Czy przydatne?

Definicja Miasta Motyw

Co to jest Motyw miasta:
Poezja:
Biblia
Mitologia
Iliada - Homer
Dziady cz. III - A. Mickiewicz
Kordian - J. Słowacki
Tata Goriot - H. Balzak
Lalka, Emancypantki, Faraon - B. Prus
Zbrodnia i kara - F. Dostojewski
Quo vadis - H. Sienkiewicz
Ludzie bezdomni, Przedwiośnie - S. Żeromski
Komediantka - W.S. Reymont
Moje miasto - W. Broniewski
Sklepy cynamonowe - B. Schulz
W poszukiwaniu straconego czasu - M. Proust
Mistrz i Małgorzata - M. Bułhakow
Alarm - A. Słonimski
Pierwsza przechadzka - L. Staff
Pamiętnik z stworzenia warszawskiego - M. Białoszewski
Raport z oblężenia miasta - Z. Herbert
Dżuma - A. Camus
Buszujący w zbożu - J.D. Salinger
Mała apokalipsa - T. Konwicki
Rok 1984 - G. Orwell
Msza za miasto Arras - A. Szczypiorski
Video:
Ziemia obiecana - reż - A. Wajda
Gry uliczne - reż. K. Krauze
Opracowanie motywu miasta:
Miasto w poezji może symbolizować względnie bezpieczne miejsce oddzielone od wrogów murami, centrum postępu cywilizacyjnego, kultury, handlu, ośrodek życia politycznego i społecznego. Lecz równie regularnie bywa znakiem moralnego upadku, zła, władzy pieniądza. Wspólnie z postępem tendencji antyurbanistycznych (urbanizm to fascynacja miastem), uznano, iż życie w miejskim tłumie, pośpiechu jest sprzeczne z naturalnymi potrzebami człowieka. Miasto, w poezji polskiej aż do XIX wieku będące rzadkim tematem literackim, ciągle ma swych zwolenników i nieprzejednanych wrogów, którzy chętnie kontrastowo zestawiają je z rzekomą sielanką, autentyzmem wsi. Miasta prowincjonalne, szczególnie kresowe, z ich niespiesznym tempem życia, przywiązaniem do tradycji zawsze stanowią interesujące dla autorów miejsca, w ich realiach dokonuje się nieraz bardzo ciekawych analiz funkcjonowania zamkniętych, małych społeczności, które niekiedy odeszły już w przeszłość.
Mitologia
W greckich mitach przywołuje się sporo miast, to są w pierwszej kolejności największe ośrodki starożytnego świata, regularnie miasta-państwa (polis), na przykład mitologiczny przekaz przypisuje herosowi Tezeuszowi połączenie dwunastu gmin w jedno miasto-kraj Ateny. Różne miasta byty szczególnie miłe niektórym bogom, stanowiły centra ich kultu. Atena opiekowała się wszystkimi miastami, lecz szczególną czcią otaczano ją w Atenach, których była opiekunką, gdzie miała wspaniałe świątynie, posągi. Również sami bogowie (i inne postaci mityczne, na przykład herosi), wg mitologii, zakładali liczne miasta, na przykład założycielem Sparty miał być Lakedajmon, syn Zeusa. Rzym, wg mitologii, założyli herosi Romulus i Remus, których matką była Rea Silvia, a ojcem bóg Mars. Amulius skazał Reę na zgon za złamanie ślubów czystości, bliźniaków zaś kazał puścić w koszyku na wody Tybru. Chłopcy nie utonęli, fale wyrzuciły koszyk u stóp jednego ze wzgórz przyszłego Rzymu. Dzieci wykarmiła wilczyca, już dorośli bracia postanowili założyć miasto na brzegach Tybru, Romulus wyznaczył jego granice i gdy Remus je przekroczył, zabił go. Aby wywołać postęp miasta, porwano Babinki (brakowało kobiet), co stało się powodem krwawej wojny z Sabinami. W czasach Cesarstwa Rzymianie czcili boginię imieniem Roma, prezentowaną jako kobieta w skrzydlatym hełmie. Każde miasto rzymskie posiadało własne penaty i lary, bóstwa opiekujące się nim. Penaty "wiecznego miasta" wyobrażano sobie jako dwóch siedzących młodzieńców. W religii starożytnego Rzymu każdy człowiek miał swojego geniusza (źródło życia zapewniające ciągłość rodu), miało go także wszystko, co istniało - na szczycie hierarchii pozostawał geniusz Rzymu i geniusz ludu rzymskiego.
Iliada - Homer
Akcja Iliady rozgrywa się w dziesiątym roku oblężenia Troi, pod koniec wojny która wybuchła po uprowadzeniu poprzez Parysa (syna Priama, króla Troi) Heleny, żony króla Sparty Menelaosa. Grecy uważali wojnę trojańską za wydarzenie historyczne, mające miejsce między XIV a XII wiekiem p.n.e., a więc w tak zwanej epoce mykeńskiej - miasto Mykeny było istotnym centrum polityczno-gospodarczym. Dzisiaj twierdzi się, iż część epopei trojańskiej ma charakter historyczny, niemniej nie należy uważać poematu Homera za wiarygodne źródło historyczne. Nie wiadomo, czy ogromna wojna trojańska o Helenę rzeczywiście miała miejsce, czy także była raptem zbrojną potyczką. Bez wątpienia istniało miasto Troja - istotne centrum polityczne i - jak się ostatnio sądzi - również handlowe, gospodarcze. Troja - zwana także Ilion, od imienia legendarnego założyciela Ilosa, przodka Priama, to miasto w Troadzie, między rzekami Skamander (u jej ujścia) i Simo-eis (dzisiejsza Turcja). Wykopaliska rozpoczęte poprzez Schliemanna w 1870 roku odsłoniły dziewięć warstw osadniczych na wzgórzu Hissarlik - warstwę siódmą uważane jest za Troję Priama. Została ona zniszczona poprzez pożar ok. 1200 roku p.n.e.. Na podstawie chronologii greckiej można przyjąć, że Troja została zburzona w 1184 roku. Prawdziwość wielu wydarzeń ukazanych w Iliadzie potwierdziły dopiero co prowadzone poprzez prof. M. Korfmanna prace wykopaliskowe. Widziana w ich świetle Troja była ogromnym miastem z licznymi domami, świątyniami, ulicami, otaczały ją obronne mury.
Biblia
W Starym Testamencie za miasto uważano każde osiedle otoczone murami, a najstarszym odkrytym w Palestynie miastem jest starotestamentowe Jerycho o imponujących murach obronnych i wielkiej wieży strażniczej. Jerozolima (święte miasto żydów, chrześcijan i muzułmanów - z tego miasta został wzięty do nieba prorok Mahomet) w czasach Salomona mogła liczyć do 6000 mieszkańców. Bezpośrednio przed narodzeniem Chrystusa zaczęto w Palestynie budować miasta na wzór rzymski, z szerokimi brukowanymi ulicami, teatrami, akweduktami, łaźniami i okazałymi willami. Rzymskie miasta, od Palestyny po Azję mniejszą, stały się ośrodkami ewangelizacji prowadzonej poprzez apostołów. Regularnie przywoływanym w Biblii miastem byt Babilon, największe miasto w Mezopotamii, ogromne centrum gospodarcze i kulturalne. Z reguły Żydzi uważali je za narzędzie kary Bożej na Judę (babilońska niewola, a więc wygnanie; w Apokalipsie św. Jan pomieścił straszną wizję Wielkiego Babilonu, stolicy grzechu), w Nowym Testamencie nazwa Babilon stanowi również kryptonim wrogiego chrześcijanom Rzymu. To w Babilonie próbowano wznieść wieżę sięgającą nieba, a Bóg za karę pomieszał budowniczym języki. Betlejem jest starym, niewielkim miastem, które Ewangelie uważają za miejsce narodzin Chrystusa. Sodomę i Gomorę wspomina się w Biblii jako miasta niegodziwości, rozpusty i grzechów, które sprowadziły na nie gniew Boga, zostały zniszczone poprzez ognisty deszcz. Głównym miastem w Biblii jest Jerozolima (Królestwo Boże, Miasto Żyjącego Boga, Nowe Jeruzalem, Niebieskie Jeruzalem - to tylko wybrane z biblijnych ustaleń), którą zmienia się już w egipskich tekstach z XX wieku przed Chrystusem. Dawid przeniósł tam własną stolicę z judzkiego miasta Hebronu, sprowadził Arkę Przymierza, zaś Salomon zbudował ogromną świątynię. Tuż za murami Jerozolimy, na małym wzgórzu Kalwaria, odbyta się kaźń, ukrzyżowanie Chrystusa. Jerozolima była centrum religijnym ludu izraelskiego, najlepszy obraz tego miasta pojawia się w pismach proroków, a nowe Jeruzalem jest dla chrześcijan symbolem ostatecznej zbawczej mocy Boga. To miasto ma stać się miejscem spotkania wszystkich ludzi z Bogiem. Jak pisał św. Augustyn: Dz/w miłości budowały dwa Państwa. Miłość swoja aż po pogardę Boga budowała Miasto ziemskie. Miłość Boga aż po wzgardzenie samym sobą budowała Miasto niebieskie.
Lalka - Bolesław Prus
Lalka to bardzo rozległa panorama życia w Warszawie końca XIX wieku. Utwór prezentuje różne ekipy (również napięcia na tle politycznym, religijnym, narodowościowym - choćby antysemityzm), warstwy socjalne, pokazuje, jak zróżnicowane pod względem społecznym było owo społeczeństwo (nie zapomina nawet o rodzącym się ruchu socjalistycznym), Kapitaliści, finansiści, kupcy (Wokulski) -właściwie tylko ci ludzie w ówczesnej Polsce mieli kapitał. Zaczęli więc być dopuszczani do "dobrego towarzystwa", które przeważnie utrzymywało się z nędznych resztek dawnych fortun. W tej ekipie byty osoby światłe, prężne, wyróżniające się rozległością horyzontów - jak sam Wokulski. Mieszczaństwo niemieckie (rodzina Minclów) - ludzie o rozlicznych zaletach: pracowici, oszczędni, uczciwi, rzetelni, skromni, moralni, na zasadach patriarchalnych traktowali swych pracowników, byli wobec nich surowi, lecz także opiekuńczy (młody Rzecki - Mincel). Przeważnie błyskawicznie i chętnie ulegali polonizacji, stawali się produktywną, bardzo wartościową częścią polskiego społeczeństwa. Mieszczaństwo polskie (ajent Szprot, radca Węgrowicz, subiekci Wokulskiego, Deklewski) - jest w powieści jakby zaprzeczeniem mieszczaństwa niemieckiego, to ludzie z reguły niezbyt pracowici, pozbawieni inicjatywy, wręcz nieudolni, wyróżniający się z kolei konserwatyzmem, obawą przed nowoczesnością, ekipa pod względem ekonomicznym słaba, pozbawiona większych kapitałów możliwych do zainwestowania w postęp przemysłu, handlu. Mieszczaństwo żydowskie (stary Szlangbaum i jego syn) - ludzie bardzo energiczni, zaradni, przedsiębiorczy, zawsze gotowi do wszelkich interesów, które niekoniecznie muszą być uczciwe. Dysponują znacznymi środkami finansowymi, inwestują je, a nie wykorzystują, aby żyć w luksusie. Systematycznie opanowywali tę część handlu, która przedtem należała do Polaków (choćby sam sklep Wokulskiego). Miejska biedota (Węgielek, bracia Wysoccy, ludzie z Powiśla) - wypada do niej zaliczyć zarówno służbę, część rzemieślników, drobnych przestępców, prostytutki, osoby bez stałego zajęcia, lecz również i niektórych studentów. Ciężka robota pozwala im tylko marnie wegetować, a nadzieje na awans socjalny są praktycznie bezzasadne. Tej ekipie należało natychmiast pomóc.
Mendel Gdański - Maria Konopnicka
Mendel byt mieszkańcem Warszawy (nazwisko "Gdański" miało zasugerować cenzurze, iż akcja toczy się w Prusach, nie w zaborze rosyjskim): kochał to miasto, uważał się za jego skromną część, byt szanowany poprzez sąsiadów: Un Żyd jest w to miasto urodzony, w to miasto un żyje ze swojej pracy, w to miasto ma grób ojca swego i matki swojej, i żony swojej, i córki swojej. Jednak dla uczestników antyżydowskich pogromów nie miało to żadnego znaczenia: ktoś byt niedobry tylko dlatego, iż urodził się Żydem. Fanatyczny tłum pozbawił Mendla poczucia trwałej wspólnoty z miejską społecznością, gdzie, a nie w okolicy której, chciał żyć.
Dżuma - Albert Camus
Oran sprzed zarazy, która wymieniła wszystko w jego życiu, jawi nam się jako spokojne, wręcz szare i banalne miasto, takie, jakich tysiące rozsiane są po całej Ziemi. Również jego obywatele to zwyczajni ludzie, zajęci własną robotą i standardowymi przyjemnościami. Zdaniem samego autora: Są miasta i państwa, gdzie ludzie od czasu do czasu podejrzewają istnienie czegoś innego. Na ogólnie wymienia to ich życia. Lecz zaznali podejrzeń, a to zawsze jest wygrana. Z kolei Oran jest wyraźnie miastem bez podejrzeń, to oznacza miastem kompletnie nowoczesnym (...) To miasto pozbawione malowniczości, roślinności i duszy, nareszcie staje się odpoczynkiem i człowiek zapada tu wreszcie w sen.
Mistrz i Małgorzata - Michaił Bułhakow
Woland przybywa do Moskwy, która bez pośpiechu zapomina o krwawych wydarzeniach okresu rewolucji, ma już za sobą lata gospodarczej liberalizacji, częściowo wolnego rynku (tzw. Nowy Ekonomiczny Plan) i znajduje się na kroku pełnego rozkwitu instytucji komunistycznego państwa. Biurokracja zostaje doprowadzona do absurdu: o wszystkim decydują urzędnicy niższych albo wyższych szczebli, na wszystko trzeba mieć zgodę odpowiedniej instancji, mnożą się różnego rodzaju zarządy, gdzie pozorują pracę tysiące ludzi. Prawdą jest tylko to, co zostało potwierdzone urzędowym pismem z pieczęcią. Załatwienie nawet najdrobniejszej kwestie staje się ogromnym problemem, naturalnie kwitnie łapówkarstwo, bierze każdy, komu cokolwiek się ofiaruje. Człowiek bez znajomości jest nikim, niczego w życiu nie osiągnie, a jego racje, argumenty nie mają żadnego znaczenia. Przyzwoite życie mogą zapewnić sobie jedynie kombinatorzy, oszuści, ludzie, od których zależy los innych. Życiem zbiorowym rządzi obłuda, strach, zakłamanie i głupota, bezmyślność. W Moskwie (jednakże na tle nędzy całego państwie i tak jest ona oazą dostatku) mało się kupuje, brakuje praktycznie wszystkiego, zatem dobra materialne są centralnie rozdzielane, przydzielane wybranym. Oczywiście, istnieje czarny rynek, a każdy pracujący w handlu, może zgromadzić ogromny dorobek -niczym bufetowy Andrzej Fokicz. Ludzie wykazują niebywałą inwencję w omijaniu bzdurnych regulaminów, na przykład próbując załatwić sobie przyzwoite mieszkanie (mieszkano raczej w tak zwany komunałkach, gdzie parę rodzin zajmowało jedno mieszkanie ze wspólną kuchnią i łazienką). Moskwa jest realnością równie groźną, co absurdalną. Grozę sytuacji Bułhakow sygnalizuje bardzo dyskretnie, przez łagodne aluzje, niedopowiedzenia. Z kolei całą absurdalność życia w stolicy światowego proletariatu odsłania przybycie do miasta Wolanda i jego świty Diabelskie sztuczki idealnie komponują się z nienormalnością tego, co uznaje się za normalne, wielu czynów dokonanych poprzez ekipę Wolanda nie można racjonalnie wytłumaczyć, lecz przecież prawom logiki nie poddają się także liczne decyzje, zalecenia radzieckich władz. Woland nie przynosi do Moskwy zła, jest go już tam wystarczająco wiele przed przybyciem szatańskiej grupy która jedynie uzewnętrznia ową nieprawość, pozwala dostrzec ją ludziom poprzez lata otoczonym poprzez zło i jakby przyzwyczajonym do niego, uważającym je za coś oczywistego, naturalnego. Paradoksalnie to szatan przypomina o moralności, sprawiedliwości: diabelski ogień niszczy i zarazem oczyszcza, a Woland karze wyłącznie winnych - nawet śmiercią, jak w razie donosiciela Meigela
Pamiętnik z stworzenia warszawskiego - Miron Białoszewski
Utwór relacjonuje, z punktu widzenia zwykłego człowieka, nie żołnierza, przebieg zagłady miasta w następstwie stworzenia warszawskiego. Miasto ginie codziennie, dzielnica po dzielnicy, aleja po ulicy, dom po domu, Warszawa systematycznie sypie się, ubywa jej. Staje się gigantyczną masą gruzu, pod nim, w piwnicach szukają schronienia mieszkańcy miasta. Panuje ogólne przerażenie, groza, chaos i tak także Biatoszew-ski opowiada o zniszczeniu stolicy: bez fabuły, przypominając następne epizody, zapisując luźne skojarzenia. Po klęsce stworzenia tysiące ludzi opuszcza swe rodzinne, unicestwione miasto - jakby w obliczu Sądu Ostatecznego
Znaczenie Motyw Listu:
Informacje wypowiedź skierowana do osoby, ekipy osób albo instytucji; to, na czym napisano tę wypowiedź (papier, pergamin) wspólnie z zewnętrznym opakowaniem (koperta). List: anonimowy, szyfrowany, otwarty motyw miasta co znaczy.
Znaczenie Motyw Historii:
Informacje Książki: Biblia Kronika polska - Gall Anonim Konrad Wallenrod - Adam Mickiewicz Przydatne cytaty: Historia - świadek czasu, światło prawdy, życie pamięci, nauczycielka życia, zwiastunka przyszłości motyw miasta krzyżówka.
Znaczenie Motyw Pogrzebu:
Informacje Odmiennie pochówek, jest ceremonią składania do grobu zmarłego. W przeszłości związany był z bogatym rytuałem (na przykład czuwanie przy marach, wspólne modlitwy, msza żałobna, stypa, niu praw motyw miasta co to jest.
Znaczenie Motyw Labiryntu:
Informacje Poezja: Mitologia Boska Komedia - Dante Alighieri Treny, Do fraszek - J. Kochanowski Lalka - B .Prus Zbrodnia i kara - F. Dostojewski Mechanizm - Franz Kafka Granica - Zofia Nałkowska Sklepy motyw miasta słownik.
Znaczenie Motyw Tańca:
Informacje Mitologia (muza tańca Terpsychora) Rozmowa mistrza Polikarpa ze śmiercią Pieśń świętojańska o sobótce - J. Kochanowski Romeo i Julia - W. Szekspir Żona modna - I. Krasicki Cierpienia młodego motyw miasta czym jest.

Czym jest Motyw miasta znaczenie w Motywy w literaturze .

  • Dodano:
  • Autor: