Definicja Pieniny

Gdzie jest PIENINY Każdy zna zdjęcie z widokiem przełomu Dunajca widzianego z Sokolicy: na pierwszym planie powykręcane górskimi wiatrami gałęzie reliktowej w naszych górach sosny, daleko w dole wstęga rzeki przecinająca skaliste góry, na Dunajcu tratwy wiozące wycieczkowiczów. Pieniny określane są regularnie jako najpiękniejsze góry w Polsce. Ich urok tkwi zapewne i w tym, Iż bez specjalnego wysiłku pośrodku 1 dnia można je przejść, w miarę łatwo wspiąć się choćby na Sokolicę i zobaczyć ten słynny widok. Można także przepłynąć poprzez ich środek – to ogromna atrakcja. Wydawać więc się może, Iż są łatwe do ogarnięcia. Poznając je jednak pośpiesznie, minęlibyśmy sporo fascynujących miejsc, widoków, zabytków i osobliwości. Aczkolwiek trudno w to uwierzyć, lecz na tak małym obszarze (Pieniński Park Narodowy zajmuje tylko 24 km2) występuje połowa z odnotowanych w Polsce roślin naczyniowych (wymieńmy dwa w najwyższym stopniu znane endemity pienińskie: mniszka i pszonaka), powyżej połowa gatunków polskiej fauny (samych motyli jest ok. niedaleko do uzdrowiskowej 1600 gatunków, sporo bardzo rzadkich, wybrane, jak słynny niepylak apollo, spotyka się tylko tu i to na nielicznych stanowiskach). Ślady historii tego obszaru znaczą interesujące zamki: ruiny zamku w Czorsztynie przypominają o buncie Kostki Napierskiego. Wspaniale zachowany zamek w Niedzicy, aktualnie usytuowany nad brzegiem Zalewu Czorsztyńskiego, był niegdyś granicznym zamkiem Królestwa Węgier. Powiązane jest z nim tajemnicze odkrycie w 1946 roku inkaskich kipu (tak zwany testamentu Inków – to wydarzenie jest nadal komentowane na różne metody). Z pozostałościami średniowiecznego zamku na Górze Zamkowej wiąże się legenda o św. Kindze. Warto odwiedzić zachowujące swojski koloryt Krościenko, tu w budynku Dyrekcji Parku organizowane są wystawy o przyrodzie Pienin. Stąd już Szczawnicy (mieści się tu Muzeum Pienińskie). Warto również udać się w pasmo Małych Pienin i przejść piękny, krasowy wąwóz licznych stanowiskach). Homole.Na koniec o jeszcze jednym, znowu dostępnym, sposobie zwiedzania Pienin. Po słowackiej stronie można się poruszać wzdłuż Dunajca nadbrzeżną drogą. Tu my (a nie – jak przy spływie – nurt Dunajca) regulujemy tempo marszu, wybieramy kierunek i to, co zajmujące. Powyżej nami kilkusetmetrowe białe ściany, każdy z siedmiu zakrętów otwiera inny widok. Ta dziewięciokilometrowa droga dostarcza niesamowitych przeżyć. Wąski i tajemniczy pieniński przełom, zmienne światło, mgły, szum Dunajca – wspaniały, jedyny taki teatr natury