Definicja Rewolucji Motyw

Co to jest Motyw rewolucji:
Poezja:
Oda do młodości – Adam Mickiewicz
Uspokojenie – Juliusz Słowacki
Nie-Boska komedia – Zygmunt Krasiński
Lalka – Bolesław Prus,
Przedwiośnie, Nokturn – Stefan Żeromski
Biała gwardia – Michał Bułhakow
Szewcy – Stanisław Ignacy Witkiewicz
Lekarz Żywago – Borys Pasternak
Folwark zwierzęcy – Georg Orwell
Tango – Sławomir Mrożek
Folwark zwierzęcy - George Orwell
Pokłon Rewolucji Październikowej – Władysław Broniewski
Cesarz – Ryszard Kapuściński
Video:
Przedwiośnie - reż. Filip Bajon
Opracowanie motywu rewolucji:
Rewolucja to definicja bardzo wieloznaczne. W pierwszej kolejności znaczy zburzenie ustalonego porządku i wejście na drogę prowadzącą - co najmniej w intencjach, wyobrażeniach rewolucjonistów - ku lepszej przyszłości. Z rewolucją zazwyczaj wiąże się definicja postępu, lecz także, jak napisał Carlos Fuentes: Rewolucja, dążąc do lepszego społeczeństwa, myśli nie tylko o przyszłości, śni także, choćby nieświadomie, o przeszłości, o złotym wieku, , czasie pierwotnym. W ten sposób rewolucja byłaby zarazem odrodzeniem nieskażonego czasu. Rewolucja może przynieść wyłącznie zniszczenie, zagładę wczorajszego świata i utworzyć w jego miejsce równie koszmarną rzeczywistość (jak w Rosji), lecz warto pamiętać, iż to właśnie Ogromna Rewolucja Francuska zbudowała podstawy dzisiejszej Europy. Zazwyczaj bezkrwawy przebieg mają rewolucje obyczajowe, cywilizacyjne, już nie zawsze gospodarcze, a praktycznie nigdy polityczne, socjalne.
Nie-Boska komedia - Zygmunt Krasiński
Rewolucja w dramacie została ukazana w pierwszej kolejności jako konflikt dwóch racji: rewolucjonistów i arystokratów. Rewolucja może zmieść z powierzchni ziemi dotychczasowy świat, lecz w jego miejsce nie będzie umiała zbudować niczego lepszego. Warstwy niższe buntują się nie tylko przeciwko uprzywilejowanym, szlachetnie urodzonym, lecz również bankierom, fabrykantom, kupcom, elitom nie urodzenia, ale pieniądza, mechanizmu już kapitalistycznego. Za broń chwytają chłopi, mieszczanie, robotnicy, czeladnicy, służba i Żydzi. Bunt kieruje się przeciwko wszystkiemu, co można skojarzyć z tradycyjnie uznawanymi wartościami. Jest niezmiennie silnie obsadzony w realności, jak w pogróżkach chóru Chłopów: Panom tyranom zgon -nam biednym, nam głodnym, nam strudzonym jeść, spać i pić. Hasła rewolucji mówią o wolności, równości, wystawieniu rachunków za lata upokorzeń, wyzysku. Jednak w gruncie rzeczy chodzi o coś innego. Ludem, który chwycił za broń kieruje z reguły ślepa żądza zemsty i użycia wykorzystującego chaos. Szeregowi rewolucjoniści tańczą w upiornym kręgu bezrozumnego niszczenia, lecz za ich plecami stoją ludzie, którzy w rewolucji widzą szansę realizacji swych, na razie skrywanych, celów. O ogromnej karierze marzy generał Bianchetti, a ekipa Przechrztów ma cele już zupełnie niecne. Obraz rewolucji stworzony poprzez Krasińskiego poniekąd wyrasta z rzeczywistego przebiegu Ogromnej Rewolucji Francuskiej. Jednak to, co w tamtej rewolucji było wspaniale, porywające, niosło szczytne ideały i otwierało nowe perspektywy zostało poprzez poetę sprowadzone do najprymitywniejszych instynktów tworzących ze świata piekło. Rewolucja w tym dramacie to w pierwszej kolejności gigantyczna orgia, uczta biednych na gruzach świata bogatych. Swego rodzaju ideałem rewolucjonisty jest w dramacie nie Pankracy, ale Leonard. Ślepo wierzy w raz zaakceptowaną ideę, jest jej fanatycznie wierny i nic nie może zachwiać tą wiarą. Mimo tak surowej oceny rewolucji Krasiński umiał także dostrzec, iż nie wybuchła ona bez powodu, jej źródłem nie było przyrodzone człowiekowi zło, pasja niszczenia. U podstaw straszliwej eksplozji niezadowolenia leżał kształt dawnego mechanizmu, degeneracja arystokracji, szlachty - ta klasa musi zginąć, nie obronią jej nawet Okopy Świętej Trójcy, gdyż i wewnątrz nich króluje zdrada, podłość, strach. Racje w tym dramatycznym sporze leżą po obu.
Przedwiośnie - Stefan Żeromski
Rewolucja jest jednym z głównych motywów Przedwiośnia, rewolucja ujmowana jako totalny bunt przeciwko wszystkim elementom dotychczasowego świata: porządkowi społecznemu, państwowemu, religii, własności, systemom moralnym, filozofii, szkole, nawet sztuce. Tragedia rewolucji bazuje na oczywistej rozbieżności między wspaniałymi hasłami, celami a realnymi działaniami rewolucjonistów. Rewolucja ma przynieść wolność, sprawiedliwość socjalną, zbudować bezklasowe społeczeństwo, zlikwidować wyzysk. W czasie gdy staje się aktem raczej zniszczenia, rabunku, ślepej zemsty, niezłą okazją do załatwienia porachunków między wieloma ekipami (w tym i narodowościowymi, jak w Baku), przekształca w apokaliptyczną katastrofę, piekło, wszechogarniający chaos, rzezie ludzi winnych i niewinnych, samowolę, bezprawie, koszmar bratobójczych walk. Żeromski wyraziście widział ogrom krzywd socjalnych, jaki doprowadził do wybuchu rewolucji, nie uważał jej za jedynie jakiś spisek umotywowany partykularnymi interesami przywódców, wąskich grup. Rozumiał,iż socjalne niezadowolenie sprzyja szerzeniu się ideologii komunistycznej. Oczywiście, nie byt stronnikiem takiego rozwiązania konfliktów socjalnych, jego lewicowe sympatie miały odcień socjalistyczny, nigdy nawet nie zbliżały się do komunizmu. Środowisko warszawskich komunistów zostało ukazane w sposób groteskowy, z wyraźną antypatią ze strony autora. To fanatycy i doktrynerzy, widzący każdy problem jedynie w kategoriach walki klas, komunizm jest dla nich receptą na rozwiązanie każdego światowego problemu. Zafascynowani ideą światowej rewolucji kompletnie lekceważą uczucia narodowe, patriotyczne (w przekonaniu wielokrotnie skompromitowanego hasła, iż "proletariusz nie ma ojczyzny"). Antoni Lulek zabrał Barykę na zgromadzenie komunistów. Mówiono tam o nędzy proletariatu i Żydów, prześladowaniach mniejszości narodowych, terrorze, policyjnych represjach wobec politycznych przeciwników torturowaniu więźniów politycznych. Baryka nie przyjmuje bezkrytycznie recenzji komunistów, próbuje polemizować, żąda wyjaśnień w jaki sposób niewykształcona, zniszczona nędzą i chorobami klasa robotnicza może pełnić przewodnią rolę w odrodzeniu społeczeństwa. Niemniej, w końcowej scenie powieści, jest wraz z robotnikami: Właśnie wtedy kierownictwo partii zażądało od ogółu robotników poparcia. Manifestacja wyszła nagle z placu i ruszyła pod Belweder. W pierwszym szeregu znacznego tłumu szli ująwszy się pod ręce ideowi przedstawiciele, pomiędzy innymi Lulek i Baryka. Baryka w samym środku, ubrany w lejbik żołnierski i czapkę żołnierską. - Śpiewali. (...) Baryka wyszedł z szeregów robotników i parł oddzielnie, wprost na ten szary tłum żołnierzy - na czele zbiedzone-go tłumu.
 
Tango - Sławomir Mrozek
Rewolucje w Tangu mają charakter historiozoficzny. Podobnie jak w rzeczywistości nakładają się wzajemnie na siebie, jednak Mrozek przejaskrawia wybrane ich przedmioty. W utworze mamy do czynienia z trzema kluczowymi typami rewolucji. Rewolucja socjalna. Sprawa walki o władzę została przedstawiona w absurdalny, ale' równocześnie przerażający sposób. Młodzi nie buntują się przeciwko skostniałym formom starych, bo nie ma już jakichkolwiek form. Ta rewolucja dokonała się za czasów młodości Stomila i Eleonory, Akcja dramatu zaczyna się w chwili, gdy panuje jeszcze porewolucyjny chaos. Problemem to jest, iż trwa on zbyt długo, bez pośpiechu brak wszelkich zasad staje się normą. Młodzi, reprezentowani poprzez Artura, buntują się więc przeciwko brakowi konwencji, sprawdzonych modeli postępowania, próbują przywrócić dawne wartości. Jednak zamiast nich zwycięża brutalny totalitaryzm, "trzecia siła", a więc Edek. Rewolucja artystyczna. Jeżeli sztukę przyrównamy do rewolucji, to Tango jawi się nam jako parodia losów awangardy, reprezentowanej poprzez rodziców Artura. Oni zniszczyli skostniałe formy, jednak po upływie niezbyt długiego czasu brak form stał się normą. W tym momencie dochodzi do kontrrewolucji, mającej na celu powrót do poprzednich schematów, l na tym planie ostatecznie zwycięża jednak tępy Edek, a więc niedroga kultura masowa. Rewolucja obyczajowa, W tym wypadku mowa o degradacji wartości duchowych i nastaniu ery prymitywnej władzy materialnej. Wszystkie przemiany - rewolucja Stomila i Eleonory, kontrrewolucja Artura, zwycięstwo Edka - doprowadzają w skutku do sytuacji, gdzie kryzys wartości jeszcze się pogłębia, bo zamiast nowej idei, zwycięża bezmyślność i brutalna, raptem fizyczna siła.
Folwark zwierzęcy - George Orwell
Zwierzęta nie mogące znieść wyzysku poprzez człowieka postanowiły obalić jego władzę i same przejęły kontrolę nad folwarkiem (dawniej - folwark dworski). Początkowo wszystkim żyło się dobrze, ale z czasem władza zaczęła uderzać Napoleonowi do głowy i zabijał wszystkich, którzy mogliby mu zaszkodzić w sprawowaniu rządów. Chciał być jedynym władcą na folwarku, dlatego wygonił Chyżego. Zwierzęta symbolizowały prawdziwe postacie. Snowball (Chyży) przypomina Trockiego, Napoleon - Stalina, Major - Lenina. Wypędzenie Chyżego to przypuszczalnie banicja Trockiego, zabitego potem poprzez agentów sowieckich