Definicja Sącz Nowy

Gdzie jest NOWY SĄCZ Nowy Sącz jest miastem sporym, a równocześnie bardzo kameralnym. Stare Miasto z rozległym Rynkiem (160 na 120 m), w centrum którego króluje eklektyczny budynek ratusza z 1897 roku, zabudowane jest niskimi kamieniczkami. Ratuszowy zegar sprowadzono w 1901 roku z Pragi. Do dziś chodzi on punktualnie. W trakcie II wojny światowej w pomieszczeniach zegara ukrywała się uratowana z getta Żydówka, Berta Kormun. Staromiejskie ulice to raczej uliczki, w odróżnieniu do głównych arterii miasta - ruchliwych traktów tranzytowych. Co ciekawe, łączna długość wszystkich ulic Nowego Sącza wynosi 230 km! Granice miasta obejmują również 18 km rzek - Dunajca i Kamienicy i kilkunastu mniejszych potoków. Ujście Kamienicy do Dunajca zadecydowało o stworzeniu Nowego Sącza.Właśnie to miejsce - osadę Kamienica -w 1292 roku wybrał czeski władca Wacław II pod lokację nowej kasztelańskiej fortecy, przeniesionej w celu łatwiejszej obrony ze Starego Sącza. Powstały w 1360 roku zamek w Nowym Sączu regularnie gościł koronowane głowy (Kazimierza Wielkiego, Jagiellonów). Władysław Jagiełło i Witold właśnie w Nowym Sączu opracowywali plan wojny z Zakonem Krzyżackim. Królowie i książęta zatrzymywali się tu w drodze na Węgry, podobnie jak historyk Jan Długosz i liczni kupcy, którzy przyczynili się do szybkiego rozwoju miasta. Sądecki zamek, tak zasłużony dla historii Polski, kilka razy płonął, niszczał, był odbudowywany, część murów runęła nawet do Dunajca, aż w styczniu 1945 roku. wyleciał w powietrze. Eksplodowała amunicja zebrana w jego piwnicach. O dawnej świetności fortecy przypomina dziś tylko odrestaurowana Baszta Kowalska i fragmenty murów.Po latach dobrobytu, kiedy to Nowy Sącz był drugim w Małopolsce ośrodkiem gospodarczym, przyszedł czas wojen i nędzy. Rok 1648 - czas stworzenia Bohdana Chmielnickiego, który wg pogłosek „czyhał na Warszawę i wspierał chmarę tatarską"- zmusił starostów sądeckich do odnowy fortyfikacji. „Dawna obrona miasta bardzo podupadła, mury i baszty waliły się, brama pogniła, armata zardzewiała, a mieszczanie i wieśniacy zapomnieli robienia bronią"- pisał Jan Sygański w Historii Nowego Sącza. Ukraińskie stworzenie do Sącza nie dotarło, lecz potop szwedzki okazał się kataklizmem o sporo straszniejszym niż ogromne powodzie i pożary nawiedzające miasto co kilkanaście lat. Gród nad Dunajcem i Kamienicą praktycznie przestał istnieć. By zapełnić pustkę, władca Michał Korybut Wiśniowiecki zezwolił na osiedlanie się w mieście rodzin żydowskich. W XIX wieku stanowiły one połowę mieszkańców Nowego Sącza. Nieopodal zamku istnieje do dziś budynek synagogi - galeria i muzeum.Współczesna historia Nowego Sącza ściśle wiąże się z dziejami kolejnictwa. Postęp kolei żelaznej, budowa pierwszych linii (1876), stworzenie CK Warsztatów Kolejowych, zatrudniających w 1880 roku powyżej tys. pracowników, uczyniły z miasta ośrodek kolejarski. Nic dziwnego, Iż gotycki kościół św. Elżbiety bywa nazywany „kolejowym"... Najcenniejszym zabytkiem sakralnym miasta jest XIV-wieczna, gotycka bazylika św. Małgorzaty. Dziś Nowy Sącz jest prężnym ośrodkiem gospodarczym i kulturalnym.Łącko - królestwo śliwek Łącko jest sporą, liczącą powyżej 2 tys. mieszkańców wsią o bogatej historii, sięgającej początków XIII wieku. Poprzez 500 lat wieś była własnością klasztoru Klarysek ze Starego Sącza. W XVII wieku produkowano tu saletrę, lecz największym bogactwem okolicy okazały się... śliwki.Uprawa tych owoców znana była mieszkańcom Łącka już w XII wieku. Tak co najmniej twierdzą znawcy przedmiotu. Śliwki suszono i wodnym szlakiem Dunajca, a w dalszym ciągu Wisły eksportowano poprzez Gdańsk do wielu państw Europy. Św. Kinga w starosądeckim klasztorze Klarysek propagowała wytwarzanie powideł śliwkowych i przetworów z jabłek. Już w XVII wieku istniały w Łącku wielkie sady śliw i jabłoni.Prawdziwa kariera śliwki rozpoczęła się jednak w XIX wieku, wspólnie z oficjalną produkcją silnego alkoholu - śliwowicy. Oto Samuel Grossbard wydzierżawił należący do księdza Koraba Pociełowskie-go parafialny sad śliwkowy i uruchomił gorzelnię. Wraz z mistrzem produkcji, Salomonem Goldhainem wytwarzał śliwowicę pejseczną, sprzedawaną w Łącku i daleko poza granicami Sądecczyzny. Gorzałka ze śliwek znacznie wzbogacała budżet wsi. Biedniejsi stosowali z kolei własne swoje sposoby wytwarzania trunku, który ze śliwkami regularnie nie miał nic wspólnego.W latach 20. XX wieku niejaki Pinkas Ferber, który ożenił się z córką Samuela Grossbarda, zaczął w Łącku wytwarzanie śliwowicy koszernej. Opracował specjalną recepturę, wg której gotowy alkohol o specyficznym śliwkowym posmaku zanim trafił do butelek, długo leżakował w dębowych beczkach, co dodawało mu dodatkowego aromatu. Przewarzająca część tej produkcji eksportowano do Palestyny.Śliwowica łącka to mocna, zazwyczaj zawierająca ponad 70 proc. alkoholu wódka. Po 1945 roku jej wytwarzanie było nielegalne. Dziś jest charakterystycznym, markowym towarem regionu, podobnie jak odmiany grappy wyrabiane w każdym miasteczku Italii