Definicja Samobójstwa Motyw

Co to jest Motyw samobójstwa:
Poezja:
Biblia
Mitologia
Antygona, władca Edyp - Sofokles
Romeo i Julia - W. Szekspir
Cierpienia młodego Wertera, Faust - J.W. Goethe
Konrad Wallenrod - Dziady cz. IV - Adam Mickiewicz
Kordian - J. Słowacki
Nie-boska komedia - Z. Krasiński
Lalka - B. Prus
Quo vadis - H. Sienkiewicz
Powracająca fala, Ludzie bezdomni - S. Żeromski
Moralność pani Dulskiej - G. Zapolska
Granica - Z. Nałkowska
Zdążyć przed Panem Bogiem - H. Krall
Inny świat - G. Herling-Grudziński
Mała apokalipsa - T. Konwicki
Video:
Pętla - reż. W.J. Has
Opracowanie motywu samobójstwa:
Z pewnością najsłynniejszym literackim samobójcą stal się powołany do życia poprzez Goethego Werter. Wielu młodych, egzaltowanych ludzi nie tylko naśladowano jego styl bycia, pozę, lecz również odebrało sobie życie, poniekąd inspirując się tym dziełem. Goethe zapowiadał rychłe nadejście romantyzmu i właśnie ta epoka uczyniła z samobójstwa jeden z ważkich przedmiotów konstrukcji bohaterów (zauważcie jak sporo postaci z twórczości na przykład Słowackiego w ten sposób zeszło ze świata). Literackie samobójstwa bywają następstwem nieszczęśliwej miłości, bardzo mocno odczuwanego bólu istnienia, od którego może uwolnić tylko zgon (niczym w momencie modernizmu), niezgody na świat i poczucia bezsilności, przeświadczenia o życiowej klęsce, odrzuceniu poprzez społeczność, dręczącego poczucia winy. Nieco cynicznie możemy także zauważyć, iż czasami samobójcza zgon głównego bohatera okazuje się wygodnym i efektownym metodą rozwiązania akcji dzieła.
Konrad Wallenrod - Adam Mickiewicz
Konrad poświęcił swój honor (i nawet zbawienie, życie wieczne) dla dobra ojczyzny. Zawsze zdradę uważał za coś hańbiącego, bardzo surowo oceniał swą metodę podstępnej walki. Po ostatecznym pokonaniu Krzyżaków, dręczony wyrzutami sumienia, popełnił samobójstwo (wypił truciznę), a wspólnie z nim odebrała sobie życie Aldona, jego żona.
Lalka - Bolesław Prus
Łęcki, Izabela, Starski i Wokulski jechali w kwestiach rodzinnych Łęckich do Krakowa. W pociągu Starski zaleca się do Izabeli. Mylnie sądząc, iż Wokulski nie zna tego języka, rozmawiają po angielsku, flirtują. Pan Stanisław ma już wszystkiego dość. Wysiada na stacji w Skierniewicach, przedtem pozorując otrzymanie pilnego telegramu. Czuje się zdruzgotany psychicznie zniszczony Kładzie się na torach, po których nadjeżdża pociąg. W ostatniej chwili ratuje go dróżnik Wysocki (brat woźnicy), któremu kupiec załatwił pracę na kolei. Wokulski płacze. Nazajutrz, hojnie obdarowawszy kolejarza, prosi go o zapewnienie dyskrecji, mówi, iż wczoraj byt pijany Po powrocie do Warszawy Wokulski popadł w apatię, całymi dniami nie wychodził z domu. Wystał depeszę do Suzina do Moskwy, ściągnął od niego pot miliona rubli, wszystkie swe ruchomości sprzedał Szlangbaumowi. W parę dni potem rozeszła się wieść, iż gdzieś wyjechał. Nawet Ochocki nic nie wiedział o miejscu pobytu Wokulskiego, krążyły plotki, iż widziano go w lesie koto Zastawka. Niespodziewanie jeden z notariuszy wezwał do siebie Rzeckiego i przedstawił mu oficjalny testament Wokulskiego. Kupiec zapisał ogromną sumę Ochockiemu, nieco mniej Rzeckiemu, Helenie Stawskiej, resztę podzielił między swą dawną służbę i biedaków. Stary subiekt bardzo niepokoił się losem dawnego pryncypata, nie mógł uzyskać o nim jakichkolwiek informacje. Z listu Węgielka mogło wynikać, iż Wokulski zabił się w zasławskich ruinach, wysadził w powietrze resztki murów zamku, podjął drugą, tym wspólnie udaną, próbę samobójstwa. Ochocki byt innego zdania, sądził, iż Stanisław wyjechał do Paryża do Geista.
Ludzie bezdomni - Stefan Żeromski
inż. Korzecki był człowiekiem samotnym, mającym tylko najpotrzebniejsze rzeczy, bardzo wrażliwym na ludzką krzywdę, z największym trudem znosił panującą w Zagłębiu nędzę, nieludzkie warunki pracy robotników, ich wyzysk. Nareszcie popełnił samobójstwo (zawsze chciał umrzeć wtedy, gdy tego zapragnie). Pomagał najbiedniejszym. Zapewne uczestniczył także w jakiejś nielegalnej działalności rewolucyjnej, czego dowodem jest doręczona nocą paczką (pewnie zawierała konspiracyjne druki). Marzył o pokonaniu strachu, wyzwoleniu się od cielesnych, biologicznych uwarunkowań, pełnym ukształtowaniu swej woli, bardzo mocno przeżywał egzystencjalne lęki. Korzecki to jeden z w najwyższym stopniu zagadkowych bohaterów twórczości Żeromskiego. Postać inżyniera to literacki portret Edwarda Abramowskiego, działacza politycznego, uczonego, jednego z założycieli Polskiej Partii Socjalistycznej.
Powracająca fala - Stefan Żeromski
Fabrykant Adier bezlitośnie wykorzystywał robotników, co stało się powodem jego konfliktu z synem, lecz ten ostatni wystąpił w obronie honoru ojca i zginął w pojedynku. Wtedy, w akcie rozpaczy stary Adier podpalił fabrykę, zginął w płomieniach : zebrawszy pośrodku kilkudziesięciu lat miliony, dobrowolnie przywalił się ich gruzami.
Granica - Zofia Nałkowska
Zenon Ziembiewicz staje się człowiekiem źle rozumianego kompromisu w działalności publicznej, zostaje wygodnym narzędziem ludzi pokroju Tczewskich, z radykalizującego studenta systematycznie przeistacza się w sanacyjnego dygnitarza. Stawia karierę powyżej dochowaniem wierności młodzieńczym ideałom, jest już dlatego wygodny dla wielu ustosunkowanych ludzi, którzy robią go prezydentem miasta. Zenon wznosi się na szczyt kariery i małżeńskiego, rodzinnego szczęścia, bardzo odpowiada mu pozycja lokalnego dygnitarza, próbuje robić coś pożytecznego dla miasta. Bez reszty wmontowany w systemy władzy nie tylko definitywnie (i bez większych skrupułów) zaprzecza temu, o czym niegdyś marzył, lecz także staje się człowiekiem cynicznym. Hasłami o nadrzędnym interesie państwa bez trudu rozgrzesza się - również wtedy, gdy padają zabici robotnicy. Nie chce pojąć stów żony, iż istnieje granica, za którą nie wolno przejść, za którą przestaje się być sobą.Porażka Ziembiewicza w działalności politycznej splata się z osobistą klęską. Wybiera samobójstwo: może nie chce żyć jako niewidomy, może odczuwa do siebie obrzydzenie, chce uciec od siebie albo - co bardziej prozaiczne - od odpowiedzialności