Definicja Wydmy Wędrujące

Gdzie jest WĘDRUJĄCE WYDMY Piaszczyste wydmy występują w wielu okolicach Polski, lecz tylko na Pobrzeżu Słowińskim to są wydmy wędrujące. W najwyższym stopniu znane, nazywane czasem madwinami, znajdują się w Słowińskim Parku Narodowym, gdzie ciągną się wzdłuż bałtyckich brzegów od Smołdzina aż po Łebę i na Mierzei Gardneńsko­‑Łebskiej.Być może największą atrakcją krajobrazową Parku są wydmy położone w środkowej części Mierzei – największe w Europie, wędrujące z prędkością od 5 do 30 m rocznie, z największym polem wydmowym o powierzchni 500 ha. Wydmy te dochodzą do 35 m wysokości.Mierzeja Gardneńsko­‑Łebska powstała z piasku wyrzucanego poprzez morskie fale i oddzieliła od morza jeziora Łebsko i Gardno. Wydmy ruchome powstają dlatego, Iż piasek wyrzucany na plażę, osuszony poprzez słońce i wiatr, wywiewany jest w głąb lądu. Również wiatr skutkuje, Iż wydmy wędrują i zmieniają swój kształt. Młoda” wydma, nazywana wydmą białą, jest początkowo, jak widać na fotografii poniżej, zupełnie pozbawiona okrywy roślinnej, a na jej powierzchni widoczne są „zmarszczki” utworzone poprzez wiatr. Z upływem lat z rzadka porastają ją nieliczne gatunki traw: piaskownica zwykła i wydmuchrzyca piaskowa, a Również słynna, być może najpiękniejsza roślina wybrzeży Bałtyku – mikołajek nadmorski.Z upływem dziesiątków i setek lat wydma jest odsuwana poprzez wiatr w głąb lądu i Etapowo przekształca się w wydmę szarą, nazywaną tak z powodu nieco ciemniejszej, etapowo stabilizującej się powierzchni. Wydmę szarą etapowo porasta coraz więcej roślin, co uniemożliwia jej dalszą wędrówkę. Na początku rozwijają się na niej murawy utworzone poprzez szczotlichę siwą i turzycę piaskową, potem kępy bażyny czarnej i wrzosu, a w końcu bór bażynowy z sosną jako jedynym gatunkiem drzewa. Opisane zdarzenie świetnie ilustruje widoczna na fotografii Wydma Czołpinska – najwyższe wzniesienie Mierzei Gardneńsko­‑Łebskiej. Na szczycie wydmy (poza kadrem), na wysokości 56 m n.p.m. znajduje się latarnia morska. Dopóki wydmy nie pokryje roślinność, siła wędrujących piasków białej wydmy jest tak ogromna, Iż nie ma metody na ich powstrzymanie. W ostatnich 60 latach powierzchnia jeziora Łebsko pomniejszyła się o 400 ha. Wędrująca wydma „pochłania” na swej drodze bagna i lasy, a w XVIII wieku zasypała osadę ludzką – Łączki koło Łeby, które do dziś pozostają pod zwałami piasku. Wędrując wybrzeżem Bałtyku, można natknąć się na cmentarzyska drzew – pozostałość po dawnych borach bażynowych, pochłoniętych, a po upływie setek lat oddanych poprzez wędrujące piaski