Definicja Chałubiński Doktor

Gdzie jest DOKTOR CHAŁUBIŃSKI Lekarz Chałubiński Tytus Chałubiński (29 grudnia 1820-4 listopada 1889) był lekarzem, botanikiem, badaczem Tatr i społecznikiem. Studiował w Wilnie, Dorpacie w Estonii i Würzburgu. W latach 1869-71 był profesorem medycyny na Uniwersytecie Warszawskim, gdzie specjalizował się w chorobach wewnętrznych. Uczestniczył w Wiośnie Ludów 1848 roku na Węgrzech. Tatry zobaczył po raz pierwszy prawdopodobnie w 1857 roku, lecz od 1873 przybywał pod Giewont corocznie. W 1879 zaczął budowę swego domu w Zakopanem. W 1877 roku został członkiem honorowym Towarzystwa Tatrzańskiego, nie należał jednak do grona założycieli tej organizacji. Mimo to na stałe wpisał się w dzieje poznawania Tatr.Organizował wieloosobowe wycieczki w góry. Zaproszonym gościom towarzyszyła kapela, a wynajęci górale dbali o prowiant, noclegi i wyszukiwali optymalną drogę. Gdy zdobywano szczyt, dolinami niosło się echo wystrzałów, głośnych pohukiwań i krzyków radości. W trakcie takich eskapad pozyskano kilka skalnych ścieżek, lecz epoka taternictwa sportowego miała dopiero nadejść. W trakcie mniej licznych wypraw Chałubiński z góralskimi przewodnikami zyskał turystycznie przewarzająca część dostępnych wówczas szczytów i tatrzańskich przełęczy. Jedna z nich została nazwana jego imieniem – to Wrota Chałubińskiego. Stanisław Eljasz Radzikowski, znawca Tatr i Podhala, tak opisał dzieło doktora: Pieśń, muzyka i taniec szły z nimi. Przechodzili tak całe Tatry wszerz i wzdłuż. Tam, gdzieś wysoko rozbijali namioty, niecili watrę i obtańcowywali ją po zbójnicku dookoła. (...) Nieśli wytrzymałość na trudy, myśl wesołą i przyjaźń ku ludziom. I szła ta drużyna bohaterów, owiana chwałą zwycięstw niedostępnych szczytów, nieprzebytych turni, szła tak rok za rokiem, aż wyrobiła się tradycja wypraw. Było to nasze otwieranie nieznanych szlaków, zapartej głębi Tatr. Lekarz Tytus Chałubiński ocalił wielu mieszkańców Zakopanego w trakcie epidemii cholery w 1873 roku. Pośród ocalonych znalazł się ks. Józef Stolarczyk – pierwszy proboszcz stolicy Tatr. Dzięki działaniom doktora powstały wspaniałe dzieła sztuki, np. Album Tatrzańskie Ignacego Paderewskiego, i niezliczone prace naukowe o przyrodzie Tatr. Dla Chałubińskiego właśnie przyjechała pod Tatry ogromna aktorka Helena Modrzejewska. Na dwa lata przed śmiercią „władca Tatr” osiadł na stałe w Zakopanem. Został pochowany na cmentarzu na Pęksowym Brzyzku. Walery Eljasz Walery Eljasz (12 września 1840-22 marca 1905) był malarzem, działaczem Towarzystwa Tatrzańskiego i ogromnym propagatorem Tatr. Po raz pierwszy przyjechał w Tatry w 1861 roku i jako pierwszy z letników wybudował sobie w Zakopanem dom. W roku 1870 ogłosił drukiem Ilustrowany przewodnik do Tatr, Pienin i Szczawnic – dzieło wielokrotnie wznawiane i uzupełniane o nowe wiadomości. Od lat 90. XIX wieku dużo fotografował. Dokumentował scenki rodzajowe i tatrzańskie widoki. Wykorzystywał aparat fotograficzny jak szkicownik. Do dziś przetrwało kilkadziesiąt jego zdjęć. Jako jeden z pierwszych turystów był na Świnicy, Gerlachu, Lodowym Wierchu. Popierał zwiedzanie Tatr w towarzystwie góralskich przewodników. Nie interesowały go sportowe wyczyny. Wspinaczkę uznawał za niebezpieczne dziwactwo. Słynął z trudnego charakteru. Pod koniec blisko dwudziestoletniej pracy socjalnej w Towarzystwie Tatrzańskim (to on wybudował przewarzająca część najpopularniejszych dziś szlaków turystycznych) skłócił się z różnymi osobami. Był antyklerykałem. Łatwo zrażał do siebie ludzi. W ostatnim dniu życia zanotował: W narodzie tak niekulturalnym, jak polski, pracownicy w dziedzinie sztuki są na nędzę skazani... Zmarł na zawał serca w trakcie przygotowywania następnego wznowienia swojego przewodnika tatrzańskiego