Definicja Emigracji Motyw

Co to jest Motyw emigracji:
Poezja:
Biblia (wędrówka Izraelitów)
Liryki lozańskie, Sonety krymskie, Księgi narodu polskiego i pielgrzymstwa polskiego, Pan Tadeusz - A. Mickiewicz
Hymn, Do matki  - Juliusz Słowacki
Latarnik (nostalgia), Za chlebem - Henryk Sienkiewicz
Przedwiośnie - Stefan Żeromski
Moja piosenka II - C.K. Norwid
Smutno mi boże - A. Słonimski
Emigranci - S. Mrożek
Antygona w Nowym Jorku - J. Głowacki
Aria z kurantem - Jan Lechoń
Trans-Atlantyk  - Witold Gombrowicz
Rodzinna Europa  - Czesław Miłosz
Brzemię rzeczy utraconych - Kiran Desai
Sztuka:
W drodze - Marc Chagall
Pożegnanie Anglii - Ford Madox Brown
Video:
Emigranci - reż. Jan Troell
Szczęśliwego Nowego Jorku - reż. Janusz Zaorski
Opracowanie motywu emigracji:
Literacki zapis emigracji to w naszym piśmiennictwie w pierwszej kolejności dzieje Ogromnej Emigracji, tej po stworzeniu listopadowym. Były w dziejach emigracji polistopadowej chwile ogromne, jednak codzienność określała bieda, poczucie zagubienia, klęski, rozpacz, tęsknota za państwem, twardy los wygnańca i niekończące się kłótnie. Na pogrzeb Słowackiego w Paryżu przyszło nie więcej niż trzydzieści osób, Norwida pochowano we wspólnej mogile dla nędzarzy i do dziś nie jest znane położenie jego grobu. Emigracja polityczna, zawsze jest wyborem mniejszego zła, każda następna fala uchodźców (na przykład po ostatniej wojnie, po haniebnych kampaniach antyżydowskich z 1968 roku, po stanie wojennym) doświadcza w gruncie rzeczy podobnego losu. Czymś zupełnie innym jest emigracja zarobkowa z jej mitami opowiadającymi o, raczej amerykańskim, Eldorado.
Liryki lozańskie - Adam Mickiewicz
Liryki są wyrazem przeżyć polskich emigrantów, ich tęsknoty za państwem, regularnie zagubienia w świecie, obcej rzeczywistości, do której rzucił ich los, pozbawiając ojczyzny. To nie jest dla nich Ziemia Święta, miejsce pielgrzymki z drugiej części "Ksiąg narodu polskiego" i pielgrzymstwa polskiego. Motyw będący obiektem naszej uwagi odnajdziemy w szeregu Liryków lozańskich, na przykład w wierszu "Nad wodą ogromną i czystą", kończącym się charakterystyczną strofą: "Skatom trzeba stać i grozić, l Obłokom deszcze przewozić, l Błyskawicom grzmieć i ginąć, l Mnie płynąć, płynąć i płynąć".
Pan Tadeusz - Adam Mickiewicz
Jacek Soplica nie udawał się na emigrację z przyczyn politycznych, momentem przełomowym w jego życiu stała się zbrodnia, zabicie Stolnika (magnat odmówił Soplicy ręki córki Ewy) powodem czego było mimowolne wsparcie Rosjan w okresie stworzenia kościuszkowskiego. Osobiste interesy i zemsta splotły się z przestępstwem wobec narodu. Jednak pisarz dat tej postaci szansę odkupienia win. Soplica wyjechał do Rzymu, został zakonnikiem, księdzem Robakiem. Robak służył w Legionach Dąbrowskiego, przedzierał się jako emisariusz do państwie, brat nawet udział w szarży pod Somosierrą (w okolicy Kozietulskiego byt ranny dwa razy), bił się pod Hohenlinden, Jeną. Wielokrotnie na terenie Polski pojmany i karany nareszcie z upoważnienia księcia Józefa przygotowywał stworzenie na Litwie. Dawny żołnierz został konspiratorem, męczennikiem za sprawę. Był emisariuszem, łącznikiem między emigracją i państwem, przynosił do ojczyzny w pierwszej kolejności nadzieję, wiarę w rychłe odzyskanie niepodległości. Motyw emigracji pojawia się w epilogu do Pana Tadeusza, gdzie mowa o wygnańcu, który cierpienie, tułaczkę, trudne życie wychodźcy na paryskim bruku próbuje osłodzić wspomnieniami krainy dzieciństwa, jednakże w marzeniach powrócić do zamkniętej przed nim Polski