Definicja Połoniny Bieszczadzkie

Gdzie jest BIESZCZADZKIE POŁONINY Bieszczadzkie połoniny, ulokowane pomiędzy dolinami potoków i wznoszące się na wysokość do 1300 m n.p.m., to wspaniałe miejsca wycieczkowe i pkt. wyjścia wypraw w wyższe partie Bieszczadów. Nic dziwnego, Iż w szczególności inicjalną jesienią Połoniny Wetlińska i Caryńska zaludniają się turystami spragnionymi bliskości natury, pustej przestrzeni i atmosfery przygody, której nadmiernie „ucywilizowane" szlaki tatrzańskie czy beskidzkie nie mogą zaoferować. Do niedawna Bieszczady kojarzyły się z kompletną głuszą, obozowiskami harcerzy i atmosferą traperskiej wyprawy. W góry te jechało się jak na Dziki Zachód, aby zaznać prostego, pozbawionego wygód życia, poczuć, co oznacza ludzka życzliwość i jak wspaniałe może być spotkanie z naturą sam na sam. Aczkolwiek dzisiejsze Bieszczady trudno już nazwać pustymi górami, to jednak z ulgą zauważyć trzeba, Iż sporo minionych zamierzeń gospodarczych tu się nie udało. Na szczęście dla przyrody. Powiodło się za to rozwinąć bazę noclegową i rozbudzić zainteresowanie tym zakątkiem państwie nie tylko pośród turystów z Polski, lecz i odległych regionów Europy.Niegdyś Karpaty Wschodnie - mityczna kresowa kraina - w znacznym stopniu współkształtowały narodową wyobraźnię. Czarnohora, Gorgany, huculski folklor i mitologia były do II wojny światowej w miarę popularne - wojażowano do Jaremcza, Żabiego, Worochty. Mieszkańcy tych „egzotycznych" ziem weszli do świata literatury i sztuki. Sama kraina została odcięta od dzisiejszej Polski; z Karpat Wschodnich pozostały w granicach naszego państwa Bieszczady. Tragiczne wydarzenia, jakie miały miejsce już po wojnie na ich terenie, wywołały prawie całkowite opustoszenie tych gór. Niegdyś w miarę gęsto zaludnione poprzez ludność pochodzącą z różnych nacji (miejscowymi góralami były ekipy etniczne Bojków i Łemków - bliscy krewni Hucułów), do połowy lat pięćdziesiątych XX wieku pozostawały w zasadzie zamknięte. I wtedy właśnie nastąpiło odkrycie Bieszczad - przez swą powojenną historię weszły do narodowego kanonu, w specyficzny jednak sposób. Publicystyka prasowa, poezja (raczej będące niegdyś lekturą szkolną Łuny w Bieszczadach Jana Gerharda), a najsilniej video (Ogniomistrz Kaleń, Baza ludzi umarłych, Rancho Texas, Wilcze echa) pokazywały z jednej strony okrutne wydarzenia, niebezpieczną surową przyrodę i zmagających się z nią twardych ludzi, a z drugiej obraz ogromnych, fascynujących naturalnymi walorami przestrzeni, które należy zagospodarować.Góry te w ostatnim półwieczu przekształciły się wyraźnie w dwojaki sposób. Natura pokazała w nich własną siłę i sporo z terenów niegdyś zagospodarowanych rolniczo uległo dzikiej renaturalizacji, tak Iż dzisiaj regularnie już trudno zauważyć dawne miedze czy granice zagród. Innych przekształceń w krajobrazie Bieszczad dokonało utworzenie w Myczkowcach i Solinie dwóch jezior zaporowych. Szczególnie Jezioro Solińskie, swoim ogromem i nadzwyczajnie rozwiniętą linią brzegową z wysokimi stokami wzgórz stromo spadającymi w toń jeziora i wyspami, wyraziście ustala dzisiaj bieszczadzkie pejzaże. Czerwone jesienne buki nadsolińskich wzgórz odbijające się w lustrze rozgałęzionego jeziora to obraz nie do zapomnienia. Obwodnice - zarówno ta wokół akwenu, jak i ta znacząco rozleglej-sza, na południu sięgająca aż po Ustrzyki Górne - są wspaniałe widokowo i znakomicie ułatwiają dotarcie do w najwyższym stopniu interesujących zakątków Bieszczad. A są nimi najwyższe partie tych gór (włączone w skład Bieszczadzkiego Parku Narodowego), z charakterystycznymi, niespotykanymi aktualnie w Polsce nigdzie indziej, połoninami - wysokogórskimi łąkami stworzonymi wskutek specyfiki klimatu Karpat Wschodnich w miejsce lasu regla górnego i kosodrzewiny. Z grzbietów połonin przy dobrej pogodzie oglądać można imponujące rozległością krajobrazy. Z Wetlińskiej zobaczymy zimą nawet, odległe przecież, Tatry. W trakcie wędrówki, prócz wspaniałych pejzaży, można podziwiać unikatową wschodniokarpacką roślinność (powyżej 20 rzadkich gatunków). Spod traw i jagodnika regularnie wyłaniają się skały i tutejsze gołoborza - grehoty. Ci, dla których kluczowe szlaki bieszczadzkie dawno już straciły urok „dzikości", mają nadal do dyspozycji rozległe partie mniej uczęszczanych obszarów, w szczególności obok tak zwanych Bieszczadów Zielonych, położonych na zachodzie. Nie znajdziemy tam co prawda malowniczych połonin i wielkich przestrzeni, lecz zrekompensuje nam to bogactwo przyrody i niemal pewność, Iż obcowania z naturą nie zakłócą ekipy wycieczkowe.Wędrując po Bieszczadach nie dostrzeżemy już oryginalnej autochtonicznej zabudowy, można ją zobaczyć już tylko w sanockim skansenie (łemkowskie chałupy zachowały się również jeszcze w Beskidzie Niskim). Pozostało w Bieszczadach nieco zabytków sakralnych: warto zobaczyć wspaniałe cerkiewki w Równi, Hoszowie (obie w pobliżu Ustrzyk Dolnych), Smolniku (koło Lutowisk), Chmielu (koło Dwernika) czy odbudowaną dopiero co poprzez bieszczadzkich pasjonatów w Łopience (niedaleko słynnego rezerwatu „Sine Wiry", przy ujściu Wetliny do Solinki).Na zamku w Sanoku należy koniecznie zobaczyć jedną z najwspanialszych w Polsce kolekcji malarstwa: zestaw karpackich ikon z XV-XIX wieku