jak ostateczność, nigdy do niej nie dążył. Władca byt wzorem rycerskości, błyskawicznie, jako wczorajszy poganin, przyswoił sobie zachodnie wzorce zachowań, stroju, postępowania na polu bitwy. Konrad von Jungingen byt ogromnym mistrzem Zakonu Niemieckiego w latach 1393-1407. Miał znaczące zasługi dla rozwoju, zagospodarowania ziem państwa krzyżackiego w Prusach. Rozumiał, iż świetność Zakonu już się kończy, widział jego wewnętrzny rozkład, nie chciał wojny z Polską i Litwą. Sienkiewicz ocenił go niejednoznacznie, nadał mu wymiar niemal tragiczny, skontrastować z bratem UIrykiem, który, pełen pychy i zadufania, przekonania o militarnej i gospodarczej potędze Zakonu parł do wojny, zginął pod Grunwaldem. W tej postaci autor skumulował sporo negatywnych cech władcy: obłudę, cynizm, zakłamanie, pogardę dla słabszych, chciwość, okrucieństwo, całkowite lekceważenie nauk pomieszczonych w Ewangeliach, jakie powinny obowiązywać każdego rycerza, szczególnie zaś zakonnego
Znaczenie Motyw Męża:
Informacje Biblia Mitologia - mit o rodzie Labdakidów Odyseja - Homer Władca Edyp - Sofokles Legenda o św. Aleksym Pamiętniki - Jan Chryzostom Pasek Makbet - Wiliam Szekspir Żona modna - Ignacy Krasicki motyw władzy i władcy co znaczy.
Znaczenie Motyw Niespełnienia Marzeń:
Informacje niespełnienia ludzkich marzeń. Określ jego powody i skutki analizując niektóre utwory pozytywizmu. Poezja: Lalka - Bolesław Prus Wokulski - romantyk i pozytywista, marzył o bogactwie i zdobyciu motyw władzy i władcy krzyżówka.
Znaczenie Motyw Szaleństwa:
Informacje Poezja: Mitologia (Herakles) Iliada, Odyseja - Homer Władca Edyp - Sofokles Dzieje Tristana i Izoldy Hamlet, Makbet - W. Szekspir Skąpiec - Molier Władca Olch, Cierpienia młodego Wertera, Faust - J.W motyw władzy i władcy co to jest.
Znaczenie Motyw Cierpienia:
Informacje Poezja: Biblia  (Księga Hioba) Mitologia - Prometeusz, Syzyf, Demeter, Orfeusz, Narcyz, Edyp, , Kasandra, Priam Homer - Iliada Antygona - Sofokles Legenda o świętym Aleksym Pieśń o Rolandzie Legenda motyw władzy i władcy słownik.
Znaczenie Motyw Arki Przymierza:
Informacje przymierza: Zaliczany jest do motywów biblijnych, podobnie motyw apokalipsy. Poezja: Biblia -  Księga Rodzaju 7  6-24 Kazania sejmowe - P. Skarga (w I kazaniu  autor podkreśla u Mojżesza mądrość z motyw władzy i władcy czym jest.

Czym jest Motyw władzy i władcy znaczenie w Motywy w literaturze .

  • Dodano:
  • Autor: